zostaje coraz mniej. garść piachu w suchych palcach
wspomnienie kilku zdarzeń wrzącego oleju zaniechanej
śmierci. zwoje które mają ocalić cokolwiek z życia.
i jeszcze mniej. stary człowiek pod otwartym niebem.
nie umie odróżnić gwiazd od aniołów czasu od oddechu.


na stole papirus piórko i tusz. w głowie odbicie
chmur. cień za oczami. krew płynie wolniej
zbyt wiele jest po drodze mielizn wyspa patmos
rozrasta się i zapuszcza korzenie. starzec gubi się
w ich gąszczu otwierając szerzej blade oczy.
wie że gdzieś zgubił formy minionych ludzi i miast-
i że wiele od tego zależy. dlatego idzie dalej.
drżącymi dłońmi napotyka trędowatych rabbiego jaira
ślepca w siloam. ostatni jest łazarz a dalej
nie ma już nic.


ciemna i cicha chwila przed świtem kiedy człowiek
nazywany janem- być może to ten sam który przeżył
swojego mistrza i siebie samego- odwraca głowę
znowu czując strach spadający z nieba.