Inna - anek_ch
Proza » Inne » Inna
A A A
Kolejny nudny, bezgranicznie przewidywalny dzień minął.
Kolejne godziny można odfajkować. Kolejne godziny, które zbliżają mnie do śmierci.
Do mojego jedynego przeznaczenia.
Kolejny raz wieczorem staje przed lustrem i badam swą twarz. Żadnej nowej zmarszczki. Żadnego pryszcza na czole, tudzież nosie. Żadnej poprawy myszowatego, pospolitego aż do bólu wyglądu.
Czarne ubrania uległy pewnej dewastacji. Wszystko przez te cholerne proszki do prania. Wiec chodzę w szarości.
Moje ubrania są jak ja - wypłowiałe.
Jestem zwyczajnym nikim, snującym się po świecie, bez celu.
Krążownik, który pokonuje drogę, najprostszą i najmniej widoczną. Nie patrzę w przód. Nie oglądam krajobrazów. Nie jestem podróżnikiem. Jestem pasożytem.
Idę ze spuszczona głowa i zaciśniętymi powiekami. Pięści nie potrafią się rozluźnić. Czasami tylko prostuje palce, by założyć rękawiczki. Ale to się zdarza rzadko.
Snuję się jak cień. Nie wysilam za bardzo, bo po co? Meczę się na tym świecie już i tak za bardzo, po co miałabym sobie zwiększać ból egzystencji?
Nigdy nie wychodzę z domu. Zamykam się w pokoju i godzinami słucham muzyki.
Tylko ona potrafi mnie ukoić.
Tylko ona zna te uczucia, które mną targają.
Tylko ona przymknie się wtedy gdy ja tego chce i nie pieprzy głupot o szminkach, ciuchach i facetach, którzy szczerze powiedziawszy są tacy sami.
Tylko ja jestem tak samotna. Nikomu niepotrzebna. Obojętna. Nigdzie nie przynależę. Do nikogo, zresztą też.
Gdybym pewnego dnia znikła, bez śladu, zmieniła się w proch, rozpłynęła w powietrzu, nikt by się tym nie przejął. Pomyśleliby tylko: kolejna wariatka się zgubiła w orbicie świata naszego ziemskiego.
Czy to nie żałosne?
Nie, to cholernie smutne. Tak jak moje życie.
Czy nie zastanawiałam się nad zmianami? A jakże. Tylko, że to i tak nic nie da.
Mam już opinię odludka. Dziwaka. Paranoicznej samotniczki, paktującej z szatanem.
Nikt nie chce ze mną rozmawiać. Wszyscy się boją. A ja nie przepadam za ludźmi.
Bo jestem inna.
Bo nie jestem klonem kolejnej gwiazdki ubranej w landrynkowy różowy, lateksowy kostium, tak obrzydliwy, że chce się wymiotować, na sama myśl.
Jestem inna i wcale mnie to nie boli, bo to nie choroba. To nie przyczyna lecz efekt walki ze światem, który nie rozumie jednostki. Nie rozumie mnie. Tak nieskomplikowanego stworzenia - po prostu mnie.

INNA

Mocne brzmienia muzyki, której nie uznaje Kościół. Ta muzyka, to pochodzi od szatana. A ten szatan ma na imię frustracja - gdy jestem sfrustrowana, bezradność gdy jestem bezradna, samotność - gdy nie mam do kogo gęby otworzyć, czyli prościej rzecz ujmując zawsze. Ten szatan ma wiele imion. Ale znany jest z popularnie jako ROCK. On koi mój ból. Odrywa od świata, pozwala istnieć, bez zbędnych pytań i komentarzy. Nie tak jak ludzie. Nie jak oni.

Nie lubię się zastanawiać nad własnym losem, ale jakby tak prześledzić życie od małego... Nie ma w nim niczego ekscytującego. Po prostu jestem inna. Nie zgadzam się z rodzicami, którzy wymagają ode mnie Bóg wie czego. U nich prześlizgiwanie się z klasy do klasy jest czymś nie do przyjęcia, może dlatego od szóstej klasy podstawówki się do mnie nie zbyt często zwracają z szczerym uśmiechem na ustach, z pytaniem o to jak się czuje? W końcu oni są kimś! Naukowcami. Jeden biolog, drugi chemik, a dziecka z depresji maniakalnej nie potrafią wyciągnąć. Bo to prawda, cierpię na depresję maniakalną związaną ze społeczeństwem. Nie lubię ludzi. Są odrażający. Nie mogę na nich patrzeć. Masa, pełna gówna. Bezmózgie tępole, gnające przez życie jak przez autostradę - byle szybciej, byle dalej, byle lepiej. Może znalazłyby się między nimi jakieś wyjątki od normy, ale i tak zblazowane jakimiś głupimi modami. Jak emo, czy inne maniaki depresyjnego stylu życia. Może bym się na takie emo nadawała, ale nim nie jestem. Nie lubię głośno manifestować faktu że życie jest do dupy, nikomu nie pokazuje tego jaka jestem nieszczęśliwa. Nie należę do żadnej subkultury, tak po prostu. Metalem nie jestem. I to nie dlatego że nienawidzę chemii.

Czasami po prostu siedzę i odpływam. Widzę swoją śmierć. Pogrzeb. Trumnę. Czuję, jak serce przestaje bić. Jak ktoś krzyczy, że umieram. Jak z oczu matki i ojca kapią łzy, po czym mówią: ona mimo wszystko była kimś, naszą córką. Potem całują się jak opętani, obłapują i robią kolejne dziecko. Kolejnego wypaczeńca, takiego jakimi oni są. Tak. Bo w życiu nie ma happy endu, co najwyżej w McDonaldzie są zestawy happy meal. Ale to raczej nie to samo, nawet nie podobne, tylko z nazwy.

Szczęśliwy, radosny posiłek. Kolejny, żałosny punkt na mojej liście. Obiadki z rodzinką. Zdarzają się od czasu do czasu i nigdy nie mam na nie apetytu. Siedzimy jak kołki, znaczy rodzice tak siedzą, a ja rozwalam się na krześle i uśmiecham się do nich. Patrzą po sobie a potem w talerz. Zaganiają rozmowę o szkole, ocenach o przyszłości. Ja do nich, że jest dobrze jak jest, ze atomy mojej osobowości ulęgną degradacji do niższego poziomu istnienia, czyli przestaną być, jeśli będą mnie męczyć tym swoim ględzeniem. Wtedy zazwyczaj ojciec zaczyna gadać o nowych odkryciach, teoriach i tak przez cały posiłek. Ja w międzyczasie znikam z krzesła. Co prawda potem buszuje w okolicach kuchni i wyżeram prawie całą zawartość lodówki. Może dlatego te piękne obiadki zdarzają się raz na miesiąc? A może dlatego, że moi opiekunowie prawni zauważyli ze mam ich głęboko? A raczej ich teorie o życiu. Bo w sumie, oni wcale nie byliby tacy źli, gdyby przestali w swoje życie osobiste wplatać elementy pracy. Podział komórek u matki wiąże się z krojeniem biednego ogórka, wiec zostaje z niego niewiele. Sól a raczej jej spożycie jest bardzo ograniczone, a ojciec przed pozwoleniem matce wsypania zawartości jakiejś torebki ulepszacza, czyta składniki. Potem mówi, że wszyscy dostaniemy raka a nasze wątroby skurczą się do rozmiarów fasolki, matka mierzy go wzrokiem i odpiera jego atak tym, że nasze organizmy potrafią z tym walczyć, fasolka jest bogata w witaminy, a niektóre składniki i tak są potrzebne organizmowi... Czy to nie jest dom biologiczno-chemicznych wariatów? Wyłączając z tego pięknego, rodzinnego Edenu jednostkę znaną jako ja.
Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
anek_ch · dnia 14.06.2009 11:05 · Czytań: 1073 · Średnia ocena: 2,25 · Komentarzy: 6
Komentarze
Kasiulek dnia 14.06.2009 12:26 Ocena: Przeciętne
Przyznam, że tekst jest tak przygnębiający, że nie dotrwałam do końca :D
Jedna rzecz mnie uwiera, mnie - zagorzałą fankę rocka: że przedstawiłaś ten rodzaj muzyki w sposób smutny, ciężki, "satanistyczny", a przecież wcale taki nie jest ;)
Ogólnie tekst OK.
Jack the Nipper dnia 14.06.2009 12:54 Ocena: Dobre
Cytat:
klasy do klasy jest czymś nie do przyjęcia, może dlatego od szóstej klasy


za gęsto od "klasy"

Cytat:
nie zbyt często zwracają


niezbyt

Cytat:
Zaganiają rozmowę o szkole


zagajają

Cytat:
Ale znany jest z popularnie jako ROCK.


bez "z"


To jest bardzo celny i prawdziwy tekst z punktu widzenia wyalienowanej nastolatki, ewentualnie nawet studentki pierwszych lat, zbyt uzależnionej od rodziców. Wszystko jest naturalne i prawdziwe. Nie jest okreslony wiek narratora (chociaz można sie domyślać po zdaniu o przechodzeniu z klasy do klasy), ale im byłby starszy, tym wieksza patologia by narastała. Stąd pytanie do autorki - w jakim mniej więcej wieku widzi swoją bohaterkę?
anek_ch dnia 14.06.2009 13:10
Kasiulek co do Rocka, to sama tez jestem fanka tej muzyki, ale chciałam, żeby to miało oddźwięk trochę ironiczny, groteskowy, pewnie mi nie wyszło.

Bohaterka miała mieć 16 lat, ogólnie to początek dłuższego opowiadania miał być, ale nie wiem czy to kiedyś skończę.

Dzięki za pokazanie błędów :) postaram się poprawić i więcej nie "błędzić" :)
ginger dnia 15.06.2009 11:58 Ocena: Przeciętne
Hmpf... Średnio mi to podeszło. W tym kawałku nie ma niczego odkrywczego - wyalienowana nastolatka, która nie lubi świata. Większość nastolatków przechodzi takie chwile - dłuższe lub krótsze. Każdy człowiek ma czasami dość swojego życia i otoczenia. A w Twoim opowiadaniu nie ma niczego niezwykłego, nie ma jakichś wyjątkowych powodów... Jednym słowem - bardzo schematycznie. Mimo rodziców - naukowców.

A rocka uwielbiam :D
Nikczemna dnia 17.06.2009 10:52 Ocena: Przeciętne
Jeśłi w dalszej części opowiadania bohaterka miałaby popełniać samobójstwo, to chyba lepiej zostawić jak jest :)

Nie podeszło mi jakoś specjalnie. Blogowe opisy. Chyba mam za dużo znajomych, żeby potraktować tekst odkrywczo. Bohaterka sympatii, czy choćby współczucia nie wzbudziła. Traktuje się ją jako kolejną, niezadowoloną ze wszystkiego nastolatkę. Gdybyś może dodała jakąś cechę, która by ją ubarwiła...
TomaszObluda dnia 20.06.2009 09:15
Cytat:
Czy to nie żałosne?
nie to normalne u młodych ludzi :D
Cytat:
Bo nie jestem klonem kolejnej gwiazdki ubranej w landrynkowy różowy, lateksowy kostium, tak obrzydliwy, że chce się wymiotować, na sama myśl.
e tam mnie lateks kręci, wole czrny kolor,ale róż też jest sexy ;)

Cytat:
Mocne brzmienia muzyki, której nie uznaje Kościół.
:) a jakażź to muzyka?

nie dałem rady. to jakiś Emo pamiętnik. Emo postacie, jak to postacie, też da się polubić. Ale ten tekst jest troche o niczym. Tzn o oobie, ale ona niczym się nie wyróżnia. Tu brak czegoś. Przynajmniej dla mnie. bez oceny
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty