kurtyna podnosi się i opada co chwilę - na scenie
nie ma nikogo. widownia opustoszała. gong odzywa
się równo, co dwadzieścia pięć minut. stróż zasnął
zalany w cztery dymy - wychodzę i wiem, że już

tu nie wrócę. samochody stoją w długim korku: puste,
pozamykane. na tylnych siedzeniach gotują się kanapki.
okna i drzwi w domach zabito deskami. pytania rodzą się
same i wychowują się same jak córka stróża,

który nie do wytrzymania, ale teraz nie mam nikogo
poza nim - nie uzyskam odpowiedzi. nad głową
kursuje samolot - córka z dyrektorem teatru
rozrzucają ulotki z aktem kapitulacji:

pytania panów są źle sformułowane; wywołamy
burze, by wygonić was, sprowadzimy kierowców,
kobiety z siatkami. i jeszcze jedno: panie pawle,
punkciku, pan już tu nie wróci - to jest dopiero

początek.