Kolejne opowiadanie z tomu "Mury Carcassonne".
Nazwiska i imiona występujących osób zostały wymyślone.


Dziesiątki świeczek migotliwym blaskiem poskreślały miękkość nowego dywanu. Bliskowschodnia scenografia, szczegółowo przygotowana w detalach, zamieniła pokój w baśniowy buduar z tysiąca i jednej nocy. Wyszukaną atmosferę uprzyjemniały dźwięki "Waterloo", dochodzące z najnowszej płyty zespołu ABBA, a połączenie aromatu gruzińskiego koniaku z nadmiarem francuskich perfum oszałamiało wyobraźnię.
W kręgu przyćmionego światła tańczyła Irenka zwiewna niczym bogini miłości. Jej lekkość akcentowały bose stopy prawie bezszelestnie dotykające podłogi. Graniczący z frywolnością strój uwydatniał nadmiar kobiecości.
Z czasem powolny pląs nabrał tempa, a ruchy niewymownej intymności. Finałowy akcent jednoznacznie określił charakter przedstawienia; ciało w szalonym uniesieniu opadło na dywan, a cała postać wyrażała dramatycznie namiętne, erotyczne oczekiwanie.
Uśmiechałem się zażenowany; nie wiedząc jak postąpić. Spektakl oglądał wspólnie ze mną znajomy lekarz. Irenka uczyła się z nim, już od dłuższego czasu, do obrony specjalizacji z laryngologii. Okazało się później, że przed tym ważnym egzaminem potrzebowała więcej konsultantów.
Flegmatycznie opróżniając koniakówkę zachowywałem opanowanie, wymagane przecież od człowieka widzącego życie Zachodu.
Gdy "kolega" nas pożegnał, Irenka spontanicznie powtórzyła wyrafinowanie zmodyfikowany taniec, a na koniec, wzorem francuskich profesjonalistek, rozstała się w sposób wolny, choć zdecydowany z poszczególnymi częściami garderoby. Po tej scenie zostałem aktywnie włączony do finałowej części widowiska.
Spektakularna noc na "deskach teatralnych", choć odczuwałem miękkość nowego dywanu, pozostawiła niewątpliwie niezapomniane wrażenie, choć przeżycia z nią związane nie całkiem dorównywały wyobraźni o namiętności kobiety czekającej cały rok na ukochanego.


Fałszywe okazywały się kalkulacje dotyczące pozytywnego wpływu mojej nieobecności na Irenę. Teoretycznie założyłem, że dobitnie odczuje ciężar prowadzenia domu i wychowywania dzieci. Przypuszczałem, że codzienny trud wywrze wpływ i częściowo złagodzi jej despotyczny charakter.
Oczyma wyobraźni przeżywałem niejednokrotnie scenę, gdy po powrocie żona rzuci mi się z wdzięcznością na szyję wyznając pokornie:
"Życie bez ciebie potwornie ciążyło... Tak niezbędna jest twoja pomoc!!!... Jak mogłam być do tej pory taka niedobra?!..."

Rzeczywistość złośliwie rechotała z tych spekulacji.

W poszerzonym gronie naszych znajomych dominowali mężczyźni, choć nie brakowało również kobiet. Dwie zakonnice, zaniepokojone trudną sytuacją samotnej kobiety z trójka dzieci, udzielały jej bezustannie wsparcia.
Irenka nie ukrywała zadowolenia z odnowienia kontaktu ze starym kumplem mieszkającym ostatnio w Krakowie.
- "Wacek, w tym tak trudnym okresie twojej nieobecności wykazał niezastąpioną pomoc przy wychowywaniu dzieci."
Chrzestny ojciec Michała nie zapominał również o łączących nas serdecznych stosunkach.
Nie chciałem okazać moim dobroczyńcom zbyt dużej wylewności. Postanowiłem powstrzymać się z manifestowaniem wdzięczności, a w każdym razie nie zrobić tego w sposób spontaniczny.
Jednak nie we wszystkich sytuacjach mogłem wykazać opanowanie.

Po miłym wieczorze, w którym alkohol odgrywał istotną rolę, ulegając oczywiście argumentacji Irenki, zdecydowałem się odwieźć do domu jej szefa.
Miły w sumie facet, z którym zdążyłem wypić brudzia, wsiadając do samochodu wybuchnął śmiechem. Wskazał na wiszącą maskotkę pod lusterkiem. Moje zdziwienie jeszcze bardziej go rozbawiło.

- Ale fajnie...! Jeszcze jeden krakowiaczek!

Gwałtownie szarpnąłem. Cepeliowska laleczka wylądowała za oknem.

- Co się wyżywasz na kukle? Nie na niej powinieneś wyładowywać energię.
- A ty skąd, do cholery, znasz Wacka!
- Był częstym gościem. Irena z wdzięcznością przyjmowała wyświadczane przez niego uprzejmości.

W pierwszy weekend po przyjeździe wybraliśmy się do Nysy. Rodzice, jak gdyby nic się nie zdarzyło, okazali radość widząc nas wszystkich znowu razem.
Jula z Michałem pobiegli do ogrodu zaszywając się w znanych im kątach; u dziadków przebywali przecież ostatnio wiele miesięcy.
Irenka okazywała lekkie zażenowanie, zdawała sobie sprawę jak głośnym echem odbiły się w kręgach znajomych jej eskapady. Duma nie pozwalała jej jednak tłumaczyć się z czegokolwiek. Wspomniała tylko o jakichś zjazdach gimnazjalnych, w których musiała uczestniczyć.
Najlepszą obroną jest atak.
W czasie obiadu, a w zasadzie po jego zakończeniu w sposób oficjalny zwróciła się do rodziców:
"Stosunki w naszym małżeństwie nie układały się najlepiej. Ja spełniałam zawsze właściwie obowiązki matki i żony. Uważam, że Andrzej w czasie tak długiego pobytu za granicą, nieobciążony problemami rodzinnymi, miał czas się zastanowić nad swoim postępowaniem. Jestem przekonana, że teraz po powrocie jest w stanie docenić moje poświęcenie i mnie jako kobietę."
Mówiąc to, dyskretnie ale bardzo wymownie, poprawiła biust.
"Sądzę, że stoimy na początku nowego rozdziału naszego życia. Kieruję do rodziców te słowa w nadziei, że wpłyniecie na Andrzeja, by poszedł do spowiedzi i przystąpił wspólnie ze mną do Komunii Świętej. Wierzę, że Bóg pomoże nam wytrwać w mocnym postanowieniu rozpoczęcia szczęśliwego życia i we właściwym wychowaniu dzieci."
Na obliczu mojej mamy pojawiło się uczucie zadowolenia graniczące z upojeniem. Podniosłe słowa i ich głęboki sens wyzwoliły z piersi ojca akceptujące westchnienie.

Przywiezione pieniądze topniały w szybkim tempie. Po opłaceniu cła za samochód oraz po zakupie kompletu meblowego ze Swarzędza, pozostało ich niewiele. Reszta rozchodziła się, lekko wydawana na ciuchy i drobiazgi. Do kupna enerdowskiej wersalki i stereofonicznego radia "duet" dołożyć już musiałem z zaskórniaka.
Moja pozycja rodzinna, zależna od wysokości posiadanych dewiz, z chwilą wydania ostatniego dolara spadła i wróciła do punktu wyjściowego.