Bardzo dobrze napisane opowiadanko.
Po kobiecemu złagodziłaś rozczochrane imaginacje wynikające z gorącej treści, ale to oczywiście nie jest żaden zarzut. Ot; zauważyłem.
Najzabawniejszym aspektem tego tekstu jest obśmianie powiedzeń typu: "Daleko z łapami od mojej kobiety", a w bardziej kobieco - perwersyjnej wersji: "Trzymaj łapy przy sobie". Można jeśli się chce? No można.
Niczyja masz dobry warsztat i bogatą wyobraźnię, a to pomyślnie wróży Twojej karierze literackiej. Tak trzymaj.

Pozdrawiam.

Mirek

Pomyślałem sobie, że gdyby ten tekst przerobić na scenariusz filmowy, to pewnie i David Lynch mógłby się nim zainteresować, oczywiście gdyby jakimś cudem rzeczony wpadł mu w ręce. No kto wie?
Barwny i dynamiczny zapis snu, co wcale takim łatwym do uczynienia nie jest; przecież wielu próbuje i wychodzi raczej pretensjonalny bełkot; chyba dlatego, że racjonalizują majaki, a to jest niewykonalne.
Sny są atrakcyjne swoją dramaturgią, kolorytem, nieprzewidywalnością i kompletnym brakiem jakiejkolwiek racjonalności.
Sny z pewnością mówią nam coś o naszej pamięci, o stanie emocjonalnym, ale to raczej tylko tyle. Cała reszta to jakiś kosmiczny misz-masz. Doszukiwanie się w nich jakiegokolwiek sensu jest działaniem równie mądrym jak korzystanie z usług wróżki.
Kapitalnie udało Ci się, po prostu zapisać sen i bardzo dobrze, że nie uległaś pokusie tłumaczeń.
Bardzo dobry nadrealizm i super.
Pozdrawiam serdecznie, a nockami równie barwnych i odjechanych snów życzę, tylko może bez przemocy.

Mirek

Kolejny bardzo dobrze i solidnie napisany artykuł.
Historia nie jest nudna i Ty wspaniale udowadniasz to swoimi tekstami.
Poza tym kocham Iłżę i wszystkich zapraszam do tego magicznego miasteczka.
Dziękuję Natalio za kawał dobrej roboty dziennikarsko-historycznej.
Pozdrawiam serdecznie.

Mirek

Antropomorfizacja, hmm ciekawa sprawa. Pamiętam, że po lekturze słynnej trylogii Hoimara von Ditfurtha; połowa lat osiemdziesiątych XX wieku, jako neofita paradygmatu naukowego strasznie oburzałem się na uczłowieczanie całej reszty natury.
Po latach zrozumiałem jednak, że tego nie przeskoczymy.
Bo co z tego, że kolorów nie ma, że one powstają dopiero w mózgach pewnych wystarczająco rozwiniętych gatunków. To te istoty są miarą wszech rzeczy.
Jakże człowieka kusi aby wykombinować co "myśli" zwierzę, z którym jest związany.
Gorgiaszu, bardzo ciekawy tekst.
Pozdrawiam serdecznie.

Mirek

Terry Pratchett w "Piątym elefancie" napisał, że sex między kobietą, a mężczyzną rozpoczyna się wtedy kiedy dwoje ludzi, choćby dzieliły ich różne, dziwne bariery, zaczyna się "pożerać" i "chłonąć" wzajemnie (dlaczego tak się dzieje nie wiedzą nawet"amerykańscy" uczeni; w sensie, że tak do końca nie wiedzą). To ma być niby tak gra i przynajmniej w założeniu, kochankowie mają coś wygrać wzajemnie. No i bywa, że to się udaje. Na tym polega życie.
Miłość jest archetypem i dobrze, że się do niej odwołujesz.
Twoje teksty są dobre, ale czasem brakuje im dynamiki.
Myślę, że prosty zabieg skrócenia niektórych zdań wystarczy, ale masz talent i pasję.

Trzymaj się ciepło i pisz.

Pozdrawiam serdecznie.

Mirek

Bardzo dobrze namalowany słowami obraz, a nawet muzyka ukryta w słowach.
Po lekturze Twojej miniatury przypomniały mi się Aldonko wszystkie zmęczone poranki, wieczory, noce i dnie spędzone na setkach stacji kolejowych i przystanków autobusowych, ale jakież dobre są te wspomnienia.
Złapałaś mnie za serducho.
Dziękuję pięknie.
Pozdrawiam serdecznie.

Mirek

Kocham takie spostrzeżenia. Cudowny tekścik.
Po co bazrgrolić byle co?
Jeśli coś się czuje, a widać, że mocno potrafisz czuć z innym człowiekiem, to reszta wychodzi sama.
Tak czy inaczej, bardzo wartościowa refleksja.

Pozdrawiam serdecznie.

Mirek

Witaj Niczyja. Jak dla mnie; bardzo dobry tekst.
I wcale nie przeszkadza mi to, że już na początku postawiłaś sobie zadanie wyszukania najsmutniejszej osoby w barze. Widocznie atmosfera miejsca jakoś na to wpłynęła.
Bardzo ciekawie charakteryzujesz ludzi. Dla pisarza to niezbędna umiejętność.
Czyta się z zainteresowaniem.
Naprawdę niezła miniatura.

Pozdrawiam.

Mirek

Znam jednego reżysera, który dlaczegoś wypadł z obiegu, a dobrze się zapowiadał; nakręcił nawet kilka teledysków dla gwiazd polskiej muzyki i to tych naprawdę z extra ligi. Oczywiście nie ujawnię jego nazwiska, ale ilekroć się z nim spotykam, to natychmiast szukam pretekstu i możliwie najszybszej drogi ucieczki. Buc załatwił sobie nawet hasło w Wikipedii. Żadna ze znanych mi kobiet nie gada o sobie tyle co on. Kurwa, to chyba jakiś zboczony podgatunek homo sapiens ci wszyscy showmani.
Fajnie Quen, nawiązałeś w tekście do ostatnich awantur związanych z galą oskarową. Poza tym ostatnie i nie tylko ostatnie zmiany w stacjach telewizyjnych mają dokładnie takie tło jakie zobrazowałeś w swoim tekście. Cóż począć; smutne pustostany, które muszą kryć się za maską cynizmu.
Jest takie staropolskie powiedzenie: "Dłużej klasztora niż przeora". Każdy sensowny twórca o tym wie i stara się stworzyć własne, w miarę uniwersalne dzieło, ale dupki telewizyjne będą zawsze gzić się w swojej jakże nieistotnej, cuchnącej sosjerce. Cóż warta taka egzystencja? Dla mnie nic. Pustostany.
Dobry i ważny tekst.
Trzymaj się Quen.

Mirek

Ten tekst ma taką moc, że wali na kolana.
Bardzo się cieszę, że są u nas pisarze, którzy te bolesne, powikłane, ale przecież chlubne wątki naszej historii z takim talentem potrafią nam zobrazować i ożywić.
I spójrz Slud, tyle dziesięcioleci starań aby pamięć o żołnierzach Polskiego Podziemia Niepodległościowego zlikwidować i nic.
Tyle energii, tyle zaangażowanych talentów dziennikarskich, pisarskich, filmowych; ileż to przemyślności zatrudnionej w dziele niepamięci, a oto anno domini 2016 bardzo młodzi ludzie z dumą noszą koszulki z podobiznami Inki, Łupaszki i wielu innych naszych bohaterów aż po Lalka. I nie jest to bezmyślna moda. Ci młodzi chłoną historię, te dramatyczne życiorysy. Chcą być im podobni. Oby nigdy nie musieli.
Super robota Slud. Dzięki.

Pozdrawiam.

Mirek

Cześć Iks. Bardzo ciekawy tekst. Temat trudny i wielgachny jak kosmos.
Niepojęte związki przyczynowo-skutkowe w relacjach międzyludzkich i ich często dramatyczne, ba nawet tragiczne efekty.
Chwila nieuwagi czy zapomnienia; zwykłej ludzkiej głupoty i paskudny pasztet dla siebie i najbliższych sobie osób na całe życie.
Takie rzeczy zdarzają się częściej niż byśmy mogli przypuszczać.
Wiesz, nawet nie potrafię sobie wyobrazić jak bardzo boli brak świadomości kim jesteś; skąd się wziąłeś; kto cię na ten świat powołał?
Znajomość matki i ojca, to przecież najważniejsze odniesienia w życiu każdego człowieka.
Nie wiem jak to jest niewiedzieć, ale znam osoby, które z tym się zmagają i wiem, że nie da się z tym zwyciężyć.
Ci ludzie jakoś żyją, ale ten brak elementarnej wiedzy o sobie wlecze się za nimi przez całe życie.
Nie powinno się tego robić dzieciom. Żeby żyć one muszą wiedzieć.
Dobry, choć trudny tekst. Szacunek.
Pozdrawiam.

Mirek

Witaj Quen.
Wystrugałeś znakomity tekst i tu nie ma co wiele gadać o kwestiach pisarskich, bo wszystko jest na tip-top.
Ciekawi mnie natomiast, czy Twoje opowiadanie jest jakąś próbą diagnozy społecznej, bo po jego lekturze mam, może nie tyle co nieodparte, ale mocne wrażenie, że dopatrujesz się w nas głębokiego kryzysu moralno-emocjonalnego.
Przysłowiowe sprzedanie własnej matki za przysłowiowe pięć złotych, w tych czasach, niedość, że już nikogo nie przeraża; już nawet nie dziwi. I to jest, kurwa, przerażające.
Wartości wyższe - to dobre dla frajerów.
Do czego my się sprowadzamy? Przecież to już nie jest dżungla. To jest bestialstwo, które człowiek sam sobie z dumą wszczepia i z którym dumnie się obnosi.
Wiesz co czuję po lekturze? Przerażenie, smutek i rezygnację... chociaż nie; nie rezygnację.
Kurwa, trzeba się bić o człowieka.
Quen, super robota. Dzięki.
Pozdrawiam serdecznie.

Mirek

Cześć Niczyja.
Ciekawa miniatura. Ładny smutek i spokojna rezygnacja. Cóż zawsze tak się czujemy w konfrontacji z odległym czasowo, a poprzez to wyidealizowanym wspomnieniem.
Mam swoje lata, więc wiem o czym piszę.
Tak czy inaczej; dobrze jeśli jest co wspominać, ba, dobrze jest nawet żałować niewyzyskanych szans.
Myślę, że najbardziej żałosne życiorysy, to takie, w których nigdy nie pojawiło się żadne napięcie dramatyczne.
Prawdziwe człowieczeństwo żywi się emocjami, o których potrafi myśleć.
Tekst dobrze napisany i równie dobrze się go czyta.

Pozdrawiam serdecznie.

Mirek

Cześć Michał. Poza wszystkim zwróciłem uwagę na kompozycję powyższego tekstu. Jest bardzo harmonijna; gdzie ma być piano jest piano, a gdzie ma być forte jest forte. To niby ABC tworzenia, ale jak się okazuje wcale nie tak bardzo oczywiste, nawet dla tzw. "pierwszej ligi".
Kiedy ma być leniwie jest leniwie, kiedy akcja ma przyspieszyć przyspiesza.
No i najważniejsza sprawa; niby można się domyślać, ale nikt niczego nie może być pewien aż do końca.
Umiejętnie używany slang jest dużym atutem opowiadania. Myślę, że nie musisz powołować się na Bukowskiego. W każdym zakątku świata ludzie są podobni. Wyzwalasz jakąś energię, może czasem niezbyt ładną, zalatującą wonią spermy i śluzu, ale pały nie przeginasz; o coś Ci chodzi. To tak czy inaczej jest walka dobra ze złem, chociaż osadzona w całkiem nieoczywistych czyli ludzkich realiach.
Tekst szczerze napisany. Widać, że dla Ciebie jedyną cenzurą jest autocenzura (każdyz nas powinien ją mieć).
Michał jak dla mnie bomba. Bardzo dobrze się czyta.
Tak trzymaj Michał.

Mirek

Msh, przeczytam tę książkę z całą pewnością.
Recenzja Michała jest zachęcająca, ale ten fragment naprawdę wali na kolana.

Pozdrawiam bardzo.

Mirek.