Lilu

Mocny ten wiersz, a jednocześnie pełen liryki i tkliwości, żalu i smutku na okoliczności tego świata. Bardzo mnie się.

Serdeczności.

Lilu,

Biorąc pod uwagę poświęcony czas zmieniłam zapis tu na taki jak sugerujesz. W oryginalnym pliku jednak pozostawię taki jak był. gdyż w tej wersji trafił do wykonawcy. Miło Cię tu gościć.

Serdeczności.

Lilu

Dzięki za oglądnięcie i posłuchanie. Miło, że się podoba i doceniasz wykonanie. Chociaż kto inny sprowokował tłumaczenie, to z myślą o niej było pisane. Co do skrócenia wersu, nie będę z nim kombinować, choćby ze względu na nagraną już wersję. koleżanka zawsze stara się dopracować wykonanie, więc nie chcę już tego burzyć.



A co do znaków, to u siebie chętnie je zmienię, jeśli uważasz, że gdzieś powinny się znaleźć, chociaż nie będzie to raczej miało wpływu na wykonanie. Odkąd zaczęłam robić te tłumaczenia, to teksty dopasowuję do koleżanki i jej wykonań, starając się jak najmniej odbiegać od treści.

Pozdrawiam serdecznie.

Tu jest oryginalne wykonanie tej pieśni
https://www.youtube.com/watch?v=RL90DI56hys

A tutaj jest wykonanie mojego przekładu.
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=UBzPxxlua7M&list=RDUBzPxxlua7M&start_radio=1

Możesz wziąć jedno i drugie. jakieś zastosowanie zawsze się znajdzie. A i w altance czasem też trzeba coś naprawić.

Pozdrawiam

Wszystkim marzy się dzielny i prawy Lancelot, ale mało która przyzna, że taki łapserdak i wichrzyciel ma dużo więcej uroku. nawet jeśli złamie serce, to żadna się nie przyzna, że takiego pokochała i żal jej rozstania. Uroczy ten wiersz, a przy tym bardzo zalotny. Poczytałam z uśmiechem.

Serdeczności.

Zaciekawił mnie tytuł, więc zajrzałam pod wiersz. I spędziłam miłą chwilę z uśmiechem na ustach. Lekko przyjemnie i dowcipnie, zapewne miał być właśnie taki efekt. Z przyjemnością poczytałam.

Swoją drogą portalowa Altanka jest jak najbardziej otwarta dla gości i stałych bywalców.

Pozdrawiam.

Wiolinie

A u Ciebie jak zwykle delikatnie i lirycznie. Z przyjemnością czyta się to, jak czarujesz słowem. I może jak napisała Kamyczek mogłaby być z tego ładna piosenka.

Pozdrawiam.

Kamyczku

Dziękuję za ciepłe słowa i podobanie. Dzięki również za przywołanie wersji Dublinersów. Cieszę się, że mój wysiłek się opłacił, chociaż gdyby nie prośba Agnieszki, to pewnie ten przekład nigdy by nie powstał. Na razie nie ma wykonania "Głosu" na YT, ale jest na Facebooku i mam nadzieję, że będzie go można posłuchać z linku. https://www.facebook.com/100001874552549/.../1112349899609538

A skoro przywołałaś "Rzeki", to w takim razie wrzucę tekst i tutaj.

Serdeczności.

Dzięki Lilu.

Znaki mogę poprawić u siebie w tekście. A co do zmiany, tak musi zostać. W tej wersji jest śpiewana przez wykonawcę. A koleżanka, która to śpiewa czasem trudno jej się przestawić na zmiany. Śpiewający tak czasem mają. Sam tekst kosztował mnie sporo pracy, jak żaden inny.

Serdeczności

Jolu

Zaaplikowałam sobie twoje opowiadanie na wieczór i cieszę się, że zajrzałam. Jest tu bardzo dużo emocji i uczuć. I to jest właśnie najlepsze. Zwłaszcza gdy tyle niepewnego jest wokół nas i z każdym dniem tego przybywa. U Ciebie nawet smutek jest ciepły i delikatny, choć dotyczy poważnych spraw.

Pozdrawiam serdecznie.

Hej Lustereczko.

Wiersz jest ciekawy i mam wrażenie, że wiem kim jest jego podmiot liczny. Nasz przeszłość i dzieciństwo w dużej części mają wpływ na nasza teraźniejszość i drogę życiową. Przydałaby się temu wierszu (to celowa pisownia) odrobina poprawki.

Imiona jednak piszemy dużą literą jako nazwy własne i tego bym się trzymała. Jeśli zdecydowałeś się nie używać znaków interpunkcyjnych, to pozostałabym konsekwentna i ten trzykropek tez usunęła.

Lepiej by się też czytało, gdybyś troszkę zmieni wersyfikację. Tym bardziej, ze da się wyodrębnić konkretne części.


nie ma granic właściciel daczy
na przylądku idokopas nad morzem czarnym
któremu bramę zdobi orzeł dwugłowy

w alternatywnej wersji jego dzieciństwa
skrytego za mgłą tak jak u jezusa
wowa zamieszkał w obcym kraju w lepiance
ojczym będąc pod wpływem alkoholu
bił go on zaś uciekał nad rzekę kurę łowić ryby
raz złowionych nie wypuszczał żywych

nie jest wiadomo czy już wtedy nie obmyślał
przyszłych cudów i plan zdobycia świata

czas zemsty nad tymi którzy gnębili bijąc
nazywali bękartem obrażając ojca niebieskiego
który posłał jego osobę jak św. pawła
co stracił wzrok w drodze i się nawrócił
w chramie usłyszawszy piosenkę modlitwę
zawsze niech będzie słońce zawsze...

na ikonostasie wszystkie jego liczne wcielenia

Pozdrawiam

Bardzo sugestywny obraz, nie tylko dla męskiej wyobraźni. Wszystko zależy od tego, jak wiele ta wyobraźnia potrafi. A i kilka innych treści można wyciągnąć na wierzch po przeczytaniu.

Pozdrawiam.

Tulipanówko

Wiolin ma rację. W wierszu jest wiele emocji, ale zapis przydałoby się poprawić. To co Wiolin zaproponował jest dużo czytelniejsze dla innych.

Pozdrawiam

Smutne, ale prawdziwe. Jak tu nie wierzyć dzieciom, które się nie prosiły o to aby opuścić dom, jaki znały do tej pory. Trudny i bolesny temat.

Pozdrawiam.