Nie widzę tutaj opcji, żeby każdemu z osobna odpowiedzieć na kometarz. Muszę więc zrobić to zbiorowo.
Dziękuję Wam wszystkim za komentarze – zarówno pozytywne, jak i negatywne – wszystkie są pożyteczne i budujące. Dzięki wielkie, moi drodzy!
Teraz, chciałabym odpowiedzieć Wam po kolei:
@retro: Wiem, że nie każdy pójdzie w techniki optymistów, bo sama jakiś czas temu bym w nie nie uwierzyła. Jedyne, co mogę tutaj powiedzieć na pewno, to to, że sami musimy czegoś przełomowego doświadczyć i tylko od nas zależy czy da nam to znaczącą lekcję. Jeszcze więcej zależy od samych nas czy ta lekcja nas czegoś nauczy. Mnie nauczyła i dlatego chciałam się tym z Wami podzielić. Życzę Ci wielu sukcesów, wiary w siebie i kolejnych, owocnych tekstów.
Pozdrawiam

Owszem, w stu procentach, zgadzam się z Tobą, że czytając po raz n-ty to, co się samemu stworzyło, ma się wrażenie, że palą nam się zwoje mózgowe i trudno jest wyłapać błędy (szczególnie jak drukarka bez tuszu - nie wiem jak Tobie, ale mi się dużo łatwiej własne błedy wyłapuje na papierze niż na ekranie). Bądźmy więc, my - młodzi pismacy, wzajemnie sobie pomocni . Postaram się jakoś na dniach naskrobać do Ciebie. A Ty, pisz, pisz, pisz! Widać, że masz dużo do powiedzenia i fajnie, że chcesz to przekazać innym

Brawo! Kolejny dobry tekst! Niesamowicie ujmująco opisane ból, strach i cierpienie. Naprawdę potrafisz dobrze ubrać w słowa przemyślenia/rozmyślania nad ludzką naturą i tragedią.
Niestety, znowu przyczepiam się do literówek (choć tym razem jest już ich znacznie mniej ).
Jest też trochę innych błędów, które nieco utrudniają czytanie, ale pomyślałam, że w wolnej chwili napiszę Ci o nich w wiadomości.
Ogólnie jest naprawdę dobrze, więc pisz, pisz, pisz! Czekam na kolejny tekst!

Dziękuję bardzo! Tak, wiem, że mało optymistyczny ten dziennik (chyba nazwę to roboczo "Dziennik Nieudacznicy". Chcę jednak przede wszystkim być szczera w tym, co piszę i mam nadzieję, że kolejne części będą już choć trochę bardziej pozytywne Dzięki raz jeszcze! Pozdrawiam

Bardzo dobry tekst o przyjaźni. Dobrze też poznać cząstkę świata, widzianą oczami mężczyzny, szczególnie w aspekcie postrzegania kobiet. Fajnie, że zwróciłeś uwagę na to, że kobiety też potrafią ranić, a po mężczyznach nie spływa to, jak po kaczce.
Jedyne, do czego można się przyczepić to literówki, np. "pozjadane" litery czy też o jakąś literę za dużo, ale to już czysta kosmetyka, z którą szybko sobie poradzisz, czytając ponownie swój tekst
Czekam na więcej! Z chęcią poczytam

skinnywords, serdeczne dzięki! Miało być prawdziwe i szczere, więc cieszę się, że tak też zostało odebrane. Dwa kolejne rozdziały już są, więc zapraszam do czytania
W sumie to nie planowałam wplatać żadnych dialogów, ale pomyślę o tym

Trafiłeś w samo sedno! Rzeczywiście, przyszło nam żyć w czasach, gdzie pogoń mediów za sensacją oraz chęcią zarabiania na ludzkiej krzywdzie często gra pierwsze skrzypce, co chyba zakrawa już na zjawisko odczłowieczenia.

Bardzo dobry tekst! Twórczość Orwella to oczywiście temat - rzeka, aczkolwiek akurat w przypadku tego konkretnego tekstu spod Twego pióra, przychylam się do Twojej wypowiedzi w stu procentach. Nic dodać, nic ująć!
Bardzo fajnie się to czyta oraz jestem pod dużym wrażeniem barwności języka.

OWSIANKO, ogromnie dziękuję za opinię. Bardzo trafna uwaga, co do formy tekstu. Otóż miał być felietonem, ale podczas pisania koncepcja się zmieniła i wyszło z tego opowiadanie czy może coś w rodzaju pamiętnika, a zgłaszając tekst, ze wstydem się przyznam, że nie zmieniłam tytułu. Zaraz to zrobię Co do akapitów - też bardzo słuszna uwaga! Wielkie dzięki! Przysiądę nad tym i poprawię. Kolejne dwie części już napisane - czekają w kolejce na publikację. Mam nadzieję, że również Cię zaciekawią i znów wesprzesz mnie radą, co powinnam zmienić i nad czym popracować.