Ostatnie lato Andrzeja było wyjątkowo piękne. Pełne słońca, zapachów i truskawek.

Na kolanach posuwałam się wzdłuż grządek i spulchniałam wyschniętą ziemię. Do koszyka zrywałam owoce. Dla Andrzeja już wcześniej zebrałam i odłożyłam najładniejsze. Niezmęczone sklepową duchotą, niepoobijane, ładnie wyglądały na białym talerzyku.

- Dla ciebie. Jedz. - podałam mu truskawki.

Nie chciał. Postawiłam owoce na stoliku i odeszłam bez słów. Co można powiedzieć komuś, kto umiera? Mówiłam tylko tymi truskawkami. Mówiłam codziennie. Zaklinałam je w myślach, po tysiąc razy wyobrażając sobie jak ich czerwień nasyca ciało chłopaka i walczy z białaczką.

Choroba Andrzeja - bezwględny, rozpychający się w szpiku kostnym agresor - niszczyła dobrą krew. Nie pokonała jej chemioterapia, a miała pokonać moja wiara w truskawki?

Andrzej miał osiemnaście lat i był przyjacielem mojego brata.

W to ostatnie lato przyjeżdżał do nas codziennie. Wynosiłam pod śliwę małe krzesło, stolik, dawałam pić, jeść i próbowałam się uśmiechać. Andrzej nie mówił prawie nic, siedział nieruchomo i patrzył na ogród. Świat z takiej perspektywy wyglądał na pewno zupełnie inaczej niż ten za oknem mieszkania w bloku. Był na wyciągnięcie ręki, nie oddzielony szybą, pełen drzew, kwiatów i codziennej porcji świeżych truskawek.

Żyj. Tylko żyj - powtarzałam w myślach, patrząc na Andrzeja.

Mocno wbijałam paznokieć pod nasadę kciuka. Żeby mniej bolało. Żeby zatrzymać płacz głęboko w środku.

A Andrzej patrzył na ogród i na moją córeczkę. Jego oczy, wciąż jeszcze żyjące, zwrócone były już jakby do wewnątrz. Zamglone, nieobecne otwierały się powoli na ten inny świat. Na świat, w którego tajemnicę Andrzej zaczynał już wchodzić.

Bałam się tego wzroku, a Nunia - moja córeczka - nie. Dreptała po trawie, uśmiechając się do mnie i do Andrzeja. A potem szła i wdrapywała mu się na kolana - mała czerwona kropka przytulona do białej koszuli. Transfuzja życia, która nie miała prawa się udać.

Odwracałam wzrok, gdy razem jedli truskawki. Nunia, jak pisklaczek, łapczywie otwierała buzię. Andrzej oglądał każdy owoc, wąchał go i dopiero potem powoli smakował. Jakby chciał się najeść na zapas...

Jedz, Andrzejku, jedz...