To prawda że kiedy idę chodnikiem
to patrzę tylko pod nogi
a czasem może w niebo.
Bo wiesz po tym jak tak sobie usiądę
to rozchodzę się w myślach i słowach.
Czasem nimi zajdę na strych i szukam w szafie
wisienki którą stawiałem na końcu pomysłu.
To taka mała furia kiedy metafory
dostają choroby i schodzą piwnicą w podziemia.

I tak wolę. Tutaj mogę patrzeć wszędzie
i widzieć co chcę. Mogę się pośmiać
wiedząc że nikt zębem nie zahaczy.

Może i mógłbym zacząć z prawą ręką,
wiesz. Tak do ludzi.
Wtedy idąc do sklepu patrzyłbym
im na twarze. Może wtedy poczułbym
z nadzieją i mógłbym rozmawiać z okna.

Ale tak chyba będzie lepiej
przez drzwi nic mi się nie stanie.