Dziękuję za komentarz, Jesienny. Cieszę się, że się podoba

Początek (a w zasadzie pirwsza połowa) bardzo mi się podoba, zarówno styl jak i opowiedziana historia. Dużo tam emocji po stracie kogoś bliskiego (nie wiadomo jeszcze czy chodzi o odejście czy śmierć - można się tylko domyślać). Podoba mi się jak to ujęłaś... czarne sny, "rozmowy" z nieżyjącym już mężem, bezsilność. I jak bardzo brakuje takich zwykłych rzeczy, jak głosu czy głaskania. Pierwsza wersja zakończenia bardziej do mnie przemawia niż ta poprawiona (przeczytałam ją, ale nie zdążyłam zostawić komentarza), jednak zgodzę się z przedmówcami, że czegoś w niej brakowało. Niekoniecznie morału, bo ja odbieram ten tekst jako opowieść o stracie i jako taki się broni. Może jakichś emocji lub niedopowiedzeń - wiemy, że mąż umiera, ale nie musi nam to byc podane na tacy.
Druga wersja końcówki nie przypadła mi za to do gustu

Pozdrawiam serdecznie

A mnie trochę gryzła ta dwoistość natury głównego bohatera. Nie to, że nie wierzę w jego umiejętność dostrzegania piękna, ale jak dla mnie za duży kontrast - jakby był nie jeden, a dwóch bohaterów. Poza tym, histora mi się podoba, zaciekawia i lekko się czyta

Pozdrawiam

Dziękuję, zsłyszałam o tej książce

Witaj Purpurze

Bardzo ciekawy tekst, ze świetnym zakończeniem!

Gratuluję i pozdrawiam

Ciekway i intrygujący tekst. Bardzo mi się spodobał. Miejscami chyba trochę zbyt niejasny, ale być może tego wymagał temat Twojego opowiadania

Pozdraiwam

Bardzo dziękuję wszystkim za odzew

Niczyja - cieszę się, że tekst ci się podobał, mam nadzieję, że nie "przestraszył" za bardzo.

Dracon - rozumiem, że nasuwa się wiele pytań Poniekąd o to chodziło, ale też limit znaków nie pozwalał bardziej rozbudować.

retro - ciekawa interpretacja. Zdradzisz, skąd pochodzi ten cytat?

Jago - oczywiście masz rację! Powinnam zmienić na "dziwny wyraz", chociaż "dziwnego wyrazu" jakoś lepiej mi brzmi

Piękne!

Dziękuję Zola111 i skroplami za te komentarze, jest mi bardzo miło Cieszę się, że się pododbało.