Wracam i wracam, bardzo sugestywny, wyraźny i charakterystyczny wiersz. Czereśnie tutaj kwitną najpiękniej, wplecione wspomnienie. Świetny wiersz. Dziękuję

Ajw

nad bulwarami przy Mekongu
mieszają się kolory z dźwiękiem

bulwary, co robią, mieszają - a przecież bulwary nie mogą mieszać, to wszystko dzieje się nad i w wychodzi z bulwarów, rzeka jest rzeką

więc pomyślałabym nad semantyką dwóch pierwszych wersów w rozwinięciu do reszty treści

pozdrawiam ciepło

co do nienienie, nie zmieniałabym, dobrze brzmi.

Dobrze tu wrócić i poczytać Twoje wiersze Ta chwila, kiedy każdy ruch kojarzy się z czymś nowym. Pozdrawiam ciepło

Przeczytałam, cofnęłam się, no i proszę... dawno mnie nie było a przyszłam po Twoje wiersze

Przypomniałaś mi Atlas Chmur tym wierszem. Kiedy zostawiam wrażenie w kosmosie, dalej myślę o Kate, o bliskości. Wrócę tu jeszcze.

Czytałam wiersz, wróciłam z przyjemnością:

ona się śmieje, że do śmierci dożyje
i całuje piąstki wnuka

Wiolinie, niestety bardzo niezręczny tekst.

deszcz pytam o jutro?

urwane frazesy, kalki, z całości tylko jeden wers:

czasem marznę z bezpowrotności

reszta do kosza. Wybacz

Cześć

każdy powinien mieć czas pomiędzy
wschodem a zachodem

Przy pierwszym czytaniu chciałam Ci wyciąć wszystkie zaimki wskazujęce, po drugim, stwierdziałam, że tak nie mozna. Jest dobrze, bardzo dobrze. Wrócę tu bez wina.

Niestety, forma mnie nie przekonuje, wolałabym czytelniejszy zapis z mniej dosłownymi sformułowaniami. W tej chwili brzmi niezręcznie, oczywiście moze się podobać, wszystko zależy w jakim kierunku autorka zmierza.

Do błękitnych kalambur - niespójnie, pomyślałabym nad oczyszczeniem wersów i wprowadzeniem myśli, która dążyłaby do złączenia z ostatnim wersem pierwszej zwrotki. Później jest jaśniej i przyjemniej, ale bez zaimka wskazującego. Duży potencjał, warto abyś dopracował. Pozdrawiam serdecznie.

Dławię się oddechem - wystraczyłoby tak, ale i tak, zestawienie oddechem - szeptem, mało odkrywcze. Jednak wiele przed Tobą. Pozdrawiam

Brak konsekwencji, jak twe, to nie twoje. Ale pewnie się spodoba, bo nie wymagasz od czytelnika zbyt wiele, bardzo bezpośredni i taki uroczy, do bólu, do mych trzewi, dla pokrzepienia ducha.

Kilka razy wracałam do tego wiersza, są momenty, które bardzo mi się podobają

Codziennie liczę się z tym, że nie doliczę
żeber; że głowa pęknie jak dzban, że ulice
rozciągną się o jedno miejsce i powietrze.

ale czwarty wers jest kuriozalny i już to niezwykłe napięcie opada. I mam tak niestety a każdą ze strof, nierówność warsztatowa zabija piękną treść. Przepraszam, że zawiodłam jako czytelniczka. Oczywiście portalowo się broni, nawet bardzo.