Iwonko, co raduje mnie w Twoim pisaniu to prostota i czytelność przekazu.
Nie bawisz się w karkołomne metafory-potworki, lecz piszesz prosto z serca.
To się czuje.
Ja wiem, że tak wrażliwa kobieta jak Ty, nie mogłaby pogubić się w poezji.
I jesteś w niej mocno osadzona.
A tak skromny fan jak ja wraca bez przerwy jak niespłacony weksel.
Bo warto

Lilu, jak zwykle dałaś czadu, bo wiersz jest w dechę i bardzo przypadł mi do gustu
A czemu?
Bo jest bezpretensjonalny, tchnący prostotą i radością istnienia.
Masz, Lilu, talent do pisania takich kawałków.
Już nie jeden raz się o tym przekonałem.
Leciutkie rymy, subtelne, bardzo wysublimowane radują moją duszę

Tęskniłem za Twoimi wierszami i się w końcu doczekałem

Masz we mnie wiernego fana.

Dzięki za czytanie i najwyższą notę [Violu człek całe życie jest w biegu, więc musi wydzierać mu te bezcenne chwile, kiedy może się wyciszyć i pogadać z własnym wnętrzem

Świetny wiersz, Aleks, bolesny, ale prawdziwy, bo kozaczyć można do czasu, aż Los da kopa w dupę i dolce vita się skończy.
Jak u Twojego bohatera, który myślał, że jest panem świata, że to będzie trwać wiecznie, a tu nagle zaczęła się jazda po równi pochyłej...
Im wyżej latasz, tym boleśniej upadniesz.
Złoty sen się skończył, twarzą na ziemi.

Ale...

Coś się w bohaterze zmieniło, bo ile razy można upadać, by podnieść się na dobre?
Nie wiem.
Ale jemu się to udało.

Podoba mi się Twój styl pisania - nie jest zbyt liryczny, ale za to konkretny - piszesz tak, jakbyś opowiadał to kumplowi przy browarze.
I to jest to!
Snujesz swoją historię w sposób prosty, nie zmuszając czytacza do wymóżdzeń.
Stosujesz narrację czytelną i jasną - wiadomo o czym to jest.
Nie popadasz w nowopoezję.

Ode mnie max

No, Jarku, poniosło Cię nielicho, aż chce się czytać
Namalowałeś tak sugestywny obraz, że można powiedzieć tylko jedno: świetne!
Poczułem ten patologiczny smrodek, zobaczyłem to, o czym pisałeś.
Smutne jest to, że takie miejsca istnieją, sam znam takie miasteczko, gdzie nie ma chyba normalnych ludzi - albo złodzieje, albo dziwki, narkomani i pijacy.
Nikt nigdzie nie pracuje, ale hajs umieją kołować.

Podoba mi się nawiązanie do rodziców jako tej szczęśliwej przystani.
A i "kocham" na końcu brzmi obiecująco.
Myślę, że bohater nie przepadnie, da sobie jakoś radę

Slavku, wszystkie wiersze o Bogu przyciągają mnie.
Zwłaszcza te najsubtelniejsze jak Twój.
Oddałeś miłość do Niego w sposób naturalny i zarazem biblijny.
Cieszę się, że mogłem Cię czytać w ten szary, listopadowy dzień.

Bo On jest światłem, które świeci i świecić będzie wiecznie

Jak zwykle bardzo mi się podobał klimat, który stworzyłaś
Masz niezwykły talent w kilku słowach wyrazić tak wiele.

A tu chciałbym Ci podarować mój wiersz jako koment, może Ci się spodoba?

https://www.portal-pisarski.pl/czytaj/45360/wieczorem-kiedy-jestes

Kolejny udany wiersz, Jarku, taki od serca, bez kombinowania i przegięć.
Podoba mi się obraz, który kreślisz - cały ten przepiękny świat leśnej przyrody, który działa na moją wyobraźnię

Bo w prostocie liryki drzemie siła.

Całość jest bardzo przemyślana i z pewnością może się podobać.
Wiersz ma drugie dno: jest manifestem wolności, której nikt nie może odebrać.
Bohater cieszy się z niej delektuje się nią.

A tu mała uwaga:



wtapiać - spływać - tak moim skromnym byłoby naturalniej ale wybór należy do Ciebie

Jako komentarz podaruję Ci moje tłumaczenie mega przeboju Nat King Cole'a z 1953 roku "Autumn leaves:

spadające liście
wirują za moim oknem
jesienne liście
pełne czerwieni i złota

widzę twoje usta
letnie pocałunki
i opalone dłonie które kiedyś trzymałem

odkąd odeszłaś
dni stały się długie
i wkrótce usłyszę starą zimową pieśń

najbardziej tęsknię za tobą moja kochana
kiedy jesienne liście spadają z drzew

Zaiste, Czesławie, Twoja wokalistka musiała być nie lada artystką, skoro stworzyłeś o niej tak wspaniały wiersz, pełne smaczków, a jednocześnie wolny od karkołomnych metafor-potworków i nieprzekombinowany że nie odrzucałoby od niego na kilometr.

Twój utwór żyje.

Ma swoją magię i dynamikę, jest zarówno nieco tajemniczy, jak i zwyczajny w znaczeniu przyswajalny dla przeciętnego czytacza.

A natchnienie jakie wyniosłeś z muzyki tym bardziej dobrze robi wierszowi.

Pisz tak, a będę wracał

Czesławie, masz w zupełności rację - ludzi z zaburzeniami psychicznymi jest wielki odsetek.
Uważam, że większość z nas ma jakieś odchyły, fobie, urojenia.
Najgorsze jest to, że nie mają wglądu we własne postępowanie i poczucia choroby.
Jak mój "dyrygent" który dyrygował chórem z czaszek w opuszczonym grobowcu.
Bo granica między normą a patologią jest cienka jak włos...

Bardzo dziękuję Ci za wizytę, koment i serdecznie pozdrawiam

Dziękuję, Violu, za Twoje ciche kroki w moim wierszu
Piszę sercem, stąd moje utwory są bardzo intymne.
Cieszę się, że miło spędziłaś czas z moim światem.

Pozdrawiam Cię

To piękne z Twojej strony, Agnieszko, że oddajesz w ten sposób hołd zmarłej koleżance.
Ale żyć będzie dalej w Twojej pamięci.

Michał

Ten wiersz napisałem 11 lat temu, później zupełnie zmieniłem styl.
Może wydawać się zbyt dopowiedzianym, ale mam do niego sentyment.
Początki bywają różne - moje były takie.

Bardzo dziękuję Ci, Agnieszko, za koment i bycie w moim smutnym świecie.
To dla mnie bardzo ważne.
Każdy czytacz wnosi coś do mojego świata

Kłaniam się i pozdrawiam

Michał

Mam zwyczaj komentować tylko te utwory, które mi się podobają
Nie bawi mnie wytrząsanie się i maltretowanie słabych twórców, bo z góry wiem, że nic z nich nie wycisnę a pisać będą dalej tak jak pisali

Komentowanie ma być przyjemnością, a nie dołowaniem innych.
Dlatego wybieram te utwory, które uznam za wartościowe i udane.

Oczywiście, jeśli zauważę jakieś potknięcia, piętnuję je.

Wystawiłem już grubo ponad 8000 tysięcy komentów, i jak dotąd nikt nie narzekał