Natalio Julio, rozpoczynając lekturę Twojego artykułu spodziewałem się... czegoś innego
Lacrimosa jest muzycznym fenomenem, muzyka tworzona przez szwajcarską formację, wymyka się wszelkim klasyfikacjom gatunkowym, to prawdziwe objawienie, cud który zawdzięczamy w lwiej części, Tilo Wolfowi.
Wielkim fanem Lacrimosy był Tomasz Beksiński, prezenter radiowy, znany słuchaczom nocnych audycji "Trójki".
Chciałem tu przeczytać o tej fantastycznej muzyce, jednak Twoje krótkie omówienie dorobku szwajcarskiej grupy, nie różni się wiele od tego co można przeczytać w internecie, że wzlot, że Elodia i że upadek.
Osobiście uważam że niemal każda płyta Lacrimosy, na swój własny sposób jest świetna, przy czym niektóre wyróżniają się szczególnie. Oczywiście to kwestia gustu, muzycznych upodobań, każdy kto zetknął się z twórczością tej formacji, ma z pewnością swoją własną opinię na ten temat.
Sprawa kapłaństwa Wolfa, jest ciekawa, jednak nie szokująca, podobnie jak nie szokuje mnie Brian Warner (Marilyn Manson) który jest kapłanem Kościoła Szatana (honorowym, cokolwiek to znaczy), mam po prostu nieco inny stosunek do spraw wiary, do zjawiska religii etc.
Krytyka papieża, jest dość powszechnym zajęciem, sam krytykowałem, w wieku lat szesnastu-siedemnastu, przy pomocy książek Karlheinza Deschnera (jeśli nie znasz, zapewniam że było ostro), taka młodzieńcza szajba.
Jednak im głębiej w tekst, tym "gorzej"
Większość tego co znajduje się w drugiej części artykułu, to "plotki z magla", które niewiele mają wspólnego z rzeczywistością.
Przeczytałem całość z dużym zainteresowaniem, jednak jako opowiadanie sensacyjne, w rodzaju powieści Dana Browna i jako takie je oceniam.

Bardzo dobrze że wracasz do tej muzyki, jest naprawdę wyjątkowa. Die unbekannte Farbe, z płyty Hoffnung, to w moim przekonaniu jeden z najlepszych utworów Lacrimosy. W tych dźwiękach kryje się muzyczny geniusz Tilo Wolfa, cała reszta jest drugorzędna, podobnie jak przekazy podprogowe, o których mnóstwo można przeczytać, a które de facto nie mają żadnego wpływu na nasze zachowania, co jest psychologicznie potwierdzone, ponad wszelką wątpliwość.

Bez wątpienia Twój artykuł może zainteresować Lacrimosą, byle tylko skupić się na muzyce, nie na Reptilianach

Pozdrawiam

Bardzo piękna opowieść.
Jest trochę bajkowa, trochę senna.
Podobają mi się w niej te blaszane gwiazdki na konopnych sznurkach i pogodny staruszek.
Takie pozornie ubogie niebo, lecz bogate w dobroć.
Cudowny sen

Pozdrawiam

To pierwszy Twój tekst jaki przeczytałem i bardzo mi się podoba.
Jak dla mnie to zaskakujący koncert zapachów i emocji, w sterylnej scenerii szpitala.
Połączenie bardzo kontrastowe i zdumiewające.
Zapachowa obsesja bohaterki, skojarzyła mi się z filmem "Pachnidło", u Ciebie nie jest na szczęście tak makabrycznie, choć nie wiadomo co dalej

Jedną mam tylko nieśmiałą uwagę, nie podoba mi się "Sala nr pięć", powinno być chyba - sala numer pięć; lub - sala nr 5.
Jednak nie znam się, nie jestem ekspertem

Opowiadanie świetne, pozdrawiam

Bardzo piękny wiersz Wiolinie.

"kiedy liście rozebrały świeżość aż do żółtego"
W tym jednym wersie, udało Ci się uchwycić cały cud jesieni.
Dalej jest równie pięknie.

Nie podoba mi się tylko pierwszy wers, październikowy listopad, wydaje się trochę niedorzeczny, nawet w wierszu.

Pozdrawiam

Bardzo podoba mi się gra skojarzeń, w pierwszych wersach.
Lampka z lampką wina, czerwona jak wino.
Dalej można by skojarzyć płatki róż z czerwienią.

Wyścielić klepsydrę płatkami róż, znaczy tyle co zatrzymać czas.
To bardzo piękne, bardzo (winem) upojne

Nie rozumiem tylko dwóch ostatnich wersów.
Są one dla mnie jakimś "kijem w szprychy".

Pozdrawiam

Bernierdh,

Jeśli ktoś zna twórczość Edgara Allana Poe, uzna to opowiadanie za mało oryginalne.
Właściwie to powtórzony scenariusz opowiadania "Berenice" Poego, z akcentem przesuniętym z zębów na oko.
Jak dla mnie raczej słabe.

Pozdrawiam

Bardzo mi się podoba Twoje opowiadanie Aleo.
Pomysł przypomina mi film z udziałem Woody Allena, jak i sztukę teatralną "Zagraj to jeszcze raz Sam" w których postać pierwszoplanowa Allan, utożsamia się z Humphrey'em Bogartem, co rodzi szereg zabawnych sytuacji.
Muszę przyznać że wybór Sylwestra Stallone jest znakomity, bohaterowie przez niego kreowani, zwłaszcza Rocky Balboa i John Rambo, to zwykli faceci o niezwykłych umiejętnościach i sile. Rambo w pierwszym filmie serii, to postać niemal tragiczna, człowiek zagubiony, wyrzutek, który sprowokowany przez małomiasteczkowego szeryfa okazuje się prawdziwą maszyną do zabijania, równocześnie uosabia poczucie elementarnej sprawiedliwości, wobec wyraźnych nadużyć władzy, w tym przypadku policji.
Nie trzeba zatem tłumaczyć dlaczego bohater Twojego opowiadania utożsamił się właśnie z Sylwestrem Stallone i jego bohaterami, w sytuacji w której lekko mu nie jest. To sposób na przetrwanie, natomiast dla czytelnika okazja do niezłej zabawy, przyprawionej jednak nutką goryczy.
Lubię tego rodzaju humor, lekki i inteligentny zarazem.

Pozdrawiam

I to jest właśnie ten talent, Miladoro, o którym niedawno wspominałem.
Nie wszystkim jest dany, a czy można się tego nauczyć, śmiem wątpić

Chylę czoła, oniemiały w zachwycie

Ja się na poezji nie znam, podkreślam to wielokrotnie.
Jeśli wiersz mi się podoba, muszę go po prostu poczuć, musi mnie zatrzymać w codziennym, najczęściej bezsensownym biegu.
Twój wiersz faith mnie zatrzymał i to tak gwałtownie, że kiedy dojdę już do siebie, wrócę by znów przeczytać.
Pewnie odebrałem go na swój sposób, jednak zgodnie z moją teorią im więcej interpretacji tym większa wartość wiersza
Jest naprawdę piękny i niezwykle poruszający.

Pozdrawiam

Bardzo podoba mi się Twój wiersz Procesjo.
Czytając go mam ochotę roześmiać się, w następnej kolejności przychodzi mi do głowy gdzieś usłyszane zdanie, nie pamiętam kto jest jego autorem:
"Jeżeli właśnie śmialiście się, to powinniście zapłakać"
Nie wiem czy cytat jest dokładny, jednak takie mam właśnie skojarzenie, odnośnie Twojego wiersza.
Pozdrawiam

To całkiem udany wiersz.
Zwłaszcza ostatnie jego wersy:
"Gdy ktoś bliski Tobie
Dotyka oblicza Boga
Jesteś sam
W kosmosie swoich myśli"
są piękne i uderzają w człowieka swoją bezwzględną prawdą.

Usunąłbym wers:
"Nie rozumiemy owego"
jest zupełnie niepotrzebny.

Pozdrawiam

W rosyjskiej poezji, w rosyjskich pieśniach jest coś czego nie potrafię w żaden sposób nazwać, coś co sprawia że nie sposób przejść mi obok obojętnie.
Być może to "rżnięcie duszy słowiańskiej", cokolwiek to znaczy, o czym opowiadał kiedyś Alosza Awdiejew, nie wiem, być może coś w tym jest
Kiedy słyszę Wysockiego, Okudżawę, wszelka moja aktywność zamiera choćby na kilka chwil i zupełnie nad tym nie panuję.
Z Wertyńskim spotykam się po raz pierwszy, właśnie za sprawą Twojego tłumaczenia. Lubię wiedzieć o czym się śpiewa, tym bardziej jeśli pieśń (w przypadku rosyjskich bardów właśnie pieśń jest bardziej na miejscu, niż piosenka) jest tak cudowna.
Rosyjskiego uczyłem się przez sześć lat, a niewiele rozumiem, dla tego tym bardziej cieszę się z tak pięknego tłumaczenia

Pozdrawiam

Gdyby została mi jedna minuta, postarałbym się wygodnie usiąść lub jeszcze lepiej położyć, 60 sekund to zbyt mało by można zrobić cokolwiek więcej.

Katarzyno, Twój wiersz kojarzy mi się z wyznaniami nałogowego gracza
Totalna destrukcja dla samej destrukcji.
Jeśli idzie o zjawisko islamskiego terroryzmu, mamy tam potężną ideologię pomieszaną z fanatyzmem religijnym, czego w Twoim wierszu zabrakło, stąd moje skojarzenie.

Jestem mało wiarygodny jeśli chodzi o ocenę wierszy, w końcu mimo licznych prób i eksperymentów wciąż kibluję na dolnej półce, jednak widzę u Ciebie pewien progres.
Nie nazwałbym już Twoich wierszy "poezją publicystyczną", są mniej dosłowne i mniej "kaznodziejskie", czyli ścieżka którą podążasz jest w moim przekonaniu słuszna.

Życzę Ci zatem powodzenia

Witaj trawo,

zacznę od tego co mi się w Twoim wierszu nie podoba.
Słowo : "wybitnych", natychmiast bym je usunął, moim zdaniem psuje cały wiersz. Czytając kilka razy, potykam się wciąż o tych "wybitnych".

W moim odbiorze to wiersz o własnych niespełnionych oczekiwaniach. Człowiek często chce coś osiągnąć, jednak gubi się wśród plątaniny ścieżek życia, napotyka liczne przeszkody, walczy z własnymi słabościami i co chyba najważniejsze nie czuje wsparcia.
Okazuje się że czas mija, a my nie posuwamy się naprzód. Wtedy myśl wraca do tego "dnia urodzin" gdy człowiek jest niezapisaną kartą i wszystko wydaje się możliwe. Czy jednak słusznie ?
Dopóki życie trwa, wciąż można coś osiągnąć, byle startować z miejsca w którym się stoi, a nie żałować że nie ma nas tam gdzie byliśmy kiedyś. Nie można też oczekiwać że przekopiemy góry, jeśli mamy w rękach tylko łopatę.
To w moim odczuciu dość przygnębiający wiersz, ale bardzo prawdziwy.
Trochę nieczytelne są dla mnie dwie ostatnie linijki.

Pozdrawiam

Witaj Jolu,

Twoje opowiadanie zrobiło na mnie wielkie wrażenie, przy czym nie treść mam tu na myśli, ja w zasadzie nie przepadam za takimi opowieściami, jednak sposób w jaki jest napisane.
Wydaje mi się że każde słowo jest tu starannie dobrane, znów jest gęsto od treści i uczuć.
Opowiadasz tę historię powoli, bez pośpiechu i tak zajmująco że nie sposób się oderwać.
Czytałem dla samej przyjemności obcowania z tym pięknym stylem jakim się posługujesz.

Pozdrawiam