Nie ma co się zadawalać tym co się przeczyta na jakieś stronie mniej lub bardziej wiarygodnej w Internecie, szczególnie jeśli chodzi o Biblię.

Tekst technicznie i warsztatowo ok, z kolei jeżeli chodzi o treść i sens - połączenie wody z oliwą. A te dwa składniki same z siebie nigdy się nie połączą

Nie pokrywają się w ogóle, bo tych drugich było o wiele, wiele więcej. Spisano tylko niektóre, inaczej Biblia fizycznie by się nie kończyła

Kamyczku, dzięki za zajrzenie

Pociengiel, tak, początkowo to miały być dwa osobne teksty, ale jednak coś mnie przekonało, że razem będzie im lepiej Dzięki za obecność!

Wiolinie, dziękuję, że zajrzałeś

Do wydarzeń, do których nawiązuje wiersz (m.in. objawień maryjnych w Kibeho w latach 80.), mam raczej krytyczny stosunek, natomiast ostatni wers (szczególnie ostatni, bo kilka fragmentów wyżej także) jest jednak ponad wszelką doktrynę religijną, ludzką:


PS
Z technicznych oczywiście przydałoby się kilka przecinków więcej

Chyba się podwójnie wkleiło

Ja bym w środku trochę poskracała, bardziej niedopowiedziała, za to pierwsza i ostatnia zwrotka - niezwykle obrazowe.

Brulibenie, miło Cię widzieć po długim czasie, a że dobrze pamiętam Twoje wiersze z Brazylią w tle, tym bardziej miło, że tu zajrzałeś
Gago, dziękuję

Tylko z pozoru takie samo, to prawda

Pamiętam ten wiersz, czytałam go dawno, prawdopodobnie w chwili publikacji, później chyba wróciłam, może nawet kilka razy. Ale ten ze wszystkich Twoich, szczególnie tych z tematyki okołobiblijnej, ten pamiętam właśnie najbardziej.
Gdzieś po wielu latach zwlekań, finalnie jestem od jakiegoś czasu na co dzień z Biblią. W końcu i dzięki Bogu.
A powyższy tekst znów przewinął mi się w myślach w ostatnich dniach, także przychodzę zostawić ślad.


Jak każdy. Ale jeśli to kluczenie ma prowadzić do tego prawdziwego sensu życia, to tym bardziej warto i trzeba.


To prawda.


A z kwestii technicznych dodam, że nie zmieniałabym nic w tym tekście. Każde słowo ma tu swoje miejsce, no i sens.

Ty wiesz, że ja nie lubię dłużyzn

Ja generalnie do świąt mam stosunek zupełnie obojętny, a tu mi się podoba, że jak już przeżywane/obchodzone, to przynajmniej w spokojny, własny sposób.

Mi również, tylko "twoich" dałabym z małej.

Aj, yerba mate

Mam jedną uwagę:


Połowa drugiej strofy i dwie ostatnie to jedno zdanie, i prawie brakuje tchu. Osobiście podzieliłabym ten fragment na dwa zdania alb przynajmniej jedno.

Przejaśnia się powoli i ludzie
którzy wysiedli z pociągu, nie otwierają parasoli. Patrzą

jedynie w górę, jakby chcieli wywróżyć sobie przyszłość,
poczuć melodię wygrywaną przez łososiowe chmury
wracające do macierzy bezcieleśnie przez oście

rybich godzin. Widać jak ich gardła wypełniają się
śpiewem, a ty spijasz im go z pyszczków, wypowiadając
kolejne spółgłoski, jakby mogły dotyczyć tylko ciebie.

To tylko moja propozycja, w każdym razie uważam, że wyszłoby na dobre w jakiś sposób nieco rozdzielić zacytowany fragment.

O, o, o to chyba najbardziej mi chodziło, kiedy go pisałam w październiku 2019 roku.

Voytku, dziękuję za obecność

Bardzo podoba mi się pierwsza strofa i klimat z winnicą. Później jednak tekst trochę wg mnie się rozmywa, a i dużo dopowiada, tracąc z motywu rozpoczętego we wspomnianej pierwszej zwrotce.