Czułem się nie raz jak kamyk na wodospadzie, już trochę ogładzony spadłem. I nie sam nieraz patrząc tam gdzie nie można wrócić. I nie wiem czym Judym czy też Kordian, lub ten kamyk Syzyfa i to życie często brnie jak ten samotny żeglarz do brzegu Odyseusz by osiągnąć odrobinę szczęścia, radości czy zadowolenia, i tak często na krótko. I nie wiem kiedy w swej małości czy wielkości znajdę się na progu tego wodospadu znów niesiony różnymi siłami by tam stanąć w swej ciężkości gdzie to moje miejsce przypadnie nie wiedząc czy też na długo niezniszczony czy zatracony a jeszcze będę. Tu jeszcze jest przyszłość, ale tyle przyszłości, wspomnień i ta praca, gdzie sam dam radę, lub gdzie mnie ktoś będzie potrzebował i dobywał mojej stateczności by stanąć trwalej i wrastać w przyszłość bogatszy sędziwie patrzeć na to co jeszcze niezmierzone... Nie wiem nigdy jaką siłą odarty ze swej wielkości stanę, gdzieś w jakiejś budowli przysposobiony przez mistrzów na swoje stanowisko budowli by móc wytrzymywać te odpowiednie siły przewidziane przez mistrzów gdzie mnie sposobią. Ale tak też bywa, nie wielki przydatny rzucony losowi rozpaczy popłynę na następny wodospad nie wiedząc jak mogę tam być wyszkodzony i popękany już w swej małości dalej gdzieś będę i czekając dalej na swój następny los tej siły, która mnie zabierze w dalszą przyszłość. Jestem bo jestem, ale czy czuję się tak naprawdę, gdzie mógłbym stanąć w budowli trwale wkomponowany w to co świadczy o kulturze tego narodu, który tak wzrasta w to co ucieleśni się w swej całości... Czekam na mistrzów, którzy mnie może, zapotrzebują trwalej do budowli i do tego by być mniej zniszczalnym. Sam to tylko toczę się wśród innych w przepaści w przepaść. I tak boję się rozdzielenia z tego losu, który pozwalał trwać w tej budowli i czuć się szlachetnym i tam potrzebnym by nie być przez kogoś przygodnego rzucony w nurt tej rzeki, która wszystko niesie i by gdzieś, ja nie wiem, nurt rzeki, znów połączył się. I po czasie znów wzięty przez siły tej rzeki na następny wodospad, może za ciężki dla mistrzów by wydobyli i chodź by ociosać na jakiś pomnik by coś oznaczać dla tych co zobaczą. Może nawet skarbem będąc to przede wszystkim jeszcze nie zauważony w pośpiechu silnego nurtu, który wszystko, krusząc niesie lub rozbija na wodospadach lub rzuca w zapomnienie gdzie cichość pozwala leżeć jeszcze w swej dzikiej naturalności. Tak mogę być palony przez żar słońca i siłę mrozu, niszczony... Wiele ten nurt niesie a tak wiele ukrywa czasem odsłaniając na dłużej lub krócej. Może też widzieć swe światło gdzie nigdzie już nie dopasowany jeszcze w swych resztkach zostaje. W swoim rodzaju czynny na wodospadach, że tkwiąc stale lub chwilowo, mogę tu być nie tylko zauważony, czynny w ten sposób wyrównując siłę nurtu w tym miejscu, zmniejszać ją, zatrzymując lub z braku powodując zniekształcenie nurtu i przepuszczając te kamienie które mogły pozostać nad wodospadem... A tam pod wodospadem jeszcze w wirach obojętnie którą stroną niesiony pozostaję, lub dalej niesiony w danych brzegach nurtu dalej i dalej...