Przyjemnie tak sobie od czasu do czasu rzucić na ruszt tekścik z luzem i poczuciem humoru. Wytchnąć i się uśmiechnąć.
Kochany ten Anemik, naprawdę. Ale wyobraź sobie, że zestawienia przyrodnicze zwiodły mnie lekko ku chwilowym manowcom. Bo gdy tak czytałam o związkach Anemika z Marcelem, pszczołach z miodem i żuciem, a do tego o ornitologu i jego ptaszku (choć nie tylko jego osobistym; przy okazji też jajeczka brzmiały kontekstowo), to gdy pojawił się kanar... zobaczyłam kanarka. Tylko że ten nie odfrunął. Zrobił to za to Marcelek, mimo że miał powiązania z raczej nielatającym psem stoikiem.
Ciotka to pełna werwy kobitka i widać, że nikt jej w kaszę nie będzie dmuchać. I interesy robić potrafi. Konkrety na stół.
Fajnie było.

Pozdrowionka sączone trzecim dniem kazidrogi.

Kanapa (tudzież inne mebelki skore do ekscesów), cudza żona - i Marcelek nie skorzystał! Powinnaś być dumna.
Nitrudno się uśmiechnać przy obrazkach typu "zwiednięty jak trzydniowy koperek" itp.
Uśmiecham się więc do lekkiej atmosfery fragmenciku (mimo że Marcelek tyle przeżyć ma wcale nie w lekkiej).

Może parę robaczków przy okazji?

- zbędny

- niepotrzebny

- miały być tylko robaczki, ale przy okazji napomknę, że można by coś zrobić z powtórzonym "gdzie" (no i spacja jedna zbędna)

- pędrak zbędny (spacja przed kropką też)
- tak, wiem, że obiecałam, że tylko przecinków dziś będę się czepiać, ale tutaj przy okazji robaczka jest cosik innego - wygląda, jakby dzielnicowy powiedział, a nie zającowaty burak






Pozdrawiam z deszczem w tańcu.

Czytałam sobie dziś wczesnym rankiem i się pouśmiechałam. Jest lekko i z humorem. Zręcznie napisane. Przyjemnie mi się tu pohasało z diabelskim przytupem.


Tak przy okazji:

Pamiętaj, by w dialogach na końcu wypowiedzi nie stawiać kropki, jeśli po myślniku masz narrację jej dotyczącą, np.

lub w takim przypadku, gdy narracja jest wstwiona między wypowiedź, ktrą sie kontynuuje:

(W tym akurat przypadku można też zostawić kropkę, ale wtedy wypowiedź trzeba zacząć dużą literą - Na śnieg...) ).

Są pewne słowa, które rzadko lubią się rozdzielać, gdyż chyba pałają zbyt dużą miłością do siebie; u Ciebie jest to "mimo, iż" (choć ogólnie lepiej "że", tym bardziej, że (tu czasem przecinek jest, ale zależny bardziej od akcentu zdaniowego).


Pozdrowienia księżycowe.

Śnieg na rzęsach to bardzo przyjemne doświadczenie.

Zolu droga, ja Cię przepraszam, że nie napisałam w poprzednim komentarzu, ale zapomniałam, a teraz nie wyświetla mi się ołóweczek do edycji, więc pozwolę sobie w nowym...


Nie wiem, czy tutaj celowo powtórzyłaś "a"; myslałąm o "i", ale też było, więc zeszło na "lecz", ale w sumie nie wiem; tak tylko napomykam




Tutaj sobie pomyślałam o znakach przed wypowiedziami; może ujednolicic i zrobić dwukropki? Tym bardziej że przecinek na końcu wersu, a przed dywizem też niezbyt wesoło macha łapką.
[...] zapytał Godot:
Byłaś [...]
rzekłabym: [...]


Takie tylko to maluszki maluszkowate mi przyszły do głowy.

Pozdrawiam tym razem z Księżycem w topniejącym śniegu.

Jakże nie zatrzymać się przy wierszu, który zaczyna się takimi słowy...


Igraszki ze słowami, a przez to wabienie skojarzeń i interpretacji przyciągają. Jak to zwykle u Ciebie bywa, Introwerko.
Trudno też było mi nie zauważyć, jak Księżyc łamie w kościach, ale to takie już prywatne moje upodobanie, więc o uroku nie mogłam nie wspomnieć, chi chi.

Pozdrawiam śniegiem (choć wciąż go za mało!) w pierwszych dniach kazidrogi.

Zolu,
jak wiesz, rymowanki mniej przemawiają (chyba; wniskuję z rozmów czy komentarzy itp.) do współczesnego czytelnika. Cóż, ja zawsze doceniam ich wartość, gdy czytam tego typu wiersze. Bo wiem, że dzięki rymom słowa potrafią stać się bardziej dobitne, bardziej wciskające się w środek, bo niejako wpływają właśnie melodią do samego wnętrza.
Oj, ale w zasadzie możesz spytać - po cóą ja tu o rymowaniu takie banały wypisuję. Wracam wieć do samego wiersza. Oczywiscie, że działa na mnie; ma w sobie człowieka i jego "ludzkość", która nie zawsze dla każdego znaczy to samo. Boję się, żeby nie okazało się ostatecznie, że dobro i zrozumienie, wyrozumiałość, czucie prowadzą tylko do rozczarowania... Ale przynajmniej w momencie "czynienia" przez konkretną osobę ma ona w sobie ciepło, którym też sama może się ogrzać...
Zakończenie wybija z całości - ale w dobrym tego słowa sensie. Można spodziewać się czegoś innego, a tu bach.
Chociaż zakończenie Miladory też gada fajnie. I to jest piękne - taka wersowa rozmowa znaczeniami.

Pozdrawiam ze śniegiem na rzęsach.

Takie króciusieńkie, a zapukało całkiem mocno.
Od ciepłej iskry po lęk i zimne drżenie.
Trochę jakby kromka chleba była samotną krą. Ale to tylko przypadkowe skojarzenie w tej chwili - jak myśl, która równocześnie działa spokojem i niepokojem.

Pozdrawiam przestępnie, z rozpadanym światem wokół.

Zapowiadałam, że przybędę do kolejnej części, więc jestem (już nieco wcześniej czytałam, ale dziś mogłam wpaść na chwilkę dłużej). Może troszkę pierwsza bardziej do mnie przylgnęła, więcej w niej skojarzeniowych pomruków, które gdzieś mi osiadły mocniej, ale i tutaj przepłynęłam łatwiutko i z przyjemnością. Świetnie, że tekst łączą niektóre rekwizyty/aspekty itp., np. motyw Rzeki czy warstwy składające się na bohaterkę. Zręczne zakończenie z oczami jak puste gniazda, z których (niczym ptaki) odlatują zmysły i rzeką, która wystąpi z brzegów.
To taka narracja środka, która sprowadza mgłę odczuć i refleksji.

Parę sugestii, tak na szybko, ale można ogólnie zwrócić uwagę w tym kierunku:
- zrezygnowałabym ze "swoich"; wiadomo z czyich, a robi się śssś
- ją
- niepotrzebne "swoim"
- wpada na siebie jej/ją, więc spokojnie można wyrzucić "jej"
- wpadają na siebie zaimki wskazujące to/tą; może więc spróbować coś w tym stylu: Twarz Anieli gwałtownie spochmurniała. Zatęskniła za tą...
- przecinki do wstawienia i proponuję jeszcze zmianę szyku, by było płynniej: wysysał ze ścian życie

- "te" zbędne
- Anielich (Anielinych)
- podkreślony przecinek niepotrzebny
- proponuję: która - gdy zanadto się w nas rozpleni - potrafi
- prócz przecinka można by też pokombinować z powtórzeniem była/była
- np. Pod wpływem naglego wybuchu rzeczywistość zaczeła chować się do środka // Rzeczywistość, pod wpływem nagłego wybuchu, zaczeła... // Rzeczywistość - pod wpływem nagłego wybuchu - zaczęła...


Pozdrowienia przestępne i w deszczu wymuskane.

Dragon Lady, dziękuję za wizytę i opinię popartą tak przyjemną oceną.

Darconie, to chyba miało po prostu zadziałać na zasadzie kontrastu. Nie zawsze krzywda dzieje się w przydkich słowach, nie zawsze nawet ją widzimy. Jeżeli ją dostrzegamy, mimo że kryje się w "ładnym" opakowaniu, to już chyba wyższa szkoła jazdy. Ale - wiadomo - nie zawsze autorowi się udaje to, co zamierzał. Echś.
Bardzo dziękuję za Twoje zdanie.



Wdzięcznie dygam, Lady i Darkonie, za to, że byliście w moim tekście z Waszym spojrzeniem.
Pozdrawiam serdecznie z Księżycem.

Purpurze, jakże to miło gościć Cię w moich progach - wizyta to zupełnie niespodziewana, szczególnie że nie mieliśmy ze sobą do czynienia na PP, a i tekst stary...
Tak, temat mało oryginalny, bo też i trzymanie się życia dzięki czemuś, co nie istnieje tak naprawdę, to smutna rzeczywistość niektórych krzywdzonych ludzi. Ale i nie o oryginalność tematu tu chodzi. Bardzo mnie zatem cieszy, że jest tu dla Ciebie coś więcej. I że styl narracji Ci się poodba.
Postaram się nie wygadać, że mi tu naróżowiłeś, lecz wesoła pozostanę z tego powodu.

Pozdrawiam księżycowo, ciesząc się z Twojej chęci pobycia w świecie mgieł.

Jago, bardzo dziękuję Ci za odkurzenie mgieł i dobre słowo. Mam nadzieję, że opowieści kiedyś doczekają się kontynuacji, tymczasem stanęłam w miejscu, jeśli o to chodzi.

Bardzo mi przyjemnie czytać takie motywujące zapewnienia.

Pozdrawiam ciepło, z Księżycem we mgle.

Zupełnie inaczej czyta się wiersz, gdy ma się świadomość, czego konkretnie dotyczy, gdy zna się sytuację, gdy przeżywane emocje nie są fikcją dla czytelnika. Oczywiście - poeta winien sprawić, by wszystko to odegrało się w czytającym, nawet jeśli nie wie, na bazie czego utwór powstał. W przypadku wierszy bywa tak, że i interpretacji może być wiele.
Odbieram wiersz osobiście, więc trudno mi siegnąć po pokłady obiektywizmu, ale się staram.
Wiersz przemawia, czuję mocne dotknięcie, gdy czytam "zatulam", "zaciszenie", "zakolorowanie", bo wybrzmiewa w nich osoba, której dotyczy obraz; jedna z osób.
Jest tu ciepło, intymnie, tęsknie, ale nie tylko - lęk i prośba również przesycają całość. Sam tytuł też jest mi bliski - tym bardziej, że wiele w tym tego, "co wziął słowem", a i wspólnego pomieszkiwania w tej samej przestrzeni emocji dwóch osób.
Podobnie jak faith przeszkadza mi patos w pierwszej strofie. Zapewne wynika z doniosłowści uczuć i chęci przekazania tego w skali duchowej, ale działa tu nieco przeciwnie.
Myślę, że wystarczy małe pociągnięcie pędzla (choćby zaczynając np. od ograniczenia inwersji), by obraz w całej swej rozpiętości zadziałał.

Wzruszyłam się, Tyrio. Połączyłaś tu dwoje i oddałaś to, co charakterystyczne, rozpoznawalne dla owej drugiej osoby.


Pozdrawiam ze śniegiem, ale ciepło.

Tytuł zręcznie nakierowuje na odczytanie maleństwa.
Jest tu coś, co szumi w uchu bezwonną ciszą...
Dwa ostatnie wersy potęgują smak.

Pozdrawiam księżycowo.

Przyszłam za ajw, bo wpadam już rzadko na PP, a teraz była okazja - konkurs (Bez)kresy.
I powiem Ci, Starysto, że jakoś we mnie rozgałęził się ten wierszyk. Niby prosty, a jednak rozpulchniony drzewami, kwiatami, cieniami w... martwocie...

Pozdrawiam księżycowo.

Dobry pomysł na złączenie tematu konkursu z nowym państwem, w którym przyszło żyć, z maszyną do produkcji tlenu, wolnością.
Być może trzeba by trochę dopracowania w formie, ale trudno jest mi się do tego odnosicć, gdy myślę o tych, którzy odeszli, bo sam fakt uczestniczenia w takim wyzwaniu konkursowo-pożegnaniowym jest nie lada plusem. Dlatego - dziękuję.

Pozdrawiam księżycowo.