Przeczytaj poprzednią część


– Wiesz już wystarczająco dużo. Zrobisz z tym, co chcesz. Ratuj moją córkę, może jeszcze zdążysz. Ta kobieta ją zniszczy.
Wyciągnął do mnie dłoń, otrzepał popiół ze spodni i odszedł. Chciałem krzyknąć, coś powiedzieć, dopytać, ale zabrakło mi pary w gębie. Siedziałem w tym parku i miałem mętlik w głowie. Czemu mam ratować kogoś, kto mnie ze swojego życia tak brutalnie wykluczył? Za dużo pytań. Idę do baru.
W Awarii natknąłem się na Grubego. Jeszcze mnie nie zauważył, mogłem się wycofać. Siedział przygarbiony i bezmyślnie obracał pustą popielniczkę. Co jakiś czas pociągał łyk piwa. Miał okrągłą twarz, dwutygodniowy zarost i kręcone włosy nie pierwszej świeżości. Był przybity, chyba jak każdy z naszego dream teamu. W końcu się przemogłem. Zamówiłem kolejkę dębowego i kilka szotów ze spritem. W milczeniu sączyliśmy alkohol, jak jacyś skazańcy, na których czeka niezawodna gilotyna. Gruby spojrzał na mnie spode łba i uśmiechnął się kąśliwie.

– Porobiło się co ?
– No, tak trochę – odparłem.
– Epicko się pojebało. Starzy chcą mnie teraz eksmitować do Olsztyna, na studia. I co ja tam będę robił? Co to za miasto do studiowania?
– Przynajmniej akademiki masz z reguły przy jeziorach. Będziesz miał darmowe wakacje.
– Chciałem uderzać do Krakowa… to przynajmniej miasto z jakimiś perspektywami, renomą, a Olsztyn? Co to jest, gdzie to jest? Słyszałeś, żeby ktoś studiował w Olsztynie? Ja nie.
Cisza. Nie bardzo wiedziałem, co mam powiedzieć i uznałem, że nie będę się wysilał, bo cokolwiek z siebie wyduszę, zabrzmi sztucznie.
– A tak w ogóle – ściszył głos – wiedziałeś, że Adrian był po uszy zabujany w Ewce?
– Nie… nie wiedziałem… Skąd miałbym to wiedzieć?
– Byłeś nią tak zaaferowany i zafascynowany, że niczego więcej nie widziałeś. Adrian ci ją odstąpił, bo to dobry kolega był i wiedział, że ty jesteś delikatna materia. Oni z Ewką się spotykali od jakiegoś czasu, zanim ty wkroczyłeś do akcji.
– Sugerujesz coś!? Że to niby moja wina!?
Zerwałem się z siedzenia i cisnąłem z całej siły kuflem o ścianę. Barman znudzonym głosem powiedział, że postawi nam darmowe piwo, tylko żebyśmy się trochę, jak to powiedział „kurwa ogarnęli”. Całe szczęście, że był naszym dobrym znajomym i mieliśmy w tej spelunie chody. Tylko dlatego nie wylecieliśmy z klubu na zbity pysk.
– Tego nie powiedziałem – wysapał Gruby. – Adrian od jakiegoś czasu miał trochę nierówno pod sufitem. Nie radził sobie z agresją po alkoholu, sukcesywnie szedł w ślady ojca. Nie mam pojęcia czego on szukał o drugiej w nocy na ulicy. Ale czasami, wiesz, na tych ogniskach przeróżnych, widziałem jak on trochę podpity sam do siebie gada. Próbował rozmawiać z Bogiem chyba, ale zawsze mu nie wychodziło. Chciałem z nim kiedyś pogadać poważniej, ale na trzeźwo nigdy się z nim nie dało. Przybierał pozę i kazał mi się puknąć w czoło. Że niby sobie wszystko ubzdurałem i tak dalej.
– Szkoda mi go. Nie tak to miało wszystko wyglądać. A wracając do głównego tematu, to widzę, że nasza Ewunia lubiła wchodzić różnym osobom do tyłka i dobrze się przy tym bawić.
– W porę się zorientowałeś, przecież przez jej łono, to cały mordor przed tobą przemaszerował.
Roześmialiśmy się. Gorzki to był śmiech, ale potrzebny.
– Wiesz, ja się nigdy nie zakochałem i na razie nie mam zamiaru. Szkoda mi na to nerwów. Widziałem od początku jak cię Ewka poniżała, wodziła za nos. Nie chciałem cię nawracać, moralizować, bo i tak byś nie uwierzył. Zresztą, co ja tam wiem, ja tylko dużo książek czytam. Musiałeś się sam sparzyć. Ale w gruncie rzeczy, to dobra dziewucha jest. Tylko się pogubiła. I ta jej mamusia dolewała oliwy do ognia. Moi rodzice niejedno słyszeli, co tam się u nich działo w domu. Mąż zniknął, w mieszkaniu typy z pod ciemnej gwiazdy, alkohol… Szkoda, że dowiaduję się takich rzeczy dopiero teraz, wcześniej matka nawet się nie zająknęła. Tak, może udałoby się wyprzedzić przyszłość. Ale nie martw się już – Gruby poklepał mnie po plecach. – Ona wyjeżdża. A wraz z nią wszystko, co złe.
– Wszyscy gdzieś wyjeżdżamy. Kończy się pewien etap.
– Tak, ale ona wyjeżdża już raczej na zawsze. Do stanów.
– Kiedy!?
– Dzisiaj, z tego co mi Micha mówił po pogrzebie.
– Czemu jak zwykle dowiaduję się ostatni?
– Włóczysz się gdzieś, patrzysz na nas jak na jakiś wrogów, zmieniłeś się.

Wychyliłem trzy szoty jeden po drugim, zapiłem szybko piwem i otworzyłem nową paczkę papierosów. I niby, co teraz. Mam biec na złamanie karku, w deszczu, z rozwianym włosem, jak na tych wszystkich amerykańskich filmach z happy endem? Potem powiem jej to i owo, a ona zostanie, pocałuje mnie i będziemy mieli razem dzieci? Nie miałem nic do stracenia. Pożegnałem się szybko z Grubym i wyparowałem z Awarii jak kometa. Czułem, że mogę stracić coś, czego już nie odzyskam i że to moja ostatnia szansa. Byłem jak ten Idiota u Dostojewskiego, który nie jest do końca świadomy tego, co się wokół niego dzieje. Przez rynek, do góry, w prawo, w lewo. Znałem tę drogę na pamięć. Wpadłem zasapany do dziesiątki. Pierwsze piętro, drugie, piąte. Myślałem, że zaraz wypluję płuca.



Nie zdążyłem. Może gdybym nie poszedł do pubu, może gdybym… może. I co mi z tego oceanu, za późno. Wyszedłem z bloku, wziąłem duży kamień i cisnąłem w okno. To był taki mój symboliczny gest, żałosne pożegnanie. Wracałem do domu powoli. Przynajmniej teraz wszystko się już wyjaśniło. Ewka znika z mojego życia, kumple za niecały tydzień rozjeżdżają się na studia. Coś się kończy, coś zaczyna. Z zamyślenia wytrąciła mnie wibracja telefonu komórkowego. Patrzę na wyświetlacz, a tam „Micha”.
– Słuchaj, wiem, że masz teraz najpewniej wisielczy humor. Ale to ostatni gwizdek. Gruby już wie i powiedział, że ma wyjebane na szlaban rodziców. Dzisiaj o dwudziestej pod Kazkiem. Idziemy w tango i nie myślimy o jutrze. Bądź. Weź dużo pieniędzy.
Nawet nie odpowiedziałem, bo mój rozmówca się błyskawicznie rozłączył. I jak myślicie, odmówiłem?

Przeczytaj następną część