Ja niestety guli nie mam. Ciężki w odbiorze jest ten tekst. Moim zdaniem zbyt często używasz krótkich zdań i powtórzeń. W miniaturze, tak sądzę, taki zabieg nie sprawia dobrego wrażenia.
Na przykład:


"Skocznie" się to czyta. A mogło być melodyjnie. Na pewno wtedy też wywołałbyś odpowiedni nastrój.

To jest ładne:


Pozdrawiam

Tekst jest bardzo dobrze napisany, melodyjny, wręcz poetycki. Podoba mi się Twój styl. Opisy są bardzo bogate i szczegółowe. Dużo emocji, mało akcji.
Przeczytałam całość, mimo że jestem fanką dynamicznych tekstów. Historia sama w sobie niestety niezbyt mnie zaciekawiła, ale słowne zagrywki wywołały jakieś tam emocje. Na pewno osoby utożsamiające się z bohaterem poczują tę głębię.
Mimo, że do mnie nie trafił, daję piąteczkę, bo to świetny twór.

Pozdrawiam

Witaj Agoo!

Z pewnością znajdą się osoby, które po przeczytaniu tego tekstu gotowe będą dać Ci pstryczek w nos. Ale nie ja
O jak się cieszę, że są na tym świecie dziewczyny, które mają podobne zdanie na temat posiadania potomstwa! Mam 28 lat i ten sam dylemat. Wychowanie dziecka w XXI wieku to jest nie lada wyzwanie, właśnie z tych powodów, które wymieniłaś. Dodam też, że wiele par niegotowych na posiadanie potomstwa decyduje się na to z czystego egoizmu. Chcą mieć dzieci, to mają. Dużo par (a nawet samotnych kobiet) nie zastanawia się, czy są gotowe, czy będą w stanie zapewnić swoim pociechom rozwój, szczęście i zdrowie.
Jeśli masz 26 lat i taką świadomość, myślę, jestem pewna, że będziesz dobrą matką. A i mam nadzieję, że więcej jest takich rodziców, wychowujących dzieci w podobnym duchu. Wtedy te maluchy też nie będą musiały czuć się samotne wśród rówieśników

Co do technicznej strony tekstu: delikatne wpadki interpunkcyjne, które nie rażą.
Tekst bardzo emocjonalny. Bardzo.

Pozdrawiam

wyrzuciłabym "widać". Nie gra mi.
Klimat ładny, bardzo.
Pozdrawiam

Fajny, bardzo fajny.
Widziałam tę dziewczynkę, Anitkę, Andrzeja no i pana Jana.
Zakończenie moim zdaniem dobre, ciekawie sformułowane.
Aczkolwiek smutne to trochę, że nikomu nie można ufać.

Pozdrawiam serdecznie!

Śpiewna "zaśpiewka", miło się czytało, z uśmiechem na twarzy. Poza tym lubię jesień

Pozdrawiam!

Witam serdecznie szanownego Autora!

Zafundowałeś mi tu nie lada wyboje emocjonalne. Bardzo ciekawi bohaterowie.
Na początku było mi trochę żal Karen i Mike'a. Jej - bo nie dostała czułości i słów, których tak oczekiwała, jego - ponieważ rany zadane w przeszłości sprawiły, że teraz nie potrafi wyrazić swoich uczuć. Współczułam mu.
Osobiście uważam, że, bohaterka postąpiła karygodnie dając dupy byle komu. Ale... musiała też być silna, by postąpić wbrew sobie. Najwyraźniej Karen stwierdziła, że tylko wstrząs sprawi, że Mike coś zrozumie. Znała go i zrobiła to dla nich. Choć ja osobiście spodziewałam się innego zakończenia...

Ciekawy to obraz trudnego kochania. Ale wierzę, że takie rzeczy się dzieją. Bo czyż dla miłości człowiek niekiedy nie staje się pojebem? Szczęściarzami są ci, którzy kochali wiele małych serc, ale tę wielką miłość zatrzymali przy sobie na zawsze. Bez takich ekscesów

Ja bym zostawiła powtarzające się "Leżeliśmy nadzy na plaży". To kieruje czytelnika, by zapomniał o opisie relacji Mike'a z kobietami, a skupił się na akcji tu i teraz.
Niektóre dialogi brzmiały mało realistycznie, ale nie wiem... Może ktoś faktycznie tak gada.

Ogólnie, świetna miniatura!

Pozdrawiam!!

Pięknie się czytało. Melodyjne bardzo. I ta "psia jego mać" dodaje charakterku
Malował mi się przed oczami obraz, bieg dnia.

Pozdrawiam!

No tak... Podobnie było po Paryżu...
Temat na czasie.

Pozdrawiam

Drogi stawitzky,
przejmujący tekst. Przykro, że tak to w rzeczywistości wygląda.
Różnice między nastolatkami, dziewczynami, kobietami... Coś w tym niestety jest.
Przekleństwa dodają charakteru, czasem trzeba użyć słowa "gówno", kiedy coś po prostu jest gówniane.

Moim zdaniem bardzo dobre.

Pozdrawiam

Witam!
Skróciłabym opis tych wszystkich ulic, można się pogubić i zniechęcić do dalszej lektury.
Osobiście chyba nie do końca rozumiem, jakie jest przesłanie tego tekstu.
Ten fragment mi się podoba:



Pozdrawiam

Do mnie również trafia.
I nawet "kurde" pasuje!

Pozdrawiam

Ach, jak urzekł mnie ten wers! Jestem oczarowana!
Pięknie napisane.
Chociaż ja tu siostry zakonnej nie widzę...

Pozdrawiam serdecznie!

Witam!
dałabym kropkę, skoro następny wers zaczynasz wielką literą.
Po słowie "ujrzałam" wstawiłabym myślnik, jak to jest w kolejnych wersach.

Osobiście mi Twoja wersja bardziej odpowiada, niż zaproponowana przez Silvusa (wybacz Silv )

A teraz odniosę się do tekstu.
Rozumiem, że podmiot liryczny w bardzo zwięzłych słowach, ale jakże trafnych, mówi o swoich zmieniających się uczuciach.
Pierwszy wers - zakochanie.
Drugi - oddanie całej siebie, poświęcenie w imię miłości.
Trzeci - to dojrzewanie... Podmiot liryczny potrzebował czasu, by zrozumieć, że nieszczęśliwy tkwi w toksycznym związku, o czym zapewnia słowo "wypalasz" w ostatnim wersie.

Lubię proste wiersze. I moim zdaniem ta "monotonia" tu akurat pasuje. Fakt, da się tu odczuć pewien klimat.
Czasem nie ma sensu używać górnolotnych słów, by wyrazić uczucia, a i niełatwo w prosty sposób pisać o nich. Moim zdaniem Tobie się udało.
Do mnie przemawia...

Pozdrawiam serdecznie!

Ooo... Jak Ty dawno pisałeś ten wiersz.
Co się będę rozdrabniać... Mnie również chwycił za serducho i to mi wystarczy.
Na koniec westchnęłam "ooo..."

Pozdrawiam