Mi również podoba się klimat opowiadania. Sprawnie operujesz słowem - czyta się szybko, lekko i z zainteresowaniem. Postacie wyraziste. Pomysł i realizacja też ok. Przeczytałam z przyjemnością.

Podoba mi się, lubię takie teksty - krótkie, konkretne - wszystko, co powinien zobaczyć czytelnik przekazane bez rozwlekania całości. Smutne i prawdziwe, do bólu życiowe.
Nie lubię pisać samych pochwał, ale nie mam się do czego przyczepić w tym tekście. Chętnie jeszcze do Ciebie zajrzę, gdy już przekonałam się jak piszesz.
A lasek takich jak tytułowa bohaterka nie lubię, faceta też, no i toksyczny związek do tego A jednak przeczytałam i gdyby to była część większej całości, to czytałambym dalej, wnerwiając się na bohaterów.

Zola, jestem kobietą. I zwróciłam uwagę, że tekst konkursowy, pod piosenkę pisany. No ale kto powiedział, że interpretacja musi być jedna? Nigdy myśli autora nie pokrywają się w stu procentach z tokiem rozumowania czytelnika. No i może nawet tak jest lepiej, bo i ciekawiej

Zgadzam się z purpurem. Dobrze oddałaś klimat. Ja akurat interesuje się tematyką wojny, obozów, więc mam cichą nadzieję na ciąg dalszy.
Co do strony technicznej - nie zauważyłam żadnych większych zgrzytów, czyta się płynnie.
Sam przekaż wywołuje przemyślenia o zostaje na trochę w pamięci.

Nie przekonuje mnie ten opis miłości. Słodki, intensywny smak miłości traci wyrazistość po początkowym okresie zauroczenia. Gdzie rutyna, kłótnie, akceptacja swoich wad i dziwactw? Nie ma dobrego długoletniego związku bez... Zrozumienia, podobnego poczucia humoru, spojrzenia na świat. Po prostu bez przyjaźni.
Bo jak tego nie ma, a chemia wyblaknie z czasem nieco, to kończy się wszystko bez happy endu. Wiec dla mnie to bardzo bojowy, nierealny opis miłości, tak to odebrałam.

Mało słów, dużo treści. Dobre, bo prawdziwe i brutalne w tym swoim realizmie. Dla mnie to nie facet jest tutaj najgorszy, a kobieta że swoją zależną osobowością ofiary, która nie ma siły zerwać toksycznego związku.
Zostanie w pamięci na trochę.