Oczywiście, że nie! Liczę na takie wskazówki . Skorzystam z Twojej rady. Bardzo dziękuję za odwiedziny i komentarz.
Pozdrawiam serdecznie.

Ojej... Pierwszy akapit mnie kupił. A zarazem uświadomiłam sobie jak podatny człowiek staje się na drugiego człowieka. Jak mocno wpływają na nas osoby i otoczenie. Dajemy się im podporządkowywać; tłamsić...

A jednak potrzeba "posiadania" tej drugiej osoby jest zbyt silna. Bez niej bardzo łatwo zatracić wiarę w siebie, a nawet w swoje zmysły. Miałam wrażenie, że główna bohaterka gdzieś się pogubiła. Pomimo swojej autonomii, nie mogła odnaleźć własnego miejsca; motywacji do działania.

Wyczuwam delikatne symptomy... paranoi? Degradowanie swojej pozycji... Brak wpływu na otaczający świat; życie towarzyskie...
Ale dają mi się we znaki te motywy odwołania do natury.. Takie ad fontes Pewnie nie ma to wielkiego znaczenia, ale jak dla mnie dopełnia to obraz stanu psychicznego głównej bohaterki.

I jak się okazuje wszystko sprowadza się do miłości, to dla mnie ma to troszkę inny wydźwięk.
To trochę takie poszukiwanie sensu... Poszukiwanie czegoś więcej, i więcej, i więcej.
I choć to poszukiwanie może być trudne ze względu na wszelakie przeszkody, te dzikie zwierzęta, to warto wciąż na nowo odkrywać nieznane horyzonty, byleby tylko nie odczuć, że koty są lepsze od nas

Pozdrawiam

Degradacja... Wewnętrzne odarcie się z samooceny, wyrzucenie zdrowego rozsądku, sumienia jak i godności. Zaskakująca konkluzja.
A jednak świat tutaj przedstawiony jest tak prawdziwy... Choć pozbawiony wszechobecnej hipokryzji.
W sumie słowa "Nie czuj się lepszy od innych, bo nie jesteś" nabierają zupełnie innego znaczenia.
Lubię głównego bohatera. Z całym jego pokładem żałości, złości, a chyba nawet samotności. Jego prostota czyni go kimś... Niezrozumiałym. Przynajmniej w moich oczach. Wywnioskowałam, że ma tę swoją kobietę. A jednak przyszedł do dziwki. Nie cierpi na brak znajomych, bo dzwoni do tego swojego kumpla.
A co najśmieszniejsze, na koniec, ustawia się jeszcze niżej w hierarchii niż zwykła dziwka. Zwykły, szanujący się człowiek, prowadzący na pozór normalne "szczęśliwe" życie pozbawiony jest poczucia własnej wartości. Co więcej zawdzięcza to sobie.
Jestem w pełni zaintrygowana, a trochę zaciekawiona tą historią.
Z chęcią poznałabym głównego bohatera, jego system wartości, ideały, których poszukuje. Myślę, że to mógłby być niezapomniany eksperyment
Pozdrawiam.

Fascynujące.
Samotność jest tak mocno tu spersonifikowana, że niemal czuję jej obecność. Uczucie tak wszechobecne, a zarazem ulotne. Po tych pięknych opisach zdawać by się mogło, że przysługuje ona tylko elitom. A to właśnie na jej fundamentach mogą budować biedni jak i bogaci. Uzależniając swoją egzystencje od Niej.
Jestem baaardzo oczarowana tym opowiadaniem. Taka wnikliwa analiza emocji..? Uczucia..? Stanu umysłu..? Która wnika bezpośrednio, gdzieś tam, tak głęboko, że nie jesteśmy w stanie tego uchwycić. Bo można być samotnym w tłumie ludzi. Można być samotnym, choć rozumianym i szanowanym przez ogół. Można tą samotnością dzielić się z innymi. Co w sumie zakrawa na paradoks. Choć ponoć jest ona dwoma końcami tej samej prawdy, więc kto wie?
Pozdrawiam.

Jakiś dziwny niepokój wkradł się do mnie po przeczytaniu Twoich słów.
A jednak nie przeszkadza mi on na tyle, by znielubić to opowiadanie. Daje dużo do myślenia. Ludzie powinni jak najczęściej dostawać, wręcz podsunięte pod nos, takie teksty.
Percepcja i sposób wykonania jest prosty, dzięki czemu, nie trzeba gdybać godzinami, co autor miał na myśli.
To właśnie dlatego jak największa liczba osób powinna się z tym zapoznać.
Brakuje tej świadomości mocy słowa, a co dopiero brania za nie odpowiedzialności.
Cieszy to, że istnieją tacy ludzie, którzy potrafią podejść do tematu, efektownie go zrealizować i jeszcze zachwycić po drodze.
Dziękuję.
Pozdrawiam

Na początku myślałam, że to opowiadanie o sfrustrowanym człowieku, który pod pozornością posiadania wszystkiego, chce swobody życia.
Ku mojemu zaskoczeniu wszystkie te zabiegi służyły opisowi procesu zakochiwania się...
I potrafię to opisać jednym słowem. Niesamowite.
Niesamowite jak człowiek potrafi różnie odbierać bodźce z otoczenia.
Niesamowite jak na różne sposoby interpretuje rzeczywistość.
Cóż. Jest tu najlepiej ukazane to, że dla jednych coś może być błogosławieństwem, a dla drugich przekleństwem.
Pozdrawiam

Uwielbiam głównego bohatera. Jego rozmyślania... Konkluzje. Chciałoby się rzec: poezja.
W sumie jest w tym opowiadaniu, to magiczne drugie dno, tak trudne do uchwycenia. Ujawnia się po przeczytaniu całości, a zastaje w głowie o wiele dłużej.
Ukoronowaniem jest zdanie: "Ko­cha­nie, prze­cież wiem. Nie je­stem głu­pia. Mi­łość to puste słowa, idio­tycz­ne gesty, nie­do­rzecz­ne czyny, bez­sen­sow­ne po­świę­ce­nia. Lu­dzie wy­cie­ra­ją sobie gęby mi­ło­ścią i tłu­ma­czą nim swoje ha­nieb­ne czyny."
Bardzo mi się to podoba.
Pozdrawiam.

Tekst owszem pijacki i nieco chwiejny, a jednak widzę tu pewne wyrafinowanie.
Sam temat, bynajmniej kunsztowny , przedstawiony oczami zmęczonego krytyka (przynajmniej z perspektywy podmiotu, tak to odebrałam).
Cóż.. Odnalazłam tu nawet nutę hipokryzji... A jednak bardzo lubię ten wiersz.
Być może czas zainwestować w jakąś dobrą whisky?
Pozdrawiam

Jest w tym coś desperacko pięknego. Błędne koło z motywem ucieczki w tle.
Taka trochę szamotanina uczuć złego i gorszego.
Ale swój urok ma
Pozdrawiam.

Po "Melancholii" przyszłam sobie tutaj.
Wiesz... Ja bardzo chciałabym poczuć to, co Ty czujesz podczas pisania.
Czytałam ten tekst dwukrotnie, próbując rozwikłać zagadkę "drugiego dna".
Odczytując każdy kolejny akapit, miałam wrażenie "niknięcia" głównej bohaterki (jeśli wiesz, o co mi chodzi )
Piękny proces odbudowy z jednej strony konfrontuje się z przykrym obowiązkiem i smutnymi konsekwencjami.
Nie wiem czy lubię to opowiadanie.
Ale jest w nim coś, co każe mi uznać to za fascynujące
Pozdrawiam.

Jej... Co za magia.
Analiza świata, który staje się odrealnieniem przy bliższym poznaniu, a jednak z każdą chwilą podobny do tego, co pochłania się z otoczenia.
Świat ludzi odizolowanych, pogrupowanych, zaszufladkowanych własnymi poglądami.
Jakaś wrażliwość, coś intymnego przedostaje się przez zbiór liter, tworzących piękne zdania.
Muszę koniecznie poznać inne Twoje teksty
Pozdrawiam

Trudno teraz znaleźć teksty, które są proste, krótkie i uderzają w sedno.
Jest w tym tekście coś, co zaskakuje swoją pozornością, choć uderza prostotą wykonania.
Baardzo mi się podoba :>
Pewnie na długo zapamiętam
Pozdrawiam