Przepiękny tekst i jakie wysmakowanie. Jestem pod wielkim wrażeniem. Sukcesów życzę i pozdrawiam bardzo.

Dobrze, że poruszyłeś ten temat. Co prawda nic się od tego nie stanie, w sensie, że nie poprawi, ale może kilka osób Twój tekst poruszy i zmienią choćby swoje nastawienie do takich osób.
Literacko... podjąłbym próbę głębszej analizy uczuć tego człowieka, tzn. spróbowałbym odkryć co tego człowieka jeszcze trzyma przy życiu, jaka nadzieja w nim się jeszcze kołacze. A może już jej nie ma i pozostał tylko instynkt przetrwania. No nie wiem, jak tak bym to zrobił, ale w sumie ciekawe. Pozdrawiam.

W istocie pani w łóżku prezentuje dość osobliwy, a nawet powiedziałbym bezrefleksyjny punkt widzenia, którego nie usprawiedliwia nawet rozespanie. No ale właściwie nasza codzienność pełna jest tego typu dialogów. Myślę, że możnaby z tej sytuacji jeszcze coś wyciągnąć... chociaż o.k. sama treść starcza za puentę. Pozdrawiam bardzo.

Hitchcock by się nie powstydził. Zbudowałeś napięcie niczym mistrz kryminału. Tak nawiasem mówiąc pamiętam taką opowieść Gombrowicza "o straszliwie falującym ręczniku". Też budował, budował napięcie, aż ręcznik straszliwie zafalował.Twój teks jest pełen humoru i dobrze się go czyta. Pozdrawiam.

No tak, w siermiężnej rzeczywistości ludzie też mają potrzebę rozanielenia. Mocno i prawdziwie oddane. Pozdrawiam serdecznie.

Dojrzała intymność przeciwstawiona głupawej bezwstydności. No i dobrze. Fantastyczny zmysł obserwacji. Bardzo klarowna narracja. W sumie niezwykle udane opowiadanie. Autorce gratuluję.

Alfeusz, czemu tak lakonicznie potraktowałeś ten temat? Przecież taka historia aż się prosi o rozwinięcie. Jakieś dwa lata temu rozmawiałem z dwoma córkami (dzisiaj już wiekowymi paniami) polskich policjantów rozstrzelanych w Twerze w 1940 roku. Nagrałem obydwie te fascynujące rozmowy. Mało tego okazało się, że te panie w dzieciństwie były koleżankami. Przysięgam, że ja ten temat wycisnę do ostatniej kropli.
Przecież widzę, że masz na opisywany przez siebie temat sporą wiedzę, nie hamuj więc wyobraźni. Pozdrawiam.

Z pozoru ciche życie cichych ludzi, a pod spodem skryte tajemnice i gejzery, a nawet wulkany emocji. Bardzo dobry i bardzo potrzebny tekst. Gratuluję.

Coś mi się dziwnego wcisnęło. Pojadę trochę takimi tekstami, a wracając do tematu. Zobaczymy jaki będzie odbiór. Pozdrawiam.

W młodości miałem przyjemność, podobnie jak Mike, spotkać postać równie nieprzeciętna. W podobnych okolicznościach zetknąłem się z Piotrem Skrzyneckim. On siedział i gadał,bo lubił gadać i ślinił się na każdą "dupcię", która pojawiała się w "Krzysztoforach". Tak mi to nie przystawało do rzeczywistości, że w końcu przestałem tam przychodzić, ale co by o nim nie mówić był kimś. Póki co opowiadania wolę pisać kimś (czymś) innym, ale kto wie. Przecież również dziwne spotkania z Tadeuszem Kantorem. Będzie, myślę, o czym pisać . Mike, trzymaj fason.

Opowiadanie to napisałem jakieś 10 lat temu.Nie jestem żadną literacką alfą i omegą Powiedzcie mi, proszę, co robię dobrze, a co źle. Mam oczywiście swój smak (styl), ale wszystkie krytyczne opinie, byleby merytoryczne, przyjmę z głęboką wdzięcznością. PS. nie lubię: fajnie, albo niefajnie. Potencjalnych czytelników pozdrawiam. Cześć.

Kocham takie "kawałki". Panie Mike pełny szacunek. Miałeś pan szczęście spotkać postać nieprzeciętną i w krótkim w sumie tekście udało się panu namalować postać pana Himilsbacha tak jak on sam siebie malował rolami filmowymi. Świetne.

Natręctwo myśli w istocie bywa kłopotliwe i zdarza się, że dopada nas ono w sytuacjach, w zasadzie, kompletnie absurdalnych. Nie wierzę również w to aby nie dotykało ono czasami nawet najbardziej racjonalnie myślących ludzi. Temat bardzo ciekawy. Pozdrawiam.

Bardzo wysoko oceniam wartość poznawczą tego artykułu. Poza tym sam jestem zdecydowanym konserwatystą i antysocjalistą, więc siłą rzeczy tego typu twórczość, jeśli oczywiście jest na odpowiednim poziomie artystycznym jest mi bliska. Wyrazy uznania dla autorki. Pozdrawiam serdecznie.

Serdecznie dziękuję za miłe komentarze. Jeśli idzie o interpunkcję, to obiecuję, że w następnych tekstach wszystko już będzie grało. Co się natomiast tyczy zaimków, no cóż, ja je uważam za swoisty pieprz, przyprawę słowną (oczywiście z każdą przyprawą należy uważać). Opowiadać szczerze swoje życie, a inaczej robić nie chcę, to wcale nie takie łatwe. Jeszcze raz serdecznie dziękuję.