upalnego samotnego południa
nawet chłód od studni nie złamał
podeszła samotna i zmęczona
serca piątą próbą ułożenia
pusty dzban
z niczym do wypicia
woda ze studni nie zgasi pożaru
zranionego życia

oczy utkwione w ziemię
i męczące pytanie wewnątrz
kiedy padnie pierwszy wyrzut
przekleństwo
i kolejne odrzucenie
jedyna myśl
żyd i samarytanka

wielkie było zdziwienie
wzrok ze wzrokiem
spotkanie myśli
błysk
to może on, ten kolejny jedyny
działa
może zalotny wzrok
strój frywolny
uśmiech
delikatne ugięcie kolan
dobra poza
wabienie
błąd
ogrom miłości w źrenicach zamknięty
za głęboki i za wielki
ponadto czego chciała
pokora

otrzymała dotyk serca przez gardło
ściśnięte ludzkim gadaniem
pękło piekło
skruszony dzban
garncarz ulepi nowy lepszy
świadczący
nawet wśród swoich
języków palących bardziej
niż słonce przy studni
urodzi się na nowo
heroiczna
zrodzona
nie stworzona
ludzka