Ciekawy sposób werbalizacji dialogu zwierząt. W myślach widziałam jak pies skacze i merda ogonem, zachwycony obecnością dzika.
Po prostu urocze

Zolu,
będę w takim razie czekać, zacznę razem ze współautorem coś poprawiać, ale nie za dużo, tylko oczywiste błędy, żeby jeszcze bardziej nie zepsuć.

Dziękuję i pozdrawiam serdecznie

Marek Adam Grabowski, nie wdając się w polemikę, podziękuję za ten i poprzednie komentarze.

Pozdrawiam

Ps. Ha, ha (Opinia bohatera tekstu jest subiektywna. Zasugerowane: stosowanie antykoncepcji, nie jest równoznaczne z rozwiązłością.)

Hej

Wzruszyła mnie lojalność brata w dotrzymywaniu obietnic, ale całość jest troszkę zbyt chaotyczna. Jakby zabrakło miejsca na rozwinięcie w pełni niektórych wątków. Może taki był zamysł by pokazać wartkość akcji, a może następnym razem pomysł się bardziej rozwinie?
Oczywiście to tylko spekulacje

Pozdrawiam

Dziękuję za miłe słowa Darconie i Jolu! Ciesze się, że tekst przypadł do gustu. Piesze okazjonalnie, gdy czas i pomysł, stąd dalsza potrzeba pracy nad szczegółami.

Pozdrawiam serdecznie

(Może jeszcze tu wrócę )

Jeśli tekst nie trafi do Wirtajek nie ma problemu, to tylko propozycja. Pozdrawiam i dziękuję za zainteresowanie Jestem w stanie spróbować się z grafikami do bajek proszę tylko o jakieś info. Jeśli bajka/baśń ma być na jakiś konkretny temat też się mogę dostosować i poprawić.

Przesyłam serdeczne podziękowania za przeczytanie tekstu i odnalezienie błędów.
Druga część jest w poczekalni.
Rzeczywiście kształt Solenzonu może wydawać się imitacją Świata Dysku Pratchetta, jednak nie jest on oparty na tych samych zasadach wiecznej podróży na grzbiecie gigantycznego żółwia.
Jak inne "moje" światy, porusza się na "Niciach Wyobraźni Matki Wszechistnienia" - a więc tak jak Ona zechce, co mam nadzieję dokładnie wyjaśnić (jeśli do czasu zamknięcia opowieści nie zmienię konceptu).

Dziękuję za wzbudzenie mojej czujności dotyczącej porównań zwierząt. Stary bajarz co prawda zna świat, w którym żyją sobie zwykłe owieczki i kreciki, i chciałam by w ten sposób tłumaczył dzieciom podobieństwa, ale wracając wspomnieniami do rodzinnego kraju mógłby czasem zapominać o wyjaśnieniach.

Pozdrawiam
Bajka

Niezmiernie jest mi miło, że moje opowiadanie znalazło pani uznanie.

Mnie samej nie raz trudno znaleźć coś bardzo dobrego w tym co piszę i wszystkie pozytywne opinie cieszą i nieco dziwą. Choć staram się, gdy powracam do swoich tekstów (nie tylko starszych) mam myśli pod tytułem: mogłam to zrobić lepiej, albo inaczej.
Mam nadzieję, że niedługo powstanie ciąg dalszy tej historii, odkrywający kilka sekretów pana Browna... niestety nadal czegoś mi w mniej brakuje... może skoncentrowania pomysłu na jednym wątku, gdy odnajdę ten najważniejszy element będę wiedziała, jakie skarby skrywa kamienica.

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję
Bajka

Ogromne dzięki Szamanko

Poprawki przyjmuję jak zawsze z pokorą i wdzięcznością. Cieszy mnie, że opowieść znajduje Twoje uznanie i mam nadzieję, że będzie tak również z jej dalszym ciągiem.

Pozdrawiam ciepło i serdecznie

Piękne dzięki, ogromnie cieszę się, że koncept przypadł Ci do gustu.
Chciałam, żeby opowiadanie z jednej strony było zupełnie jasne, wręcz oczywiste, a jednak podświadomie pozostawiało kilka niedopowiedzeń.
(Jeszcze te moje przecinki gromię, może w końcu dojdziemy do ładu )

Serdecznie pozdrawiam z podróży w w Beskidy.

Pablopo i Franku Pięknie wam dziękuję :*

Panie prezesie witam, cieszy mnie niezmiernie, że tym razem odczucia jak najbardziej pozytywne. Przesyłam moc uśmiechów. :] (Raport ze zdjęciami wyślę na adres klubu. )

Nie znam odpowiedzi na pytanie gdzie jest kończy się prawda a zaczyna kłamstwo w tej historii.
Prawdziwa jest na pewno kłódka w kształcie lwa, którą dostałam dawno temu od bardzo miłego pana, który niestety już nie żyje. Naprawdę zdarzyło mi się pójść na cmentarz i siedzieć tam do wieczora obserwując ludzi pielęgnujących wspomnienia zmarłych krewnych i kiedy jadę tramwajem często mijam drzewo, które wrosło w bardzo stary mur. Reszta to być może szczypta wyobraźni. ;]

Dziękuję za ciepłe słowa i pozdrawiam serdecznie.

Pięknie dziękuję amso :* Ciesze się, że Ci się podobało Już biorę się za poprawki ostatnio, nie mam wiele czas na pisanie, a pomysły związane z tą historią nie dają mi spać

Zastanawiam się i tak jak mówisz pierwsza musiała być Miłość. Bo choć nic zdaje się być wcześniejsze bez niej nadal byłby, niczym czyli nieistnieniem, albo pustką. Miłość musiała wypełniać pustkę choć o tym nie wiedziała, choć ani widać ani słychać jej nie było, ani czuć jej nie miał kto. Wtedy powstała Frustracja, a wiadomo że jak pojawia się ona to i Zdenerwowanie i to już było coś! A jak już są nerwy to dzieją się różne rzecz i nawet materio- antymateria musiała to przyznać że coś czuje i potrzebuje czego aby czuło ją.

Jasne?

Pozdrawiam