Witaj Aldonko.
Sam siebie zaskoczyłem tym, że kiedy zacząłem czytać pierwsze opowieści o Chłystku, to ni z tego, ni z owego, poczułem zapach przygody, który towarzyszył mi, kiedy w dzieciństwie, no powiedzmy we we wczesnej młodości (jakieś jedenaście lat) czytałem książki Karola Maya o Vinetou. Pomyślałem sobie wtedy Chłystek i Vinetou; ni przypiął, ni przyłatał.
Jednak po lekturze kolejnego chłystkowego tekstu dochodzę do przekonania, że to była właściwa intuicja.
Ten cykl pobudza ciekawość świata. Uświadamia czytelnikowi, że nawet niedaleka okolica, że życie obcych i swoich pełne jest interesujących perypetii, w które czasami można się włączyć, można pomóc. Jest i dreszczyk emocji, jest urok baśniowości, która przenika rzeczywistość i w końcu jest jakaś atmosfera głębokiego współczucia, nauka społecznego myślenia i życia.
Obieżyświat, który szwenda się to tu, to tam, który udaje się w okolice, w które inni pójść nie mogą, nie chcą, albo pójść się boją, to przecież archetyp kulturowy, człowiek-medium.
W naszej kulturze też mieliśmy instytucję Dziada, człowieka-nowinę (co wcale nie oznaczało, że musiał być stary), ale to tak na boku.
Ciekaw wielce jestem dalszych przygód Chłystka.
Bardzo cenię Twoją umiejętność pięknego posługiwania się naszym językiem.
Pozdrawiam serdecznie.
Mirek