Al - szamanko
Bardzo dziękuje za przybycie
i ocenę,
zwłaszcza od Osoby, której teksty/bajki wciąż pamiętam

pozdrawiam
Sz

Dziękuję za wizytę
i
Dobre Słowo

Ukłony
Sz

Dzięki Al - Szamanko
pozdrawiam Sz

To tekst o tożsamości. Czas opływa nas obojętnie i nie ma zamiaru oglądać się za siebie, ale… ale na szczęście pozostawia ślady. Gdyby nie one nie byłoby nas. Czy jesteśmy tylko śladami w strumieniu czasu? Pamięć buduje nasz świat, takie pęki linek do przeszłości, w części podbarwione, zretuszowane, w części schowane, wyparte…
Piszesz o sprawach trywialnie prostych i oczywistych, ale rutyna codzienności sprawia, że najczęściej to właśnie ich nie dostrzegamy.
Gratuluję miejsca

Sz

Hej

„gdyż polanka w tym czasie zapełniła się już mnóstwem uroczyście wyglądających, chociaż uśmiechniętych gości” – zastanawiam się , czy uroczyście wyglądający zawsze musza być smutni, może wyciąć to „chociaż”?

Powoli przyzwyczajam się do Eni i jej spokojnego, pełnego przyjaźni i solidarności świata, ech, żeby trochę "skapło" do naszego…

Przewoźnik Legend – sama nazwa już mi się podoba a i profesja również. Ciekawe, że szykuje się do tego stworzonko kojarzone raczej z powolnym poruszaniem się… Ale może stoi za tym swego rodzaju solidność? Choć myślę sobie tak teraz, że legendy nie lubią pośpiechu, ze doskonale czuja się wokół garnka z ogniem, w końcu czyż nie jest najważniejsze, by
i w duszy robiło się jaśniej
a życie toczyło wciąż bieg
pozdrawiam
Sz

Hej

Temat jak na Szamankę przystało

"smętoliło na wierzbowych fujarkach” – słowotwórstwo godne pokłonu. Wodniki musiały coś czuć skoro na chwilę przed ślubem - i potem zapewne weselem - smętolili, chyba , że w tradycji Twoich wodników oznacza to radość ze szczęścia ich Szefa.

„stwarza iluzję młodości, maskując nawet ponad tysiącletnie zmarszczki” O kurcze, to byłby biznes w dzisiejszych czasach może nie tysiącletnie, ale przy takim skutecznym maskowaniu i dziś możnaby zbić fortunę… A drugą ze sprzedaży takiego miodu, dla tych zazdrosnych. I dla jasności nie mam na myśli tylko jednej płci

Ok., tyle z uśmiechem, ale widzę tez „poważne przesłanie” dla maluczkich, co nie znaczy fizycznie młodych.
kwestię – nie wszystko złoto co się świeci – sygnalizuję tylko, ze widzę
Natomiast odwieczny problem przemijania i zanikania tradycji korzeni tez mnie dopadł, coraz bardziej to dostrzegam, może dlatego, że i mnie znane zachowania i sposób myślenia powoli odchodzi do lamusa. Takie jest przeznaczenie – a ratowanie świata, to także ratowanie tego co ginie wraz z odejściem kolejnych pokoleń, to też zupełnie inne swoiste światy, swoimi tylko zarysowane rytami

Cóż, potrzeba nam Chłystków, zwłaszcza z miodową ambrozją, cokolwiek by to znaczyło

pozdrawiam Sz

Witaj ZajacAniu
Tak, dlaczego jesteś Tam a nie Tu - tym razem z mojego punktu widzenia? O to w tym chodzi o to chodzi w kontekście "dwojga młody ludzi za ścianą"
A co do humoru, czy raczej "humoru" mogę o nim mówić tylko jako przedstawieniu w postaci butów i słomy, ale zauważ (nie wiem czy czytałaś mój komentarz), zapisałem



Ten smak i wydźwięk to własnie gorycz, niesmak, może żal i parę innych jeszcze odcieni

Jeszcze raz dziękują za komentarz
Sz

Vanillivi
Heisenberg

Na wstępie dziękuję za pozostawienie komentarza…

Tak, są to „oczywiste oczywistości”, znane od lat i od lat stanowiące sedno rozumienia tych tematów, śmiem twierdzić przez bardzo wysoki odsetek ludzi w społeczeństwie. I na tych oczywistych oczywistościach sprawa się kończy, co do bólu politycy wykorzystują. Konstytucja dopuszcza u nas sprawowanie rządów przez lud na dwa sposoby: raz poprzez swoich przedstawicieli, dwa bezpośrednio poprzez referenda. Ale wyłonieni w pierwszym ze sposobów, poprzez przepisy prawa praktycznie uniemożliwili społeczeństwu skuteczne skorzystanie z drugiej formy. Czy więc w kontekście tego akapitu wciąż mam jeszcze demokrację?

Dla kogoś obeznanego z polityką, interesującego się nią, nie będą to żadne „rewelacje” i z tym się absolutnie zgadzam i cieszę się Waszą oceną . Dziękuję Heisenberg za dostrzeżenie choćby prób - mniej lub bardziej udanego potraktowania sprawy humorystycznie, choć jest tu również jeszcze jeden ważny dla mnie wydźwięk, czy smak, myślę, że do zauważenia.

Jeżeli chodzi o spotkania to bywałem raczej na poziomie wyborów samorządowych, rzadziej parlamentarnych – tu jeszcze wierzę, że pojedynczy głos ma szansę być dostrzeżony, choć i w to zaczynam wątpić po ostatnich „ekscesach” z władzą wewnątrz Rady mojego powiatu (i gminy - wszystko tu jest splecione), które są świetnym tematem na doktorat z demokracji (i drugi z psychologii zastraszania), problemy powiatu są zdecydowanie na drugim planie, a ja i moje problemy na jeszcze dalszym i to bez względu na ilość moich wizyt na spotkaniach. Przy wyborach prezydenckich, gdy jeden z kandydatów przybył do nas na spotkanie, było to dla niego druga w tym dniu mieścina i do następnej jeszcze jechał, liczyły się tylko „uściśnięte dłonie” i powtarzane wszędzie slogany. Odbiór spotkania, jaki zaobserwowałem w rozmowach również z osobami zdawało mi się światłymi i wykształconymi, zaowocował powyższym tekstem .

Jeszcze raz dziękuję za pochylenie się nad nim.

Mam jeszcze jeden cel w umieszczeniu go na PP, ale może wypowiem się, jak już dłużej „powisi sobie” na tym miejscu.

Pozdrawiam Sz

Hej
Kolejna odsłona mgły.Mgły zwykłej, mgły pamięci,,, teraz jeszcze zza mgły świadomości, jak zza ulotnej, nieuchwytnej granicy światów.
Nie wiem czy kojarzysz... przypomniałem sobie postać z Czterech pancernych, postać ubranej na czarno, snującej się po nadmorskiej plaży kobiety, która szukała syna Mareczka. Tamten obraz zapadł we mnie, dziś wywołany sunącą z wózkiem Adelą.
Historię rozwijasz wielowątkowo, ale faktycznie dzieje kilku osób pozwolą również wielowarstwowo pokazać tamte czasy. Dodatkowo wszystko dzieje się równolegle w dwóch czasach, oddzielonych dziesiątkami lat. Jak widać dzieci bez względu na epokę są takie same, ale jakie są różnice między dzisiejszą młodzieżą a tą z lat trzydziestych? Takich pytań można stawiać więcej a myslę, że w jakimś stopniu opowieści zza mgieł na nie odpowiedzą.
pozdrawiam
DZ

Hej
Epoki literackie współgrają również z rozwojem cywilizacji (cywilizacji a nie tak do końca człowieka, bo tym można być w każdej epoce) - widać sinusoidalne upadki i wzloty duchowości. Duchowości o różnych w różnych czasach obliczach, ale zapewne wspólnych korzeniach. Zresztą to samo widać chyba, z perspektywy lat, również w rozwoju osobistym, a że pustki nasze wnętrze nie toleruje, zawsze duchowość o jakiejś zmiennej intensywności się znajdzie. Wiek XXI, po zachłyśnięciu techniką musi być bardziej duchowy. W literaturze dostrzegam to choćby po zmniejszeniu sie zainteresowania SF a wnikaniem w fantasy, w literaturze nazwijmy to obyczajowej pojawiają się nuty oniryczne, magiczne. A jeżeli dodamy do tego nasycenie już społeczności techniką i może przede wszystkim "porażkę" medycyny w niektórych działach zdrowia, gdzie człowiek liczy sie najmniej, musimy dostrzec tego cienie i blaski w literaturze - w końcu piszący powinni być najwrażliwszym barometrem w społeczeństwie...
A w końcu po tym wstępie ... Twój tekst wpisuje sie w ten trend, zresztą bliski mi. Z reguły starałem sie wpleść podobna atmosferę w swoje teksty a pierwotne wierzenia i słowiańskie, pra słowiańskie tematy zawsze były mi bliskie ( nie wiem czy trafiłaś na mój chyba pierwszy załączony na PP tekst "Rozdroża" - zapraszam, myślę, że Cię zaskoczy)
Nie będę dublował tego co wyżej w komentarzach się znalazło a dotyczyło dialogów. Dodam tylko, że jeżeli czytający na bazie tych dialogów "czuli i widzieli" opisywane przez Ciebie miejsca, to może to wynik rozbudzonych a zamkniętych gdzieś głęboko w duszy głosów echa praprzodków?
A postać dziadka jest dla mnie też swego rodzaju symbolem, wskazówką gdzie mamy szukać swoich korzeni. Czyżby podświadomie a może świadomie, raczej świadomie przesuwasz punkt ciężkości z tradycyjnych instytucji, zewnętrznych instytucji, które miały władać naszymi duszami, na samodzielność w dotarciu do swego wnętrza i to dotarciu, biorącym pod uwagę sprzeciw wobec uświęconych rytów. To też przejaw, który wskazuje, że być może instytucje te mimo wieków nie do końca zdały egzamin? Znów w sinusoidzie liczy się indywidualność... tu Jędrek...
Patrząc na zakończenie to już chyba nie prorocza wizja, to chyba nasza rzeczywistość. I w tym kontekście jako Autorowi udało Ci się dostrzec i uwypuklić to co wokół nabrzmiewa, a o czym to świadczy chyba pisać już nie muszę

A i przepraszam, gratulacje za zajęte miejsce
pozdrawiam
Sz/DZ

Hej
Julenka ... Przed chwilą przeczytałem bajki Miladory o Eni, teraz wpadłem na Julenkę. Widać tak mi dziś pisane, moze i reszta dnia bajkowa będzie? Mam nadzieję!
Tekst ciepły i przyjemny i parę zwrotów i pomysłów spodobało mi się, wywołując uśmiech: zezowata żaba, pomroczne problemy no i bezzębny Bocian, któremu tylko whiskas pozostał, cóż przynajmniej żaby są bezpieczne

pozdrawiam
Sz

O taki bardziej romantyczny odcinek. Wyciszający. A może dlatego, że jest trzecim z kolei przeczytanym (i wcale mi nie przeszkadza brak chronologicznej kolejności) i pozwala mi już szerzej spojrzeć i dostrzec ogrom pozytywnego przesłania i zwykłej ludzkiej mądrości dla dzieciaków. Przy takich tekstach rośnie nadzieja na lepsze społeczeństwo

pozdrawiam
DZ

Hej

Inny to świat niż przy pierwszym przeczytanym rozdziale, większy. Z wielości słów szczególnie przypadło mi do gustu :

Świetne

Hej
Właśnie odkryłem Eni i pozostałych bohaterów. Sympatyczni A ich zestaw nasunął mi wspomnienia związane z pszczółką Mają. A że za oknem siąpi i pochmurno, to taki garnek też mi się marzy ....

Idę zobaczyć co Eni i reszta robią , gdy nie pada

Sz

Witaj
Długi wspaniały i owocny piknik. po cóż Lourdes, po cóż jakiekolwiek miasto...
Zawsze twierdziłem, że Natura to to co nam najbardziej potrzebne
A w porównaniu z tym co mam za oknem... Tym bardziej poniosło wyobraźnię
Ukłony
Sz