Ranek przyszedł zbyt wcześnie. Coza nie zdążyła się wyspać, więc była roztrzęsiona. Igor pocałował jej policzek, ale uciekła pod koc:
- Odejdź!
Westchnął cicho:
- Właśnie tego się obawiałem. Wstawajcie, prześpicie się w aucie. Jo, dobrze się czujesz?
Joasia otworzyła szeroko oczy ze zdumienia:
- W sumie... Dobrze.
Nie była przyzwyczajona do tego, żeby facet, zarywający do jej mamy, a tak zaczynała traktować Igora, pytał w pierwszej kolejności o jej samopoczucie i to w taki naturalny sposób. Coza wyjrzała spod przykrycia:
- Droga do łazienki wolna? Dzisiaj do tego wszystkiego ja... - Czuła prawie fizyczny ból, patrząc na Igora bez koszuli, bo przyjemność, jaką jej ten widok sprawiał zmagała się z wrażeniem, że nie zdąży do łazienki i...

Zdążyła, ale wisząc nad muszlą nie miała siły, by wstać. Joasia zawołała Igora i ten zaniósł Cozę na łóżko, a potem bez słowa wyszedł. Joasia zaśmiała się:
- Chyba go wystraszyłaś... - Nie miała jednak racji. Mężczyzna wrócił po chwili z jakimiś tabletkami i zimną wodą. Coza siedziała na łóżku ze zbolałą miną. Igor przetarł jej czoło wilgotnym ręcznikiem:
- Dasz radę?
Wzruszyła ramionami:
- Powinnam. Musimy się spieszyć?
- Właściwie nie, ale... Potem ci wytłumaczę, skoro jest okazja, żebyście były w domu przed czasem, to trzeba to wykorzystać. Często masz wolne? - Igor zachowywał się, jakby nie zdawał sobie sprawy, kim jest Coza. Ona miała zawsze wolne. Wyruszyli jednak zgodnie z jego prośbą, zresztą lepiej było przejechać maksymalną odległość, póki słońce nie prażyło.

Joasia siedziała z tyłu, zaczepiając psy, Coza spała z przodu. Igor próbował się powstrzymywać od zerkania na kobietę i dziwiło go to. Samą swoją obecnością odrywała jego uwagę od drogi. Ze względu na jej stan wolałby prowadzić jak najspokojniej, a nie uniknął nagłego hamowania przed czerwonym światłem. Wymamrotała jakieś przekleństwo, ale nie otworzyła oczu. Dotknął jej czoła, na szczęście było, jak na warunki, chłodne.

Obudziła się późnym wieczorem i, przeciągając się, spytała:
- Gdzie jesteśmy?
Igor odparł:
- Jeszcze z dziesięć minut i wnosiłbym cię do domu.
Joasia dodała:
- Uwierz, mamo! Cieszysz się, że spałaś. On jeździ jak wariat!
Igor zaśmiał się:
- Smarkulo, ja wiem, że pewnie wolałabyś być teraz z Jonem, który jak zauważyłem, jeździ o wiele wolniej!
Coza prychnęła:
- Tak, zwłaszcza w tej chwili. Nie bój się, on jeździ równie szybko, ale nie ze mną. - Z przyjemnością przyglądała się przez szybę znajomym drzewom, ulicom, domom, ale już po chwili, na podjeździe domu Jona, za serce chwycił ją żal, bo pomyślała, że musi stąd właściwie uciec.

Otworzyła drzwi i bez słowa weszła do swojego pokoju. Joasia i Igor popatrzyli po sobie, wzruszyli ramionami i poszli za nią. Siedziała na łóżku, z nogami podciągniętymi pod brodę. Joasia spytała cicho:
- Ma... Dobrze się czujesz?
Kobieta otrząsnęła się z zamyślenia:
- Znajdź chłopców, Jo. - Dziewczyna wybiegła do ogrodu. Igor usiadł koło Cozy:
- Co się stało?
Spojrzała mu w twarz:
- Wyjeżdżam do Polski. Chcę tam być jak najszybciej. Pojedziesz z nami? - Rozśmieszyło ją to własne, bezczelne. Przecież miał swoje życie. Tylko... Dotychczas tak intensywnie o nim myślała, zapominając powoli, że był kimś obcym dla niej, jak zwykle bywało, gdy mieszały jej się marzenia z rzeczywistością. Postanowiła dać im szansę.
- Czemu nie? Gdybyś powiedziała "na koniec świata", to bym się musiał zastanowić, ale Polska?
Położyła mu głowę na ramieniu:
- Żartujesz ze mnie?
Pokręcił głową:
- Nie. Chcę z tobą jechać. Obiecałaś mi podróż w dzicz, a ja w Polsce mam swoją własną dzicz.
- Wiem. Ale muszę spytać dzieci.

Okazja nadarzyła się chwilę później. Chłopcy wpadli do jej pokoju:
- Cześć, Ma! - Zignorowali obecność Igora, nie bardzo wiedząc, jak się do niego zwrócić. Chcieli się tylko przywitać z Cozą, a potem wrócić do własnych zajęć, ale matka zatrzymała ich:
- Stójcie. Mam do was ważne pytanie. Ja muszę wrócić do Polski. Nie wiem, co z wami zrobić. Chcecie zostać tu, czy jechać ze mną? Tylko tym razem wracam na stałe...
Bartek wzruszył ramionami:
- Fajnie, że pytasz, ale czego się spodziewasz? Ja przecież muszę jechać z tobą, bo jestem niepełnoletni...
Coza objęła go:
- Nie wiem nawet, co powiedzieć. A ty, Daniel?
Daniel westchnął:
- Mi to jest nawet na rękę. - Po czym wyszedł. Coz spojrzała na Bartka:
- Co go ugryzło?
Bartek zaśmiał się:
- Dziewczyna...!
Spytała go:
- Poważnie pytam, czy chcesz jechać. Jeśli nie, to przecież tobą może się zająć Edi...
Chłopak pokręcił głową:
- Przecież byłoby ci przykro, gdybym wybrał tatę.
Coza zmierzwiła dłonią jego czarne włosy:
- To nie jest ważne! Przecież wiem, że to nie byłoby odrzucenie mnie, tylko wybranie życia tutaj. Tego wszystkiego, do czego jesteś przyzwyczajony. No, jakoś zrozumiem...
Bartek zaśmiał się cicho:
- Mam taką fajną mamę i miałbym ją opuścić? Zaryzykuję to nowe życie tam! - Kobieta przytuliła go, bo nie chciała, żeby widział, że ma łzy w oczach. Bartek, jej najmłodsze dziecko, był zwykle oschły i ciężko przychodziło mu okazywanie przywiązania. Odkąd skończył sześć lat, zabronił matce przytulania go publicznie, a jakiekolwiek słowa, które mogłyby mieć wyraz sentymentalny, w ogóle nie przechodziły przez harde gardło. Igor wyczuł, że obserwuje sytuację nietypową, ale wyczuł też, że chłopak chce przed nim zamanifestować coś. Jakby fakt, że będzie bronił matki, jeśli jemu wpadną do głowy krzywdzące ją pomysły. Nagle sam zatęsknił za domem i rodzicami. Coza trąciła go:
- Bartek, przedstawiam ci Igora. Obiecał, że przeżyjemy dzięki niemu jakąś przygodę życia w totalnej głuszy!
W tym momencie weszła Joasia:
- A, tu jesteście. Polubisz Igora!
Igor zaczerwienił się:
- Dzięki za rekomendacje.
Bartek spytał rzeczowo:
- Kiedy jedziemy?
Mężczyzna wyjąkał:
- Otóż... Kiedy wasza mama kilka dni temu wyraziła zainteresowanie, zamówiłem bilety na samolot... Dlatego chciałem jak najszybciej przyjechać... Jutro wyjeżdżamy. Gdyby nie to, że Jonowi zepsuł się samochód, zaczęlibyście przygodę od tego: Wpadłbym z podejrzaną propozycją i porwał was wszystkich, bo przy tempie Jona dziewczyny zajechałyby tu dopiero jutro. - W czasie, gdy mówił, oczy Cozy robiły się okrągłe ze zdumienia. Nagle wrzasnęła:
- Ja cię zabiję! - Na szczęście między nimi siedzieli Joasia i Bartek, więc zdążył umknąć. Coza krzyknęła do dzieci:
- Pakujcie się! Dziś nocujemy u niego!