Wolnyduch, dziękuję za Twój komentarz. To bardzo interesujące dowiedzieć się, jakie przemyślenia wiersz wywołał w czytelniku. Pozdrawiam

Krzysztofie Konradzie,

to prawda, potwierdzam, że czasem da się wtłoczyć w taką matnię i uwierzyć, że się zwariowało. Myślę, że zwłaszcza dla introwertyków współczesność i jej wymagania mogą być bardzo przytłaczające.
Ostatnie wersy chyba faktycznie rozbiję.
Dziękuję i za gratulacje i mam nadzieję, że jednak zostaniesz i też dorobisz się pokaźnego arsenału tekstów - mimo, że Portal jaki jest, każdy widzi

Zolu,

aaa No przecież ładna interpunkcja, i przecinki, i kropki, i wielkie litery, czego chcieć więcej?

Miladoro,

dziękuję za uwagi. Do większości się zastosuję.
Cieszę się, że doceniasz, staram się, pisząc, trochę wychodzić poza czubek własnego nosa.

Pozdrawiam!

Zastanawiałam się już wcześniej nad usunięciem drugiego "brata", ale właśnie mam wątpliwości, czy jest wystarczająco dobitnie podkreślone, o kim mowa.
Usunę na próbę i zobaczę, czy mnie przekonuje.
Dziękuję

Esy Floresy,

ucieszyłaś mnie bardzo, zastanawiałam się, czy komuś ta epopeja przypadła do gustu.
Co do imion, skoro jesteście zgodne, może faktycznie warto, żebym trochę skróciła tę wyliczankę. Tyle których się pozbyć, skoro wszystkie takie piękne (i autentycznie spisane z nagrobka)

wodniczko,

dobre i tyle Nie mam wrażenia, żeby było aż tak mało lirycznie. Jakieś sugestie?

allasko,

masz rację, że w tym miejscu w tekście przydałaby się poprawka, by kaprys partyzanta stał się mniej perwersyjny Siądę do tego po południu.
A i ja głosowałam na "Walkirię" Gramofona, chłopak się rozkręca.
Dziękuję za choćby małe wow!

Miłego dnia!

Dziękuję, poprawiłam już co nieco Pozdrawiam!

Miladoro,
w pierwszej strofie specjalnie poutykałam rymy, ten i diamenty / widać więcej, żeby wzmóc wrażenie chaosu i pogoni.
Kary/rozmiary pojawiły się później, razem z liczbą mnogą, i póki co nie mam pomysłu, jak to zmienić.
Obiecuję pokombinować i dziękuję za uwagi.
Pozdrawiam!

Braparbie,

dziękuję, że odwiedzasz i dajesz ciekawe wskazówki.
Interpunkcję trochę już ujednoliciłam.
Forma wypowiedzi do psychiatry (wyobrażałam ją sobie bardziej jako monolog niż list) mi tu pasuje i wydaje się dość realistyczna, ale to może przez moje dawniejsze siedzenie "w branży". Puenta miała oddawać desperację, ale też samodzielne dochodzenie do pewnych wniosków.
Masz rację co do psioczenia i jego wydźwięku, użyłam tego słowa, by podkreślić, że to jeden z tych dni, kiedy nieszczęścia innych ludzi niewiele peela interesują. Zdecydowałam się jednak trochę skrócić tekst, więc i to słowo wypadło - może i lepiej.

Zolu,

cieszę się, że groteska tutaj przypadła Ci do gustu



Cóż, przypuszczam, że pewna porcja egocentryzmu, może nawet i większa niż przeciętnie, kryje się za tym, że lubimy twórczo się realizować, i nie musi to być żaden temat tabu

Pozdrawiam Was serdecznie!

Zbieżność przypadkowa, akurat 14.09. to pisałam, więc dałam taką datę. A to bardzo się cieszę, że śledzisz, również dużo sukcesów życzę, poetyckich i nie tylko!

Coca_monko,

dla takiego stanu też poświęciłabym wiele rzeczy

Bardzo trafnie odczytałaś to błądzenie ludzi pozostawionych samym sobie, krzywdzenie innych z braku lepszego pomysłu, z bezradności. Dziękuję za odwiedziny i do następnego!

Zolu,

bardzo mi miło. Cieszę się, że czytasz, doceniasz, a piszę o tym, co widzę, wzrok mam chyba nastawiony na to, co międzyludzkie i zagmatwane. Interpunkcji pozbędę się tutaj w całości, może będzie lepiej.

Pozdrawiam!

Zolu,

ta opowiastka nie ma żadnego dokumentarnego podłoża.
Ot, zwykłe impresje z cmentarza, wywołane przez kontrastujące sąsiedztwo osób pochowanych lata temu, i świeżo, starszych i młodszych. Muszę sprawdzić ten film, który skojarzył Ci się z tekstem.
Wiem, że jest przesyt wszystkiego, ale czasami lubię tak napisać, celowo, aż do przesady.
I wiem, że nie ogarniam interpunkcji, ale zawsze w głowie zaczynam wielką literą, z przecinkami, ale bez kropek Poprawię się pod tym kątem w innych wierszach, w tym zostawię już tak, jak jest.
Pomogłaś, choćby przez informację, że się pogubiłaś.

Pozdrawiam

Zolu, bardzo mnie cieszy Twój podobaś Zwłaszcza, że przy takiej tematyce dość łatwo przekroczyć granicę męczeństwa.

Usterki są, np. w pierwszych strofach dużo się, sobą, sobie, ale jeszcze nie wiem, jak to zgrabnie poprawić. Poza tym trochę skróciłam mniej istotne kawałki.

Dziękuję i pozdrawiam!

Esy Floresy,
dziękuję za wizytę i komentarz, a także za docenienie środkowego fragmentu
Zbrodnia i kara bywają czasem jak jajko i kura, nie wiadomo, co jest przyczyną czego.
Pozdrawiam!

Zolu, (wprawdzie komentarz jest nie do mnie) osobiście takiej pisowni bym nie piętnowała, jeśli termin odnosimy bardziej do religii judaistycznej niż do pochodzenia. Zresztą to kontrowersyjna kwestia:
https://sjp.pwn.pl/poradnia/.../zyd-i-Zyd;14505.html

introwerko,

dziękuję, że chciało Ci się zagłębić, pogłówkować, i w końcu dojść do ciekawej interpretacji, choć widzę, że zwłaszcza pierwszą strofę przesyciłam znaczeniami, które nie są do końca czytelne. Cieszę się, że Cię zafrapowało
(Wychylana) butelka, oprócz losowości i błahości tej zabawy, miała dla mnie symbolizować losy ludzi wypadających z szalonej przejażdżki, czy też czystki (wprowadzanej przez imperatora kategorycznego ), na margines. Niektórzy też wysiadają z własnej woli, bo zwyczajnie chce się rzygać od systemu...

Zolu,

z ostatnią strofą trafiłaś w sedno. Proste, błahe rzeczy, ale dla wielu robiłyby różnicę, oszczędzając czas i tworząc nową rzeczywistość bez uciążliwości, czy nawet upokorzeń związanych z odstawaniem od szablonu. I choć nie jesteśmy aniołami, można podjąć niewielki wysiłek, by codzienność stała się bardziej rajska

Opheliac,

bardzo mi miło, że Ci się podoba. Zamieniłam na liczbę mnogą i faktycznie jest lepiej.

- lubię, kiedy wiersze piszą się same

Dobrej nocy!

Mileno1,

dziękuję za szczerą opinię.

Bardziej niż Wszechświatem inspirowałam się Tolerancjami - rozumianymi i jako wartość w relacjach międzyludzkich, i margines błędu, powodujący to, że przed wysunięciem kategorycznych sądów lub zarzutów, warto się parę razy zastanowić. A dodatkowe, zwinięte wymiary widziałam jako azyl, alternatywę gdzie można się z taką postawą spotkać i zwyczajnie odpocząć (ostatnia strofa).

Poza tym, cóż mogę napisać - nie jest to jeden z moich ulubionych utworów ani taki, z którego byłabym specjalnie dumna, stąd po części zgadzam się z Twoim zdaniem. Staram się jednak uczestniczyć w podobnych konkursach, bo to bardzo dobry trening pisania i inspiracja, nawet jeśli hasło przewodnie nie do końca mi podchodzi, jak tym razem.

Pozdrawiam

braparbie,

dziękuję Ci też za komentarz i cenne uwagi. "Oszufladkowany" zostawię, bo jednak wydaje mi się istotny, a resztą faktycznie zmienię.
Dwuznaczność z karą/kartą nie była zamierzona, tak wyszło
Cieszę się, że znalazłeś tutaj coś dla siebie.

Udanego weekendu!