Krysiu i tak to pewno działa, z całą pewnością działa, pod warunkiem jednak, że jest zorganizowane jak należy.
W tym wypadku ktoś się nie spisał.
Wiem już, że w przyszłości to się nie powtórzy.

Pozdrawiam.

Mirek

Milu, pierwszorzędne poczucie humoru; Afrodyta - stereotypowa "blondynka" i bohaterka serialu tureckiego relacjonująca swoje małżeństwo z "katolikiem" Hefajstosem... no pyszne. Aha, a stereotyp katolika protestancki, oczywiście.
Cóż, jak widać ludzkość od zarania i co pokolenie boryka się z tymi samymi problemami, nie ma więc powodu aby bogowie mieli lżej.
Pozdrawiam.

Mirek

Witaj Michale.
Takie piękne proroctwo. Nadanie imienia, które ma ukształtować całe, młode życie. Opowieść jak serdeczne życzenia urodzinowe.
Jasnowidząca babcia jak dobra wróżka z bajki, to taka tajemnicza, pierwotna tęsknota naszych uwikłanych w przyziemność dusz. Takich opowieści chce się słuchać zawsze. Takie opowieści należy opowiadać jak najczęściej.
Dobrych ludzi kształtuje się dobrymi drogowskazami kierującymi na dobre ścieżki.
Opowieść napisana sercem z miłością i oddaniem.
Gratuluję i pozdrawiam.

Mirek

Piękna bajka Aldonko.
Treściwa i rasowo treściowa ( ), z morałem i zapętleniem tekstylno-innowacyjnym.
No klasyka. Gdybym był ministrem edukacji, to kazałbym Cię drukować w elementarzach i innych lekturach.

Pozdrawiam bardzo.

Mirek

Witaj Aldonko.

Napisałem ten tekst odruchowo. Potem istotnie przyszło mi do głowy, że pasuje on do nastroju przedświątecznego jak pięść do nosa i w ogóle jak się okazuje ma również inne implikacje, ale cóż; my piszemy własne scenariusze, a życie ma własny i to ostateczny. Zupełnie się z nami nie liczy.
Nasze oczekiwania w opozycji do JEGO PRAWA.
Jeśli idzie o brak rodzin; prawdopodobnie zawalili urzędnicy i na przyszłość trzeba to będzie naprawić. Już podjąłem pewne delikatne działania, bo będą, to przykre, ale co zrobić, kolejne tego typu pochówki.
Przyznam, że podczas pisania nawet nie myślałem o literackiej stronie tekstu. Odruchowo napisane i odruchowo wysłane do publikacji.
Dziękuję Aldonko za lekturę i opinię.

Pozdrawiam Cię serdecznie.

Mirek

Dzięki Alen. Wyraziłaś się jasno.

Dobrej nocy.

Jago, Alen, Lilah.
Jago, co też Ci do głowy przyszło? Ten tekst nie jest osądem nad kimkolwiek. Trochę lat już mam i wiem jak wygląda życie, wiem, że ludzie na różne sytuacje reagują tak czy inaczej i rozumiem, że w tak trudnych sprawach to nie jest po prostu kwestia wyboru; jak człowiek nie może, to nie może. Nie ma o czym dyskutować. Natomiast dla mnie sytuacja była ważna i poruszająca; tego też mi nikt nie może zakazać. Szczerze mówiąc pisząc ten reportaż czułem jak reporter wojenny, który ma dylemat; opublikować drastyczne zdjęcie czy nie? To trudne, bo sumienie jakieś raczej posiadam. Przepraszam, ale musiałem to napisać.

Alen, mam nadzieję, że Jaga zrozumiała Twoje stanowisko.

Lilah, dzięki za lekturę i pozytywny odbiór tego, jak widać niejednoznacznego tekstu.

Pozdrawiam Was Drogie Panie.

Mirek

Rozumiem Krystyno. Dzięki za lekturę.
Pozdrawiam.
Mirek

Tak Milu. Z paruzją prawdopodobnie będzie wielki kłopot.
Świetnie się czytało.
Pozdrawiam.
Mirek

Kazimierz Siluch. Dzięki za lekturę.

Pozdrawiam.

Mirek

Skroplami, Stawitzky witajcie.

Masz rację Skroplami. Kiedy św. Jan Paweł II mówił o cywilizacji śmierci, to jego wizja wydawała się jakaś bardzo abstrakcyjna. To znaczy wiedzieliśmy, że gdzieś to się dzieje, ale przecież nas to nie dotyczy; to jak oglądanie w telewizji reportaży wojennych. Gdzieś po coś się biją i zabijają, ale przecież my żyjemy w bajce.
Otóż nie. Nie żyjemy w żadnym raju. Natura nic sobie nie robi z naszego kultu zdrowia, siły, młodości i wiecznej beztroski. Tam, na tym cmentarzu dotarło to do mnie z całą siłą.
Co do urzędu; na pewno w Internecie informacja o pochówku została zamieszczona na pięć dni przed zdarzeniem. Nie jestem w stanie uprawdopodobnić twierdzenia urzędniczki o listach do rodziców; po prostu nie mam takich możliwości. Jest jedna sprawa; przedwczoraj byłem na tym cmentarzu (spoczywają tam bliskie mi osoby) i przechodziłem obok Pomnika Dzieci Nienarodzonych i nie było żadnych nowych zniczy czy kwiatów.
Naprawdę nie wiem co o tym sądzić. Sprawa zapewne będzie miała swój ciąg dalszy.
Pozdrawiam.

Stawitzky dzięki za lekturę i opinię. W istocie same pytania bez odpowiedzi.
Pozdrawiam.

Witaj Alen Dagam.
Po przeczytaniu komunikatu OPS o pochówku dzieci martwo urodzonych byłem tak poruszony, że od razu zacząłem grzebać w Internecie i istotnie było tam trochę informacji o tego typu ceremoniach. Widziałem fotografie. Były msze żałobne, uczestniczyły rodziny zmarłych dzieci; wszystko było jak należy.
W Jastrzębiu był to pierwszy pochówek tego typu i wyglądał dokładnie tak jak opisałem. Było trzech panów z zakładu pogrzebowego, dwie panie z OPS, ja i mój kolega, przy czym my tak jakby, czy ja wiem; nie wiadomo po co.
Jedna z pań poinformowała mnie i Grzegorza, że wszyscy rodzice zostali powiadomieni, ale nie jestem w stanie zweryfikować jej słów.
W każdym razie ta pustka na cmentarzu podczas pogrzebu pięćdziesięciorga dzieci była niesamowicie nieludzka.
Chyba opublikuję ten tekst na którymś z lokalnych portali.
Może to kogoś ruszy.
Dzięki za przejęcie.

Pozdrawiam serdecznie.

Mirek

Witaj Michale.
Napisałem ten reportażyk od razu po pogrzebie i wysłałem go na PP. Nie zastanawiałem się nad konsekwencjami, w sensie nad dyskomfortem czytelnika. Teoretycznie mogłem sobie to wszystko odpuścić. Wziąłem udział w pogrzebie, bo czułem ze muszę, nie wiem jak to wytłumaczyć, musiałem i już.
Kurczę, opublikowałem ten tekst, bo to jest ważne. Innego uzasadnienia nie ma.
Ale Michał, bądźmy dobrej myśli. Życie jest jakie jest, ale jest.
Dzięki, że tu wpadłeś.

Pozdrawiam.

Mirek

Witaj Purpur.
Przykro mi, ale zdarzenie jest jak najbardziej prawdziwe. Zresztą sam możesz to zweryfikować. Poszukaj w Internecie.
Zrobiłem ten reportaż, bo uznałem to za obowiązek "kronikarza rzeczywistości" mając przy tym pełną świadomość ładunku tragedii jaką on ze sobą niesie.
Mówiąc prościej; jest niezwykle trudna sprawa, więc ludzie powinni ją załatwić po ludzku. Tylko o to mi chodzi.
Dzięki za lekturę i ludzki komentarz.
Pozdrawiam.

Mirek

Witaj Milu.

Bardzo piękne spojrzenie na rozreklamowane do granic możliwości, a przez to jakby upodlone dzieło sztuki.
Ślicznie to zrobiłaś, ta chwila przed oświadczynami, chyba i ten słodki flirt, któremu tak zdemokratyzowane dzieło nadało zupełnie nowego wymiaru.
Tak, w ten sposób też można, powiedziałbym, że każdemu tego życzę, odrywać sztukę, a właściwie na nowo wzbudzać w sobie na nowo poczucie tajemniczości dzieła, żywego zainteresowania dziełem niby znanym, ale wcale nieznanym.
To tak jakby zakochać się w koleżance, którą zna się od wielu lat.
To jest możliwe.

Pozdrawiam.

Mirek