Jest tu troszkę do ogarnięcia, ale ogólnie myśl zrealizowana ciekawie. Błądzi po przestworzach i przestrzeniach, a jednak wciąż wokół jednej kobiety i jej obfitych kształtów. Narrator wydaje się zagubiony, sam nie rozpoznaje do końca swoich odczuć, nie odnajduje się w nich, nie rozumie. W rezultacie wpada w czarną dziurę...
Pojawia się tutaj kwestia zaplątania się bohatera w stereotypy piękna, z których trudno mu wybrnąć. Narzucane wzorce przeczą temu, co gdzieś tam w środku czuje, więc zaczyna się gubić.
Można by tu pogrzebać i przemyśleć jeszcze sposób przekazu, ale to już sprawa na spokojnie (gdyż tu nie chodzi o całość, ale o szczegóły raczej), bo ogólnie przelot myśli nasuwa odpowiednie (jak się wydaje) skojarzenia.

Pozdrawiam księżycowo.

Maaku, pięknie i bardzo dziękuję za ciepłe słowa.

Pozdrawiam serdecznie z czerwcem za pazuchą.

Dziękuję za wizytę, Maaku.
Czasem wystarczy nadać imię, by "paskuda" wydała się bliska.

Pozdrawiam wieczorową porą.

Ach, dopiero teraz doczytałam, że masz propozycję druku! Cudnie. Gratuluję!
Czyżby znowu z PP miała zniknąć kupka moich komentarzy? W ostatnich miesiącach ubyło ich ponad 200.
Życzę powodzenia, Kochana. Szczerze i bardzo.

PS
Zwróć uwagę, by różnie konstruować zdania, które są blisko siebie (wcześniej, przy innej części miałam napisać, ale teraz mi się przypomniało). To znaczy - nie mówię, że zdarza się często, ale np. tutaj zerknij:

To mały przykład, lecz czasem zdarzało się, że tak powtarzało się w konstrukcji dialogowej (inne części; nie pamiętam, czy zwracałam uwagę...).

Ojejulku, to ci dopiero niespodzianka.
Bardzo dziękuję za odgrzebanie, Kasiu. Niezwykle mi przytulnie, że miniaturka Ci się spodobała i że nawet masz chęć wrócić... Ech, tym bardziej że to chyba pierwszy raz u mnie.

Wdziecznie się kłaniam za to, że się nie powstrzymałaś.

Pozdrawiam świergotem Księżyca.

Czasem zaglądam na PP i zastanawiam się wtedy między innymi, co tam u Ciebie, w poezji i w prozie, w której się ładnie rozgościłaś - z Marcelem chociażby. I dobrze. Lekkie teksty mogą ładnie odprężyć (chociaż czasem tematy większego kalibru poruszasz, to jednak z dystansem i przymrużeniem oka; nakreślasz, ale nie przytłaczasz). Do tego starasz się, by zakończenie było z przytupem. Trzymasz lekkie piórko, kochana.

Malutki - na przykład:


- zmieniła małą literą

- odwróciłem i wróciłem wpada na siebie brzmieniowo; nie wiem, czy to celowe...
- bez podkreślonego przecinka
- tutaj tylko taka malutka uwaga... Dobrze jest przestawić "bowiem" dalej od przecinka, gdyż prosi o to tradycja z łacińskim uśmiechem (wolną chatę, kochana rodzinka bowiem
- drzwi się otworzyłi i stanął w nich (to taki przykład, żeby nie powtarzać "się" oraz zmienić szyk, by "sie nie było po czasowniku).


Pozdrawiam księżycowo.

Tak dla przypomnienia.

https://www.youtube.com/watch?v=uVzTp0yXih8

Obraz bardzo ciekawy, a Twój wiersz świetnie z nim współgra. Wypełnia go.
Takie momenty pozostają z nami na zawsze, szczególnie gdy wykluje się takie małe liryczne dzieciątko przy tym.

Ściskam mocno, pod rękę z Księżycem. :*

Tak jak lirka zapada się na samym początku, tak i ja podążyłam za nią, bo mech na mnie działa, który kołyską...
W ogóle rekwizyty przyrodnicze mnie ciągną zawsze do siebie, o czym każdy już tutaj chyba wie, więc może niepotrzebnie powtarzam... Tak czy owak - pnącza mnie oplotly, trzęsawiska przytrzymały, senna mgliwość zasnuła, a na pniu mogłam przysiąść i posłyszeć syczenie...
Ale przecież nie tylko to działa. W trzeciej strofie piękne "cała się składam z przewężenia" (!), w sam środek odzuwania nas zabierasz, w zwoje emocji, które pietrzą się w bruzdach.
Trudno mi wyłowić coś, co szczególnie... Bo wszystko zasysa, jest obrazem pełnym, który opowiada, wyraża, chwyta.

Aguś, cisza jest tu pełna.


Pozdrawiam ciepło, jak zawsze zahuśtana w Księżycu.

Może na kolanach będzie mu wygodniej.


I już zmykam, żeby spamu Ci pod tekstem nie czynić.


Pozdrowienia srebrzyste.

To właśnie miałam na myśli.

Że się tak wstawię za prozaikami... Też mają wulkany zamiast piersi. Taaa, wiem, jak to zabrzmiało...
Szron na rzęsach i kapelusz z chmury (że tak użyję własnych skojarzeń dodatkowo) nieobce są wrażliwym duszom po prostu.
Ładnie pokazałaś ogólną "sylwetkę" twórców, ich świat, który kręci się czasem od zupełnie innej strony...
A fragment z Księżycem przytulam.

Pozdrawiam, wciąż zahuśtana w Księżycu.

Po to właśnie powstał ten portal. Byśmy się od siebie uczyli.


Eeeee, chyba nie wyraziłam się nazbyt precyzyjnie, skoro nie jesteś pewien, czy tekst mi się choć trochę podobał. Podobał się dużo bardziej niż trochę.


W zasadzie to chyba jeszcze dosadniej wyraża rzeczywistość, o której piszesz. Gdyby zachował się bardziej "człowieczo" zapewne mogłoby to być naciągane...


Ironia losu i paradoks.


Myślę, że się z kotem dogadamy. Będziemy korzystać wspólnie


Bo Księżyc świecił cudnie (nawet gdy nie świeci, ja go widzę. ); Poza tym to takie srebrzyste, pięknonocne pozdrowienia.


Ciao.
Pozdrawiam, mrugając gwiazdką.

Purpurze, jest intrygująco, a więc wciągająco. Temat istotny, ciekawie pokazany problem. Poważne kwestie podkreśla przymrużenie oka, a też i nadaje opowiastce lekkości. Czytałam z chęcią, a puenta nie rozczarowała. Choć może rozczarował nieco nasz kontroler, bo miałam go za jednak w głębi czującego człowieka wbrew wszystkiemu (albo przynajmniej miałam nadzieję, że się w nim obudzi), ale to już nie Twoja wina, nie odpowiadasz za charakter bohaterów. Jednakowoż wykazał się niezwykłą pomysłowością, zyskując jeszcze większą sławę...

Domyślam sie, że sporo tu już poprawiłeś. Podszepnę jednak, że jeszcze dopieścić by się dało.
Mam na myśli, między innymi, nadużywanie czasem na przykład zaimków. Szczególnie rzucił się w oczy "swój". Spójrz - one wszystkie są w małym kawałku - zaledwie w trzech krótkich akapitach, a i niektóre niemal przy sobie:



- tu jeszcze dochodzi powtórzone "jego" (można spokojnie wyrzucić np. jego rysów - wiadomo wszak, że jego, skoro jego facjata)
- tutaj też można przy okazji pozbyć się przecinka po "Po chwili" (Po chwili do kuchennej melodii...)

Wiadomo, że czasem zaimka nie da się uniknąć, ale często można go zwyczajnie wyrzucić (lub nieco skorygować zdanie), np. wydeptywało codzienną ścieżkę, rozprostowywał pokręcone włosie, kolejny dzień życia itp.

Warto zwracać uwagę na zaimki (wszelkiego rodzaju), bo bywa, że potrafią "oszpecić" tekst.

Są też inne kosmetyczne sprawy (jak choćby "chą nie chcąc" - brakło "c" czy interpunkcyjne, np. brak kropki w zdaniu po pierwszej kursywie lub przecinkowe kwsestie (np. Nic do oglądania, rozejść się, do szkoły(,) maluchy! - przecinek trzeba dorzucić przed maluchami; sugestia: po "rozejść się" dałabym kropkę i zaczęła nowe zdanie) albo np.
- przypomniał (mała litera) o swojej obecności

itp., ale to - jak mówiłam - kosmeyka.



Pozdrawiam księżycowo.

Masz smykałkę do tworzenia opisów, które pochłaniają czytelnia. Tworzysz klimat, sprawiasz, że można się znaleźć w samym środku. Przez to i puenta staje się bardziej jeszcze intensywna. Dodam, że dzięki tej umiejętności, Twoja proza również działa (wspominam "Puste przestrzenie" ).
Zapach, smak, emocje, zmysły - ubierasz słowami świat na zewnątrz i wewnątrz. Jest żar.

Pozdrawiam księżycowo, z uśmiechem srebrzystym.


PS Kurka, lubię zapach czosnku na patelni. I jeszcze zioła...