ujrzałem świat jest w złym kierunku
niedomówienia jego stwórcy mówiły także coś o ciszy
dla której słowa są przestępstwem wstydu
nie widzę kiedy milczy nie słyszę
przecież go nie ma
nie ma
pani pozwoli że zapytam sumienia
pamięci opowiadań
i cóż że kłamie że nie żyje
odszedł tak samo
wciąż go nie ma
nie ma

rozmawiał często
słowa z ciszą
to podświadomość
młyński kamień

słowa to tylko liche lampki
smutnych pomników beznadziei
na tu na teraz na ostatni
sonet bez puenty choć w liberii

słowa to kwiaty porzucone
pod nogi ścieżek przypadkowych
cóż po nagrobkach gdy safonie
nie chce się samej siebie płodzić

czasu nie można ukrzyżować
przybić do ławki czy pogrzebać
jest nieśmiertelny jak żałoba
po bliskich których się nie miewa

gdy gasną światła wszystko gaśnie
lampki żałoba i cmentarze

dobry wieczór, choć na smutno tak jakoś

Już kiedyś dostałaś bukiet z echów:xocolatl

Tym razem przyjmij zaledwie bukiecik:

nie było i nie będzie śmiechu
z poważnych kwiatków z echa echów
zważ że twór powstał na bezdechu
i jest pokłosiem własnych grzechów
z czasów gdy podróż do sekretu
była poezją bez poetów

dlatego wierszem grzesznym zachęć
choćby pomylić echy z achem
albo niech zaprze wszystkim dech
formą dla której sens to ech


dobranoc

za oknem sennie i płaczliwie
rozleniwiły się nastroje
odchodzi byle jaka jesień
chlipiąc w kałuże nieznajome
co chociaż lustrem są dla kropel
jeszcze grymaszą wykrzywiają
ślad na policzku letni make-up
po którym z wierszy bije szarość

mżawka potrafi rozkołysać
unieść do góry zbratać z deszczem
a dla cierpliwych zagrać koncert
świetlny rytuał cudzych nieszczęść

o czym tu proszę pani gadać
jesień poezję pisze za nas


pozdrawiam serdecznie
i już mnie nie ma, ech

dobrą drogą idziesz, od Ciebie zależy, gdzie dojdziesz.
prozy portalowej czytam mało, zwykle dlatego, że po kilku zdaniach się poddaję (leń?).
ale zdarza się, zdarza, właśnie się zdarzyło.

"jeśli się zachce tak jak się nie chce"
pewnie powstanie poema
spisana lekko treścią i sensem
o tym że życie to ściema

zmyślona z nudów i dla rozrywki
władców olimpu być może
albo szamanów wściekłych i szybkich
którym się wykluł półbożek

dlatego warto brzuchem do góry
aż dąb wyrośnie na chwałę
jak samosiejka znanego twórcy
"nad pięknym modrym dunajem"

no cóż
tak właśnie lubię, lekko i zwiewnie, z dobrze mi znanym warsztatem.
dla wnikliwych, podpowiadam, siódemka pośród ósemek nie musi odstawać, jeśli stopy idą parami
pozdrawiam niedzielnie

wielka litera na początku, wielki Leopold, w konwencji bez interpukcji i innych wielkich trochę razi.
resztę przeczytałem i
podoba się

to były dni bez przyrzeczenia
że wiersz że słowa że artystka
za nimi zwykle życia nie ma
chociaż się zdarza cicha przystań

ona się wierszem rozbierała
pomimo różnic i podobieństw
on zachwycony bił jej brawa
i wciąż się staczał nałogowiec

na dno rozmyślań o poranku
po którym wieczór sens utracił
w dźwięcznej rapsodii asonansów
poezja bywa jak malachit

ciemnobrunatny kruchy palny
i tylko nie wiem czemu boli
grzech wirtualnej nieodwagi
poukładanej w treść a priori

witam Cię Poetko

masz możliwości, ale też spore braki w wiedzy o rytmie, warto poszperać w necie, poczytać
tymczasem poczekam na kolejne

lubię Cię czytać, więc czytam

pierwsze wrażenie jak u Krzysztofpnowak, potem lepiej, i znów powrót - a to już dobrze świadczy
sugestia gabi:

mi się podoba, sam jednak napisałbym bez "z":
"a ja sobie gram czasem
na zwłokę"
sorry za grzebactwo

poprzednicy wiele słusznych uwag napisali, dodam od siebie brak konsekwencji w interpunkcji i wielkich/małych literach, nadto:
Nie gojące => Niegojące ?

tak, można pisać o wszystkim i wszelkimi środkami. można metaforą dopełniaczową, można częstochową, można banalnie i można ambitnie, cóż - gdy są odbiorcy, to są i autorzy. ważne, żeby wyjść poza nawias przeciętności, żeby czytelnicy zauważyli tekst i autora w taki sposób, że chce się wracać, że szuka się go (autora) po necie czy w księgarniach - inaczej klapa, bo po co i dla kogo pisać?
wielu artystów ma w swoim dorobku dzieła mniej i bardziej udane, niektórych się wstydzą po pewnym czasie, z innych są dumni, nie sądzę, żeby autor był dumny z tego tekstu, mimo iż sprowokował, nie zachwycił, a szkoda, bo dobrze napisana prowokacja jest w cenie.
raczej nie będzie oczekiwanym, chociaż, kto wie - taki pean, gdyby był w jakiejś mierze odkrywczym, gdyby nie otarł się treścią o banał (dość, że rym częstochowski=banalny), gdyby potrafił zachwycić, to autor z pewnością by się zapisał w annałach literatury.
pozdrawiam

i cóż ja mogę, cóż mogę?

ściszony nokturn dotyka struny
uśpionej pędzlem déja vu
by postrzępiony kolaż wydarzeń
żył równolegle tam gdzie sny
siły sekundom na podróż w czasie
dają wspomnienia krótkich chwil
o tym że kiedyś że zawsze razem
jak w fotografii z dawnych dni

akwarelą widzisz świat
w kolorach tęczy w gamie barw
wciąż jednak trwa muzyka
wciąż nas otacza walc
tamtych oddechów tamtych nas

akwarelą widzisz świat
i roztańczony w walcu wiatr
to nic że dzień się kończy
to nic że umknął czas
w starych albumach wszystko trwa