Nocami podążam za nim
z grymasem na twarzy, na granicy chęci z niechęcią -
byleby na koniec świata. Po drodze piszę

listy, zostawiam na brudnych dworcach. Spaliłam puste
wioski i płaczące wierzby. Nie dam się. Rozrzucam buty.
Wędruję w sobie, od stóp do głów, by spotkać rozum.

- dopiero w tym momencie, wg mnie, zaczyna się poezja. Reszta to 'opis przyrody', wprowadzenie, wstęp; niekoniecznie bardzo ciekawe.

faktycznie w pierwszej strofie za dużo bezokoliczników, koniec czyli takie jakby podsumowanie dobry. I tak jak poprzednik twierdzę, że to ten fragment jest poezją "Nocami podążam za nim
z grymasem na twarzy, na granicy chęci z niechęcią -
byleby na koniec świata. Po drodze piszę

listy, zostawiam na brudnych dworcach. Spaliłam puste
wioski i płaczące wierzby. Nie dam się. Rozrzucam buty.
Wędruję w sobie, od stóp do głów, by spotkać rozum."

Nie, ten tekst z wyraźnymi próbami moralizowania, jakiegos na siłę wciskania wartosci , przegadany, przepraszam, ale nie tak, bo ja jako czytelnik nie chcę być pouczana, nie lubię - wolę jak mi ktos cos zaproponuje, podaruje refleksję - możliwosć wyboru.

Dlatego pozwoliłam sobie na taki miks, na esencję jakby tego, co "wyłuskałam" z tego wiersza:


Knebel uwiera, może trzeba uciekać -
w religię, w rąbanie drzewa?

W ortalionie Sadhu- święty człowiek, snuje się,
więc idę za nim. Po drodze piszę listy

i zostawiam je na dworcach. Podapalam
wioski, płaczące wierzby. Nie dam się, wędruję
bez butów.

abo wręcz tak:

W ortalionie Sadhu- święty człowiek, snuje się,
więc idę za nim. Po drodze piszę listy

i zostawiam je na dworcach. Podapalam
wioski, płaczące wierzby. Nie dam się, wędruję
bez butów.

i tytuł do zmiany, proponuję Buty

Pozdrawiam

Od razu sie spodobalo. No wracam bom musial popatrzec jak tu pisują i teraz mogę stwierdzić na pewno, że tu widzę bardzo dobre pióro. Mocne, męskie - malo tu takich wierszy.
Pierwsza strofa reportażowa, wprowadzająca - tak bezokoliczniki magą męczyć zależy jak kto spojrzy, ale nie muszą.
Absolutnie nie zgadzam się z kobietazbzikiem. Calkiem jakby nie czytala tekstu. NIE ma tu żadnego moralizowania - a że czytający czegoś moze się nauczyć z wiersza, gdzie peel mówi jak jest i jak on sie w tym zachowuje, i że na koncu rezygnuje z wedrowki tylko siada i sam zaglebia sie w siebie rozgryrazjac to wszystko rozumnie -toz to nie moralizowanie.

Świetny przekaz, dobre rekwizyty - oj nie latwo jest tak przedstawic promlem gdy dopadaja nas trudne stany.
Propozycje kobiety są nieadekwatne do tematu, splycaja, oszukuja -wiersz robi sie o niczym.
Autor -przeciez nie pisze, ze Sadhu jest w ortalionie, po co go wiec w niego ubierac? Ja czytam, że to ciekawy rekwizyt dotyczacy ascezy.

Knebel uwiera, może trzeba uciekać -
w religię, w rąbanie drzewa?

takie stwierdzenie kobiety jako propozycja jest infantylne, niezdecydowane, z peela robi mazgaja, albo mochera, no to rabanie dodaje mu tylko ikry.
Amok zrobisz co chcesz, ja uwazam że wiersz ma silę, dopieść tylko drobiazgi

Acha, mazgajowato, powiadasz:lol, mocher:?
No to za chwilę postaram sę dokładnie powiedzieć, o co mi chodziło, skoro Meritum wywołuje mnie do tablicy....

Zawsze uczono nas mówić, krzyczeć.

Tutaj Autor przesadzł, otóż nie "zawsze" uczą nas krzyczeć, jednak... Mało ciekawe wejscie w wiersz - słowo "zawsze" ma mocne znaczenie, tutaj jest niepotrzebne..
I dalej - (...)

Można też
myśleć, gdy knebel uwiera. Czasem trzeba
uciekać dopóki sił - nasza psychika nie zna barier.
Nie rozumeim tego "łopatologicznego" stwierdzenia, nic nowego i zarazem ciekawego, ot, mysli się (mózg wykonuje tysiace operacji na minutę), z "kneblem" czy bez knebla jakby...
I truizm o psychice i jej granicach - gdyby Autor cos tutj dodał, zgodziłabym się, a tak powiem- i co z tego wynika?

Obserwuję jak żyją według zasad religii,
dążą do osiągnięcia nirwany. Podobno smak
ascezy uszlachetnia

Też lakonicznie, jakby nic ponad to, co wiadome i dalej:

to jak rąbanie drzewa - naprawdę? Czy aby nie jest tutaj
lekkie "przegięcie"? Jednak zdecydowanie rąbanie "drzewa" jest zupełnie inną, zupełnie inną czynnoscią niż proces dochodzenia do Nirwany (proszę mi wierzyć, medyuję)....
Dalej obrazeczek peela, który się "sam z sobą mocuje" , wierzy, niedowierza..I to onirycznie musi być "nocą" i koniecznie "podążać" (a może tak zwyczajnie, trochę uzieminia trzeba?)
Nocami podążam za nim
z grymasem na twarzy, na granicy chęci z niechęcią -
byleby na koniec świata.
- koniec swiata, jednak mało zdefiniowany, gdzie, o jakim końcu swiata w ogóle mowa? (może bardziej trzeba się wgłębić w podstawowe założenia buddyzmu, bo tutaj wyjątkowo jest "po łebkach" i dyletancko).....

I dalej:

Rozrzucam buty. i zlepek od stóp do głów, zupełnie
nie pasują... Słowem, gdzie tutaj "męskie" pisanie?
Mnie wszystko jedno czy "pióro" męskie, czy damskie, byle dobre i ciekawe. A ten tekst jest w sumie " drepczący" zaledwie wokół ważnych spraw.
I oczywiscie, nie twierdzę, że mój miks ma zachwycić, daleka jestem od tego, ale chciałam tylko wypunktować, co najważniejsze, obrać z waty i szwów, które rażąco wystają z tekstu. I tyle.
Jest dużo, bardzo dużo wspaniałych wierszy np. Edka Pasewicza,
Darka Adamowskiego czy wreszcie niedawno wydany tomik Doroty
Bachmann....

Osmielam się stwierdzić, że Meritum "goni w piętkę", własnie
na ten temat powinno się pisać bardzo ascetycznie, tak , żebym i
ja , jako czytelnik, mogła się rozgoscić w tekscie bez "potykania się na kocich łbach".
Dla usprawiedliwienia dodam, że jesli, zdaniam Maritum, napisałam infantylnie miksa, to zwyczajnie nie wyczytałam z tekstu aż tak wielu subtelnosci, które pozwoliłyby wzniesć się wyżej na inne niż "infantylne" poziomy.

czytający czegoś może się nauczyć z wiersza -

Z przykroscią stwierdzam, że niczego wiecej, poza już znacznie większą wiedzą jaka posiadam, na ten temat, mnie nie udało się "czegos więcej nauczyć:..

Proszę zatem zapomnieć o moim szlifie. Więcej nie będę się Autorwi i zachwyconym komentatorom "wcinać", bo po co dostawać w dupę, wręcz "infantylnoscią", która jak mi się wydaje
zupełnie tutaj nieprzystoi i co więcej nie jest mądrym argumentem.

Przykre.

Pozdrawiam

Adalbert, wiem , że internet spłaszcza wypowiedzi.
Ja nie podważam "podobania się", proponuję - ale jesli widzę tutaj tylko kpiny, używanie sobie bardziej lub mniej , oddalam się, tak sybko jak się tu pojawiłam....

Nie, nie ma recepty, ale jest doswiadczenie, jest warsztat i pewne widzenie poezji...jakby już.


A portal zdawałoby sie, ze warsztatowy, co w tym zlego, że dzielę się podobnie jak inni własnymi uwagami?

Nie, nie trzeba pisać książki instruktażowej, a tylko wypadałoby się rozwijać i pisać dobrą poezję.
I tyle, i aż tyle.

Proszę sobie moimi wpisami nie dworować, bo ani smieszne, ani mądre.

Nie jestem wyrocznią, ale mam swoje, jak przedmówca zdanie i będę owego broniła i tyle.

Proszę chociaż przed sarkastycznym daniem mi lania przeczytać ze zrozumieniem mój komentarz.

Juz milknę, nie będę się wypisywać, szkoda mojego, jak widzę, cennego czasu.

Pozdrawiam

wydaje mi się, że wystarczy zakończyć na wyrażeniu własnego zdania, nie ma potrzeby wątpliwej "obrony" tegoż. internet nie spłaszcza wypowiedzi, natomiast należy ważyć słowa. źle wyważone mogą zostać źle odebrane. odebrałam, niestety, podobnie jak Adalbert, Twoje słowa, babozbzikiem, więc może warto następnym razem zastanowić się dwa razy, zanim się coś "powie".

a jeśli chodzi o wiersz, jest bardzo dobrym wierszem. widzę tutaj miejsca, w których można by jeszcze podłubać, które można by jeszcze przemyśleć, ale do szczegółów wrócę innym razem, za kilka dni, jak uporam się z tym, co muszę w pierwszej kolejności.
tak czy siak jest to jeden z tych rodzajów poezjowania, który całkowicie odpowiada moim gustom.

pozdrowienia

Wybaczcie, że dopiero odpowiadam, ale nie miałam możliwości zrobić to wcześniej. Bardzo i to bardzo dziękuję wszystkim za komentarze i własny odbiór wiersza. Nie spodziewałam się.

Otóż Marcinie S., Julio jaz, Queen Julie - mam wrażenie, że macie rację, powinnam coś zrobić, z tymi bezokolicznikami, może wtedy ten tekst się ciut wygładzi. To stary tekst i ciekawa byłam odbioru.

Małgorzato, Gawędziarzu - cieszy mnie Wasza opinia, tekst jest dla mnie dość ważny i mam do niego sentyment, to ja dziękuję

Babozbzikiem - to nie jest moralizatorski ani tekst ani ton przekazu. Nawet sformułowanie o ascezie poprzedza słowo podobno, dając czytelnikowi wybór by nie narzucać nic jego opinii na ten temat.
Dziękuję Ewo za poświęcony czas, a jest on jedną z tych cenniejszych spraw jakie możemy podarować drugiemu człowiekowi. To miłe że wiersz był wart aż takiej dyskredytacji i dyskusji.

Wiersz poprawiony przez edycję, ale pozostawiam tu pierwotne brzmienie
Zawsze uczono nas mówić, krzyczeć. Można też
myśleć, gdy knebel uwiera. Czasem trzeba
uciekać dopóki sił - nasza psychika nie zna barier.

Utrzymuję treść przekazu nadal w liczbie mnogiej, choć bez bezokolicznika, rezygnując też z powtarzającego się zaimka.