Patrzy jak cienie chodzą po zimnej podłodze,
obejmują ściany, przytłaczają z sufitu. Myśli -
nie jestem sama. Zapomina, uśmiecha się, usprawiedliwia.
W kącie zagnieździły się pająki i snują, snują. Kiedyś

powiedziałaby, że mendzą wyplatając śmiercionośne
ażury jak sąsiadka serwety. Wszystkim opowiadała
jak bardzo boi się pająków, glist i myszy. Rzadko
schodziła do piwnicy. Teraz stygnie, szuka ciepła

i słońca. Sypie piach z ręki do ręki, wyobraża sobie
sępy na pustyni. Szarpią, rozwlekają szczątki. Słońce raz
odbija blask od białych kości, to się wtapia. Będą czekać,
aż żar wszystko spopieli. Powtarza - na proch, na proch.