Cześć,
bardzo lubię prozę poetycką, więc po kolei.


Przed "ani" nie stawiamy przecinka, chyba że drugi raz występuję w zdaniu.

Strasznie dużo w tekście masz jest, psuje ono klimat tekstu.

Tekst mi prozy poetyckiej nie przypomina. Refleksja występuje, ale mało tu metafor, a tekst nie ma tej rytmiki jak u Schulza. Nie ma też magi, która tworzy aurę, jakby świat w tekście był odrealniony. Powtórzenia też klimatu nie nadają. Widzę ten tekst bardziej jako miniaturę prozatorską. Bardziej to proza z ciekawym przesłaniem. Każdego łatwo oceniać, przenikać go na wskroś. A także, że każdy z nas jest ważny. Oczywiście to moje zdanie.

Piotr

Świetne wprowadzenie do tematu opowiadania. Czytelnikowi przynajmniej mi przypomniało wspomnienia dzieciństwa. Narracja świetnie poprowadzona, płynie się poprzez tę słowa. Lubie teksty w których się rozmyśla o czymś lub kimś. Pokazuję nam narratorka, jak znajomość drugiego człowieka jest ważna. Bez niej miłość czyli poznawanie siebie na wzajem, staje się niemożliwe.

Piotr

Villanella, ja próbowałem je pisać, ale jak nie szanta wyszła, to coś tylko podobnego mi się napisało. Tak przynajmniej mi mówili, co niektórzy. Ja tu o sobie, a tu przed nosem mam przepiękną villanelle i to z niezłymi rymami. Średniówka pozwala płynie czytać cały wiersz.
A choroba to nic ciekawego, jak czas nie ucieka, to coś nas mija, no aby tylko innych nie zarazić. Choć choroba może być symbolem, jak dla mnie , pomysłu idei, która może nas męczyć. Czas różnie może z nią poczynać, bo skoro psioczył, to może i koncept go zmęczył. Tylko słońce pewnie świeci. Może kogoś się uda zarazić naszym pomysłem, ideą. Myślę, że takie drugie dno może mieć ten wiersz.

Piotr

Cześć,

podoba mi się w tekście pierwsze słowa "Boję się demonów." Stwierdzenie, które dalej rozwijasz i rozważasz, używasz przy tym narracji pierwszoosobowej, która nie moralizuje, czy też z góry wszystkiego nie wie. Czytelnik utożsamia się po przez to z bohaterem.

Wyłapałem kilka kosmetycznych błędów, oto one:



Ostatnie słowo wyciągnikach, sprawdziłem w kilkunastu słownikach, takie słowo nie istnieje, chodziło ci pewnie o słowo wciągnikach - od słowa wciągać. Można też to słowo potraktować, jako neologizm.



Pomiędzy tymi słowami powinien być przecinek, gdyż takie które nie jest spójnikiem złożonym.



Tu zaproponowałbym kilka kosmetycznych zmian.
Nie po­mo­że k... i nie od­go­ni ich s... Myślę, że wielokropek lepiej zastępuję niechciane litery.



Tu między podkreślonymi słowami powinien znaleźć się przecinek. Bo - każdy kto - to troszkę się z sobą gryzie.



Przed pierwszym - ani - brak przecinka przy drugim, jak najbardziej przecinek uzasadniony. Przecinek po drewna. Dlaczego, bo w zdaniu masz dwa czasowniki było i wykonano.


Przecinek po tym. Dlaczego, bo potem masz dopełnienie zdania, przynajmniej tak ja to widzę wszystkich zasad i reguł nie znam.



Bardzo modne wyrażenie, ale błędne, choć ja też go używam, powinno być, po prostu - zdawały się.




Po dokładnie przecinek, masz tu dwa czasowniki czyli dwa zdania.



Przecinek po wszystko. Jak zazwyczaj czytam, a są to najczęściej klasycy, to przed - o czym - jest przecinek, ale głowy sobie uciąć nie dam.

Tyle jeśli chodzi o te małe błędy, bo aż tak w oczy nie kolą, dla pociechy dodam, że ja robię ich dużo, a co najgorsze znam zasady.

Końcówka o prawym bucie mnie rozbawiła, ale też zastanowiła, co może znaczyć. Zazwyczaj prawa strona oznacza dobre duszki czy ogólniej dobro, czyżby bohater przekroczył granice i poznał to, czego nie powinien. A może pokonał swoją słabość. Cały tekst przypomniał mi sen, raczej koszmar, który ma pomóc nam pokonać nasze słabości. Widzę, że masz swój styl i żadnego pisarza nie udajesz, choć ja tu czuje Prausta i jego powieść, w której akcji za dużo nie ma, ale siwienie się czyta, a trochę się Marcel rozpisał. Dziwi mnie, że tekst jest na dolnej półce. Opowiastka jest podróżą poprzez wnętrze człowieka, a oto chodzi w opowieści, a nie, że opisuję się dokładnie przejście z punktu A do B, taka opowieść nie wciąga, a męczy.

To już wszystko, miło było poczytać,

Piotr

Czytałem i jak się skończyło to chciałbym czytać dalej.
Świetne wyczucie melodyki, rymy bardzo dobre, poprzez to tekst płynie.
Smutny jak napisałeś i mi się udzielił przy czytaniu.
Bardzo dużo świetnych, jak dla mnie odniesień do innych tekstów kultury.

Nie ma jak dla mnie zbędnego słowa, widać, że wiersz dopracowany.
Świetny symbol drzewa i rycerza, który może być symbolem tego,
co było, a teraz jest niemodne. Miłość, rodzina,
to - że ważne jest zarówno, co ma się w sercu, jak i w głowie.
Siła bywa zgubna i bezsilna w wielu sytuacjach.
Środki stylistyczne bardzo pięknie wykorzystane.
Kompletnie inny tekst niż "Zegarek".

Kocham takie testy, płyną i chciałoby się więcej.

Piotr

Tytuł jest zbyt dosłowny, dopowiada za dużo, bo pierwszych wersach można się domyślić, że chodzi o zegarek.

Za dużo w wierszu przyimków, przez to staje się taki pusty, zapchany.
Wiele też tu masz w wierszu było, być - tego czytelnik może się domyślić.
Kropka na końcu wiersza zbędna.

Z koleji podoba mi się ta fraza

Każdy się myli, a czas perfekcjonista, zawsze oszukuje.

Dobra melodyka tekstu, choć nie zawsze jest tu odpowiednia liczba sylab, rymy może nie najwyższych lotów, ale ja jakoś nie wyczuwam ich karkołomności.

Piotr

Cześć,

Wiersz bardzo mis się podoba, z powodu tego, że jest w nim zbilansowana długość wersów i ten punkt, jedno słowo, które pozwala się zatrzymać i zastanowić dlaczego? Bohaterka wiersza boi się co będzie o wschodzie słońca, jaka czeka ją przyszłość, czy odnajdzie swojego wybranka, a może stanie się coś odwrotnego. Ona już wie co ją czeka, bo wierzyła w ideę, idealną miłość. Wydawało się, że bez siebie nie mogą istnieć.

Tylko mam małą uwagę. Masz w wierszu, aż trzy mi.



Tu z pierwszego mi możesz zrezygnować czytelnik się domyśli. Drugie jest w porządku.



Z tego mi też bym zrezygnował za dużo dopowiada, bez niego czytelnik może się zawiesić i zastanowić.

Piotr

Ciekawa historia. Obserwacje bardzo trafne, przypomniał mis się Mały Książę i rysunek pilota.
Trochę źle się czytało ze względu na dialogi, gdyż wiele z nich jest źle zapisanych.



W tym dialogu zapis powinien wyglądać tak

- Wy­bit­ny, pani Ko­wal­ska, wy­bit­ny - szcze­bio­ta­ła z prze­ję­ciem. - Wiel­kie szczęście, wiel­kie.


Następny dialog.


Nie wiem czemu, ale tu zrobiłbym trzy akapity.

- To co, pie­sku? Dzi­siaj chyba bę­dziesz mu­siał wy­brać się na wy­ciecz­kę - od­par­ła Zosia po­sęp­nym tonem.
Ani śniło jej się pre­zen­to­wać swoje zwie­rząt­ko ja­kie­muś nie­zna­ne­mu jej spe­cja­li­ście. Pie­sek w od­po­wie­dzi po­pa­trzył na nią głę­bo­ki­mi, fio­le­to­wy­mi oczka­mi, za­mer­dał zie­lon­ka­wym ogon­kiem i w końcu kiw­nął wiel­kim, szma­rag­do­wym łbem.
- No, to leć sobie gdzie masz ocho­tę i wra­caj jutro.

To jest tylko moje zdanie, ale takie długie wtrącenia miał Praust nawet przez stronę, a nawet dłuższe. Tu masz dialog i nagle opisujesz we wtrąceniu, co się dzieje. Jak dla mnie to nowy akapit, bardzo zresztą poruszający mamy tu obraz pożegnania.

To to koszmar w zapisie.



Proponuje coś takiego.

Po po­sił­ku mama we­szła do po­ko­ju dziew­czyn­ki z białą bluz­ką w ręce.
- Ko­cha­nie, załóż to i to - do­da­ła po­da­jąc jej gra­na­to­wą spód­nicz­kę. - I jesz­cze to. - Za­koń­czy­ła, wrę­cza­jąc jej grube, białe raj­sto­py. - Pan Hrecz­ka ma być za pół go­dzi­ny. Zada ci kilka pytań, ale nie bój się.

To jest dobrze.



Proponuję tak.

Dalej.



Myślę, że tak będzie lepiej.

- To jest zatem to ślicz­ne dziec­ko, tak? Bar­dzo się cie­szę, bar­dzo - rzekł, choć jego twarz poza nie­skoń­czo­nym sku­pie­niem nie zdra­dza­ła ani śladu ra­do­ści. - Po­zwo­lę sobie zadać kilka pytań, po­ka­żę kilka zdjęć, a wła­ści­wie rycin i zo­ba­czy­my co uzy­ska­my. Cały czas badam ten ewe­ne­ment i wciąż wiem tak mało. 
               - Och, panie pro­fe­so­rze. - Pani Kasia za­śmia­ła się ci­chut­ko, a czer­wo­ne usta ści­snę­ła w małe ser­dusz­ko. - Jest pan naj­wy­bit­niej­szym spe­cja­li­stą w tej dzie­dzi­nie, nie­praw­daż?
                - Och, nie­skrom­nie mó­wiąc, to cał­kiem praw­do­po­dob­ne. - Ro­ze­śmiał się per­li­ście pan pro­fe­sor, a jego równe, lekko po­sza­rza­łe zęby prze­cię­ły po­wścią­gli­we ob­li­cze.
                - Nie­zbyt wielu spe­cja­li­stów się tym zaj­mu­je, jak są­dzę. - Mama Zosi do­łą­czy­ła do roz­mo­wy, lecz naj­wy­raź­niej nie w spo­sób w jaki pan Hrecz­ka by sobie ży­czył, po­nie­waż z miej­sca spo­waż­niał.

Tu dodałem kilka kropek, ponieważ są to wtrącenia narratora.

Pewnie nudny się robię, ale chce pomóc.



Proponuję coś takiego, choć racji mieć nie muszę.

- Ah, tak - od­parł pro­fe­sor, skro­biąc coś cien­kim, srebr­nym dłu­go­pi­sem w no­tat­ni­ku. - Jak mnie­mam wy­brał się w inny punkt geo­gra­ficz­ny. Czy wiesz może, dziew­czyn­ko, gdzie?  
              - Nie wiem. Jak wróci to opo­wie - od­par­ła Zosia, coraz bar­dziej za­pa­da­jąc się w krze­śle, na­prze­ciw­ko pro­fe­so­ra. 
              - A czy pre­fe­ru­je ja­kieś sze­ro­ko­ści geo­gra­ficz­ne? Może jakiś kon­kret­ny kli­mat? Być może był­bym w sta­nie na temat ze­bra­nych da­nych i wie­dzy geo­gra­ficz­nej do­my­ślić się skąd po­cho­dzi i co lubi. Nie znam atla­su na pa­mięć, ale wie­dzą pa­nie, ba­da­nia. - Uśmiech­nął się szar­manc­ko do pani Kasi. 
               - Ależ panie pro­fe­so­rze. - Za­śmia­ła się. - Musi pani wie­dzieć, że pan pro­fe­sor po­sia­da bar­dzo sze­ro­ką wie­dzę geo­gra­ficz­ną. Mam atlas, do któ­re­go po­wsta­nia pro­fe­sor Hrecz­ka sza­le­nie się przy­czy­nił. Pięk­ne wy­da­nie, pięk­ne. 
               - Ach, pani Ka­siu. - Znów wy­peł­nił po­wie­trze swym wy­bit­nym śmie­chem. - Wy­star­czy­ło tam­tych wspa­nia­łych spe­cja­li­stów na­pro­wa­dzić na od­po­wied­ni tor. Ale mniej­sza, kon­ty­nu­uj­my. Po­wiedz mi może, dziew­czyn­ko, czy twój pie­sek bar­dziej przy­po­mi­na Bra­dy­po­di­dae, Canis lupus czy też Cavia por­cel­lus? Czy to może ty­po­wy Canis lupus fa­mi­lia­ris?                Zosia po­pa­trzy­ła naj­pierw na pro­fe­so­ra, póź­niej na mamę, a jej ciem­ne oczy ze zdu­mie­nia sta­wa­ły się coraz więk­sze.  
              - Aha­ha. - Pro­fe­sor znów ro­ze­śmiał się, a pani Kasia słod­kim gło­si­kiem mu za­wtó­ro­wa­ła. - Wy­bacz, dziec­ko. Dość długo zaj­mo­wa­łem się bio­lo­gią i me­dy­cy­ną. Stąd za­mi­ło­wa­nie do ła­ciś­kie­go na­zew­nic­twa rze­czy. Nie je­stem ja­kimś nie­prze­cięt­nym spe­cja­li­stą, ale pewne na­wy­ki zo­sta­ją.

Lecimy dalej.



Tu zapisałbym tak.

-Po­patrz może na te ry­ci­ny. Oso­bi­ście je spo­rzą­dzi­łem. Wie­dzą pa­nie. - Spo­glą­dał to na roz­e­mo­cjo­no­wa­ną panią Kasię, to na po­grą­żo­ną w peł­nym za­że­no­wa­nia mil­cze­niu panią Ko­wal­ską. - Swego czasu jako ar­ty­sta two­rzy­łem ilu­stra­cje do ksią­żek.

Teraz te dialogi.



Proponuję.

- W takich wypadkach przydaje się szczególnie wiedza na temat rozwoju psychiki dziecka i socjologii. Akurat te dwie dziedziny mam rozpracowane. - Uśmiechał się, szukając podziwu na twarzach zebranych. Jego spojrzenie głównie skupiało się na pani Kasi, która entuzjazmem mogłaby obdarować cały blok. Delektował się własnym głosem, podkreślał każdą sylabę i z każdą chwilą w retorycznym uniesieniu rozpędzał się coraz bardziej. W pewnym momencie, gdy już zapewniał, że wiedza na temat chemii umożliwiła mu uzyskanie tak żywych i trwałych barw farb przerwała mu Zosia.
                - O, takie ma oczka mój pie­sek. - Wy­cią­gnę­ła pulch­ną rącz­kę przez stół i chwy­ci­ła dość cien­ki szki­cow­nik. - Fio­le­to­we. - Prze­wró­ci­ła parę stron. - O, i takie włosy na gło­wie. Cza­sem za­pla­tam mu war­ko­czy­ki. A ogon taki zie­lon­ka­wy jak... - Znów kilka stron dalej wpiła pa­lu­szek w szorst­ki pa­pier. - Ale jego jest za­koń­czo­ny na po­ma­rań­czo­wo. Taki pę­dze­lek. 

Teraz ten dialog.


 
Widziałbym to tak.          

- Ko­cha­nie. - Zosi prze­rwa­ła mama. - Wy­bierz jeden ob­ra­zek. Twój pie­sek nie może być tymi wszyst­ki­mi.
                - Ale dla­cze­go?
                - Dla­te­go, dziew­czyn­ko. - Pro­fe­sor prze­rwał jej, z błą­dzą­cym po stę­ża­łej w cy­nicz­nym gry­ma­sie twa­rzy uśmie­chem. - Że będąc tym wszyst­kim jest tak na­praw­dę ni­czym.

I ostatni dialog.



Tu trochę bym pokombinował.
- Dzię­ku­ję. Nie po­mo­gę - po­wie­dział. Szyb­kim kro­kiem wy­szedł. Mil­czą­ce w szoku ko­bie­ty pa­trzy­ły jesz­cze jak jego syl­wet­ka roz­my­wa się w da­le­kim mroku i znika w końcu bez­sze­lest­nie.


Tyle ode mnie. Miła lektura.

Aleks zgadzam się z tobą, to była moja pierwsza villanella, jak napisałem.
Cały czas ćwiczę więc powoli do celu, jak mówią.
Rymy w tedy mi nie szły, szczerze to tu ich nie ma jak zauważyłeś.
Teraz się bawię, ale w innym temacie i gatunku.

Bozka.
Też mi niektóre osoby to mówiły, że to szanta, albo villanello podobny utwór.

Dzięki wam za poświęcony czas.