wszyscy biegną
roztańczeni, rozhulani światełkowie
rozpalone oczy i krocza
gromniczni katolicy świadkowie
i świeckie znicze zgodnie
biegnie też kilka
cieniutkich prawosławek
jakiś bóg wie dokąd
biegną i biegną
szukając własnego lichtarza
lub jakiejś podstawki
byle nie dotknąć ziemi
na chwilę
gdzieś postawić stopkę
i spłonąć
patrzą jak słońce
ich największa świeca gaśnie
i łamią się tuż przy knocie
co nie pozwala się palić dalej
cóż w tym dziwnego
nie potrafią znaleźć
miejsca spoczynkowego

pod stopami, tam w sercu szczęścia tyle
że trudno zmieścić pląs na dwie nogi
w drodze i znoju, w pocie czoła, w pyle
patrzą jak w świecie są woskowo-nadzy, ubodzy
i wtedy już wiedzą, że szczęścia ma się niewiele
więcej niż ziemi pod stopami obiema
i widzą że na świeczniku nie sami
że ktoś jest choć dowodzą że nie ma
któż wie, może szczęście to tylko ziemi tyle
ile mieści się na grobie
pod naszymi świecami