Po­jazd był wiel­ki, zaj­mo­wał całą sze­ro­kość pasa jezd­ni i wy­da­wał się długi na ki­lo­metr. Był oczy­wi­ście nor­mal­nie długi, może nieco dłuż­szy niż prze­cięt­ny au­to­bus. Na pewno nie miał ki­lo­me­tra dłu­go­ści. Nie ma prze­cież ta­kich au­to­bu­sów.

Jesz­cze raz prze­je­chał pal­ca­mi po gło­wie i po­pa­trzył z prze­ję­ciem na swoją dłoń. Był zie­lo­na.

- Do­brze, do­brze, co my tu mamy... - Znów ten sam głos i sze­lest pa­pie­ru. - Ach, no tak, to ta młoda dziew­czy­na. Pra­wie dzie­więt­na­ście lat, po sa­mo­bój­stwie.

Co? Jak to "po sa­mo­bój­stwie"? Nie po­win­no być "po pró­bie sa­mo­bój­czej"?

Nim dłu­żej się nad tym za­sta­no­wi­łam, po­czu­łam ruch i usły­sza­łam od­głos zamka bły­ska­wicz­ne­go

Coś prze­su­nę­ło się wzdłuż mo­je­go ciała od czoła aż po­ni­żej pier­si. Po­czu­łam, jak worek, w któ­rym byłam, zo­stał ewi­dent­nie roz­pię­ty i ktoś de­li­kat­nie wy­cią­gnął z niego moją prawą rękę. Po­czu­łam dotyk twar­dej, szorst­kiej skóry na spo­dzie mo­je­go nad­garst­ka. Opu­szek czy­je­goś gru­be­go palca prze­je­chał od mo­je­go nad­garst­ka po po­ło­wę przed­ra­mie­nia. Pa­mię­tam, że do­kład­nie na ta­kiej dłu­go­ści cię­cia zro­bi­łam sobie na rę­kach. Po chwi­li moja ręka ostroż­nie, z wy­raź­ną dba­ło­ścią, czy nawet czcią zo­sta­ła wło­żo­na z po­wro­tem do worka z po­wro­tem. Kroki męż­czy­zny - bo prze­cież ta­kie­go głosu nie mogła mieć żadna ko­bie­ta! - roz­le­gły się z mojej dru­giej stro­ny. Ten sam ktoś w iden­tycz­ny spo­sób zba­dał moją drugą rękę.

Znów ktoś nie dał mi po­my­śleć, bo po­czu­łam na obu oboj­czy­kach de­li­kat­ny dotyk i do­tych­cza­so­wy całun okry­wa­ją­cy moją głowę znik­nął. Worek zo­stał zdję­ty z mojej głowy jak kap­tur i sta­ran­nie uło­żo­ny pod moim kar­kiem.

wcze­śniej kli­ka­jąc po­now­nie na cy­fro­wym zamku drzwi. Usły­sza­łam otwie­ra­nie drzwi, trzask za­pa­la­nych po kolei świa­teł

Jest to wstęp, więc raczej z natury rzezy jest "przegadany" trochę.

Co do "powiedział/powiedziała", to może faktycznie trochę tego za dużo, ale jednak jakieś synonimy stosuję. A nawet jeżeli nie, to zazwyczaj zwroty te są oddzielone pewną ilością tekstu, więc brzmi to tak źle.

- Ależ nie, za­pew­niam Panią, że nie. – za­prze­czył z po­śpie­chem XY

Po­cie­ram jedną ró­żo­wą wło­cha­tą skar­pet­ką o drugą ró­żo­wą wło­cha­tą skar­pet­kę.

Moje ma­leń­kie pę­che­rzy­ki po­wie­trza. Ktoś po­my­śli, że to ostat­ni od­dech to­ną­ce­go i rzuci się na ra­tu­nek. Znaj­dzie tylko mnie i odro­bi­nę się roz­cza­ru­je, ale bę­dzie też szczę­śli­wy, bo pró­bo­wał zro­bić coś do­bre­go.

I w końcu wsta­je świt. Cza­sa­mi jest ró­żo­wy jak po­ran­na her­ba­ta z dzi­kiej róży, ale w takie dni jak dziś, przy­po­mi­na płat ró­żo­we­go mięsa, jesz­cze nieco miej­sca­mi si­ne­go.

Nie taka zwy­czaj­na ciem­ność nocy, ale taka zu­peł­na.

Nagle za­czę­ło się. Po­wo­li za­czy­na­łam zda­wać sobie spra­wę, że leżę pła­sko, na czymś twar­dym. Za­czę­łam czuć dotyk, rów­nież na twa­rzy.

Mia­łam wra­że­nie, że byłam czymś do­kład­nie przy­kry­ta, może owi­nię­ta? Po­czu­łam też, że pod tym czymś byłam zu­peł­nie naga.

I gdzieś tam, we wnę­trzu mojej głowy za­pa­li­ło się małe świa­teł­ko. Albo ra­czej - za­gra­ła mała, po­je­dyn­cza nutka.

Zaraz... Skąd nagle przy­szło mi do głowy, że aku­rat tyle? I dla­cze­go czu­łam, że po­wie­trze wokół mnie ma do­kład­nie trzy i pół stop­nia?

Usły­sza­łam też ja­kieś ude­rze­nia do­kład­nie w ryt­mie sześć­dzie­się­ciu czte­rech ude­rzeń na mi­nu­tę, dźwięk ni­czym mały bę­be­nek.

- No dobra, wygląda na to, że to tutaj. - Głos zbliżył się do mnie. Dobiegł do mnie trochę jak zza ściany, od strony moich nóg. Tym razem pamiętając o tajemniczej przeszkodzie tuż nade mną, tylko trochę uniosłam głowę, ale oczywiście przed oczami nadal miałam ciemność. Pojawił się kolejny dźwięk - znów trzask - i w moją przestrzeń wpadło potężne światło. Teraz doszło do mnie, że przez cały czas byłam po prostu przykryta czymś delikatnym i białym.