Dla mnie wyższa półka. Pozdro

Dzięki . Jestem zdecydowanie egzystencjalny. Wszelkie poparawki, uwagi mile widziane. Pozdrawiam

Przyznaję ciekawie to rozłożyłes na czynniki pierwsze Dzięki

A ja rozumiem taką prozę. Podzielam też motywacje autora. Podzielić się tym, czym się było przez tę parę lat, nawet jeśli teraz nikogo nie obchodzimy. Jeśli jakiś bliski lub daleki nam człowiek doświadczy nici porozumienia z nami, dzięki podobnemu rozumieniu świata, to już jakiś cud metafizyczny. To ważne. Smutne jest myśleć, że nikogo nie obchodzimy. Pisanie to dawanie nadziei komuś takiem jak my, że nie będzie się podobnie osamotniony czuł, gdzieś tam, kiedyś, kiedy już po nas nic co ożywione nie zostanie albo kiedy po prostu pisanie w nas się wyczerpie. I pewnie można żyć bez tego, i nie pisać, i też iść z uśmiechem przez zazielenione planty i twarze szczęśliwych niesamotnych ludzi

Dzięki za komentarz. Mój komentarz jest taki, że to nie mój pierwszy wiersz, i nie ostatni. Jednakże, każdy wiersz to jest zaczynanie, ciągle tej samej powieści, rozwijanie myśli na nowo, wszyscy jesteśmy nieustanie debiutantami Co to znaczy zacząć od początku w moim "przypadku" ? Nie lubię tego tonu mentorstwa, a kojarzy mi się własnie z krępująca i onieśmielającą manierą starych wyjadaczy, którzy we własnym sosie ukiszeni, podcinają skrzydła wszystkiemu, co inaczej myśli, rozumie, a przede wszystkim czuje. Ale bez urazy, doceniam zaglądnięcie, wpis, choć będę wdzięczny za konkrety, impresje, wrażenia. Dziękuję

Niczym Henry Chinsaky z Bukowskiego Dobry tekst. Krwisty, mięsisty, jakby prosto od rzeźnika. Nie jakieś filozoficzne dyrdymały, nie teoretyczne gdybanie, lecz czysty ogląd życia tel qu'il est.

Oscyluję wokół tych klimatów, może o trochę mniejszym natężeniu egzysencjalnego tupetu

Pozdrawiam
M

Konwencja dziennika przypadłą mi do gustu. Ciekawe przemyślenia, sposób opowiadania, naprawdę udany tekst. Może odrobinę więcej polotu, może dynamiki, mniej rezygancji Bardzo dobre, pozdrawiam

Dobry tekst, myślę, że można dosadniej oddać dramaturgię alkoholowego domu, a przede wszystkim atmosferę. Porównać do Gnjou Kuczoka. Dialogi wiele przydają, tutaj brakuje. Choć rozumiem i cenię wysiłek autora.
Pozdrawiam

W porządku tekst. Wyłowiłem dla siebie parę cennych zdań. Pozdrawiam

Zacny, aczkolwiek warty rozszerzenia i dopracowania manifest Ja jednak pozostanę przy oddzieleniu polityki od literatury na takiej zasadzie i w tym względzie, że literatura nigdy nie może pisać na zamówienie elit rządzących, ani pozostawać w jakimkolwiek układzie z nimi. Myślę też, że jednak to promil z pisarzy, który tak robi, bo kto z naszych "elyt" wierzy w jakąkolwiek silę i wartość literatury. Teraz urabiają głowy najmarniejszego pokroju media, a jesteśmy zaganiani przez różne "autorytarne" głosy jak stado baranów. A literatura - chciałbym ją ocalić do pokus ziemskich i przemijającego politycznego blichtru. Pozdrawiam

Przykuła moją uwagę narracja, wyważona, wręcz chłodna, rzeczowa i dopieszczona. Historia może nie jakoś wybitnie oryginalna, jednak wykonanie ma coś w sobie takiego, że zatrzymuje wzrok i każe czytać do końca. Pozdrawiam

Prostym językiem powiem, że mi się podobało, choć, jak ktoś wspomniał, pomysł nie nowy. Lekkie, może nie tyle przyjemne, co strawne. Rozumiem, że jest to raczej przyczynek do poważnej twórczości. Może dlatego, że motyw z alkoholem nie bardzo mi się podoba. Będę czytał kolejne. I przyznam, z dwojga złego, wolę motyw kobiet od alkoholu Pozdrawiam

Wybaczcie, ale takie rzeczy w dzisiejszym pełnym sceptycyzmu świecie rzadko już mają miejsca. Dobra ilustracja pewnego schematu myślenia, ale raczej niezbyt to się wiążę z realną możliwością zaistnienia takiego przypadku. Tym bardziej Kościół się odcina od takich rzeczy, tylko ludzie głupie, jak to się mówi, potrzebują pewnej sakralizacji rzeczywistości. Ale na to już nic nie poradzimy, a tym bardziej nie zdarza im się takich rzeczy czytać. Zgrabna miniatura. Ale moim zdaniem pewne uproszczenie w transponowaniu symboliki krwi na murze.

Pozdrawiam

Kwartet Aleksandryjski Durrella albo Kolos z Marussi Millera. Urzeczony wierszem.

Prosty, ale o głębokiej wymowie wiersz.
Lekko ciarki przechodziły mi po skórze od tych słów nienachalnie bolesnych.
Żal jeszcze nie dogasły, jeszcze się żarzy w noc ciemną.
Opadasz z wierszy... to jakby wiersze były formą treści tamtych dni, która nie
może być już teraźniejszością, więc trzeba je zrzucić jak uschnięte płatki kwiatów bądź liści.

Pozdrawiam