są skrawki nieba na których w wolnych chwilach
układam litery. zimne dłonie sprowadzają czas
i przestrzeń w jedno miejsce. spotkanie

pomiędzy chmurami rozpięta pościel. suszą
się senne koszmary. kiedy pada deszcz zamieniają
się w lekką drzemkę przesiąkniętą ozonem. przesilenie

układam wzory. niedostępne innym nietypowe
z punktu widzenia geometrii. nic się tu nie krzyżuje
nie ma punktów stycznych. dla każdego wzoru
przypisane jedno słowo i jedna chwila. poszukiwanie

myślałem o rozwiązaniach innego typu jak zderzenie
dwóch kawałków planet trąconych patykiem. wielki
wybuch a potem deszcz który nie ożywia. litery
spadające bezładnie w układzie który nie ma sensu.
dopiero na ziemi powstaje słowo. słowo z którego
rodzi się myśl. i jeszcze patyk który dał początek.
i niebo