***

Cały dzień nie mogłam się doczekać powrotu Roberta. Powrotu? Zdecydowanie mi odwalało. Tak wiele miałam mu do powiedzenia. Przepraszam - za zepsucie wieczoru. Dziękuję - za te miłe momenty. Dlaczego - miało tak wiele odcieni. Dlaczego wciąż przychodzisz? Dlaczego jesteś miły? Czego oczekujesz? A może - to pytanie, którego się sama bałam - czego ja mogę oczekiwać od ciebie?

I oczywiście, kiedy już przyszedł, nie zadałam żadnego z nich. Wpadł rozwścieczony Nick; usłyszał naszą rozmowę - aka kłótnię - i dostał szału.

Nie miałam pojęcia, jak go uspokoić. Jeden sposób działał niezawodnie - ilekroć zobaczył moje łzy, natychmiast rzucał wszystko i ruszał mi na ratunek. Głupio mi było tak nim manipulować, ale nie potrzebowałam bójek. A wiedziałam, że Nick - gdyby doszedł do wniosku, że coś mi zagraża ze strony Roberta - nie wahałby się długo.

Robert wrócił parę minut później. Zmieszany, nie patrzył na mnie. Bał się łez? Może bym w to uwierzyła, gdyby on nie widział mnie już w gorszym stanie. Czyli Nick musiał mu coś powiedzieć.

Szybko go zlustrowałam. Żadnych widocznych siniaków, ubrania całe. Czyli się nie pobili. Robert usiadł na krześle i dłuższą chwilę milczał. Nie przeszkadzałam. Wiedziałam, że odezwie się, gdy będzie gotowy. Poza tym, nagle się przestarszyłam końca tej sielanki.

Jeszcze nikt nigdy tak wokół mnie nie skakał. To było miłe, nawet pomijając fakt, że... No właśnie. Teraz musiałam już przyznać sama przed sobą, że Pattinson mnie rozczarował. Przyjemnie. Wcześniej mój stosunek do niego w najlepszych dniach równał się obojętności. Nic o nim nie wiedząc, przyjęłam, że jest zadufanym w sobie cwaniakiem. Ale przy mnie zachowywał się normalnie. Czyżby to właśnie było grą?

-Joy? - poczekał, aż na niego spojrzę. -Musimy o czymś porozmawiać.

Czyli jednak koniec. Zwilżyłam popękane wargi i zmusiłam się, żeby wyrównać oddech.

-Wiem, co myślisz o tym wszystkim, ale mimo wszystko - uratowałaś mi życie - jego głos był miękki, niczym puchowa poduszka. Poczułam, że odpływam i wbrew sobie otworzyłam oczy. -Nie wiem, co mógłbym ci... Jak mógłbym okazać ci swoją wdzięczność. Sądząc po twojej reakcji, domyślam się, że nie przyjmiesz pieniędzy - mówił niczym lektor uniwersytetu, recytował wyuczone kwestie, nie myśląc o nich. Zacisnęłam zęby.

-Słusznie się domyślasz.

-Ale może jest coś, co byłabyś w stanie przehandlować... za to wszystko, co przecierpiałaś.

Stłumiłam gwałtowny ból, który nie miał nic wspólnego z ranami postrzałowymi i nagle obudziła się we mnie chęć na czarny humor. Ostatnie słowo musiało należeć do mnie.

-Ile warte jest twoje życie? A moje? Słyszałam, że swoje usta sprzedałeś za dwadzieścia tysięcy. A jaki to procent całego ciała?

Spiął się niczym koń wyścigowy. Ale panował nad sobą, nawet teraz.

-Pieniądze poszły na cel charytatywny - przypomniał mi cicho. Zignorowałam go.

-Można by pomyśleć, że ratowanie czyjegoś życia to też szlachetny cel... - zadumałam się. Z ponurą satysfakcją patrzyłam, jak jego długie palce zaciskają się w pięści.

Dopiero po dłuższej chwili milczenia doszłam do wniosku, że to i tak niczego nie zmieni. Równie dobrze mogłam pozwolić mu odejść teraz. Zanim ta farsa się rozrośnie tak, że przestanę odróżniać fałsz od prawdy.

-Idź - powiedziałam cicho. -Nie jesteś mi nic winien. Idź. Jeśli ci to pomoże, rzuć dziennikarzom jakiś ochłap. Wymyśl coś. Ja z nikim nie będę gadać. Jesteś kryty.

Spojrzał na mnie z niedowierzaniem. Wolno, zbyt wolno pokręcił głową.

-Nie obchodzą mnie dziennikarze. Ja będę musiał z tym żyć.

-Zapomnij o pieniądzach. Gdybyś był normalnym chłopakiem... - musiało go to zaboleć, bo drgnął, jakbym walnęła go na odlew w twarz. -Gdybyś nie miał tyle kasy - poprawiłam się. -Co mógłbyś mi dać? Postawić kolację? Zabrać do kina? - wiedziałam, że te słowa prowadzą mnie w złą stronę, ale nie potrafiłam się już zatrzymać. -Więc poudawajmy, że nie masz na koncie kilku milionów. Zabrałeś mnie do kina. No, tak jakby. Jesteśmy kwita.

Chwilę to przemyślał. Dawałam mu idealną wymówkę, bo wiedziałam, że niczego nie pragnął bardziej niż być postrzeganym za normalnego faceta z ulicy. Wolno, bardzo wolno na jego usta wypełznął kpiący uśmiech.

-Została jeszcze ta kolacja - szare oczy błyszczały. Na moment zabrakło mi tchu. Wiedziałam, że idziemy w złą stronę.

Zmusiłam się, żeby spojrzeć na niego, jak patrzyłam jeszcze kilka dni temu. Obojętnie, jak to na aktora, który dosłownie nic dla mnie nie znaczył. Żaden ideał urody. Nawet dla mnie, a nie miałam wielkich oczekiwań. Ale widziałam też coś innego. Wąskie, zdecydowane usta, ostro zarysowana szczęka. Ciemne oczy, raz podobne do płynnej rtęci, to znów do burzowych chmur. Teraz patrzyły na mnie z napięciem i wyczekiwaniem. To było nawet komiczne. Mógł mieć każdą. Mógł wyjść na ulicę i zgarnąć pierwszą z brzegu dziewczynę. Wątpiłam, czy któraś by mu się oparła. A na kolację zapraszał mnie?

-To nie ma sensu... - po raz pierwszy od długiego czasu mój głos sam z siebie odmówił mi posłuszeństwa. Bez żadnej zachęty z mojej strony. Robert stanowczo to zignorował.

-Teraz możesz podać tylko jedną wymówkę. Masz chłopaka? - głos był lekki, ale wzrok niespokojny. Dawał mi szansę, żebym się wycofała, ale jednocześnie - nie mogłam się mylić - wcale tego nie chciał.

-Myślałam, że mówimy o okazaniu wdzięczności. W czym przeszkadza tu chłopak? - celowo unikałam odpowiedzi.

-Nick jest bardzo opiekuńczy - on też zignorował moje pytanie. Pokręciłam głową.

-Nie jestem z Nickiem.

-Wiem - zaskakująca odpowiedź. Popatrzyłam na niego wyczekująco, ale wątek już się urwał. -Po prostu nie chcę, żeby ktoś na mnie napadł w ciemnej uliczce za to... okazywanie wdzięczności - powtórzył kpiąco. Wzdrygnęłam się, sama nie wiedząc dlaczego.

-Nie mam chłopaka - wymamrotałam. Tym razem to ja odwróciłam wzrok.

-To jesteśmy umówieni - klasnął w ręce. Osłupiałam. -Poczekam, aż cię stąd wypuszczą. Drugi raz nie... - urwał, ale dobrze wiedziałam, do czego zmierzał. Znowu spochmurniał. Jego zmiany nastroju były momentami przerażające.

Czy to znaczy, że już nie będziesz przychodził? Nie zadałam tego pytania, bo chwilowo wolałam nie poznać odpowiedzi. Z jednej strony byłoby to o wiele lepsze. Zdjęcia, premiera, praca. Zapomniałby. Może mignęłabym mu jeszcze gdzieś, kiedyś, na ulicy czy kolejnym kretyńskim castingu. A z drugiej... Nie wiedziałam, jak się pożegnać. Nic nas przecież nie łączyło, ale zwykłe cześć wydawało się nie na miejscu.

-Wiem, że nie jesteś z Nickiem, ale mogłabyś mi powiedzieć, o co mu chodzi? - mówił wolno, z wahaniem, gotów się wycofać w każdej chwili.

-To długa historia - powiedziałam spokojnie. Serce zabiło gwałtowniej. -Nie chcę o tym mówić. Wybacz. Po prostu nie.

-Ale kiedyś powiesz? - nie ustąpił.

Miałam już tego serdecznie dość. Kiedyś, kiedyś! Jakbym była w stanie uwierzyć, że nie zniknie, gdy tylko uzna, że już dość się odpłacił mi za uratowanie życia.