Temat zagładzania się niestety jest mi bliski. Cieszę się, że jest on poruszany i doceniam warsztat potrzebny do tego, żeby robić to z "gracją". Szacunek należy Ci się przede wszystkim za to, że tekst nie popadł w nadmierny patos:



Wtrącenia o wzroście i wadze idealnie równoważą poprzedzające je patetyczne epitety i poźniejsze porównanie do Jezusa.
Znalazłam kilka literówek i błędów składniowych, ale podobnie jak poprzednik założyłam, że to efekt zagłodzonego umysłu narratora, a nie niedopatrzenia autora .
Jedyna uwaga jaką mam to sporadycznie przydługa konstrukcja zdań, odbierająca im pełen impet.

Może to moje odczucie, ale fraza "w dalszym ciągu" rozciąga zdanie, które jako ostatnie w akapicie powinno uderzyć z pełną mocą. Kolejne miejsce w którym według mnie nadmiar słow działa na niekorzyść, to zdanie chyba najbardziej szokujące w całym utworze:



Kiedy dowiaduję się, że matka i dziecko nawzajem życzą sobie śmierci, fragment o tym co następuje pomiędzy (kiedy usłyszałem, odwróciłem się) wydaje mi się zbędny.

@22227,
Poszłam za twoją radą i posiedziałam nad wierszem, aby nieco skondensować jego przesłanie. Co teraz o nim sądzisz? Czy nie przesadziłam trochę z enigmatycznością?
Pozdrawiam

Dziękuję wszystkim za szczere opinie
Przyszycguzik,
do napisania wiersza skłoniły mnie właśnie coraz częściej słyszane głosy o fatalnym sposobie traktowania koni nad morskim okiem. "Kościste" grzbiety właśnie kontrastują mi z tą "pierwotną energią", o której wspominasz. Rzeczywiście "nim" jest słowem dość staroświeckim i nie pasuje do całości obrazu, dlatego postanowiłam je zmienić

Świetny klimat wiersza i przemyślana metaforyka