Brrrrrrrrr......brrrrrrrrrrrrr!!!!!! Przeraźliwy dźwięk budzika napełnił grozą cały pokój nr 3 na pierwszym piętrze jednego z krakowskich akademików. Na dodatek przedarł się on przez ściany do sąsiednich pomieszczeń, gdzie przy mniejszym natężeniu był bardziej znienawidzony przez innych lokatorów niż przez samą właścicielkę jego źródła. Ten jakże nieodzowny rytuał odbywał się niemal codziennie, ale zdążono się do niego przyzwyczaić, chociaż niemiłosiernie grał ludziom na nerwach. I w tym tkwił cały paradoks.
Nagle na budziku pojawiła się smukła, kobieca dłoń, która obmacując go z tej i owej strony, szukała po omacku guzika, mogącego w oka mgnieniu uciszyć tę straszną bestię. W końcu się udało...pyk, i poranny złodziej snów został przywołany do porządku.
Dziewczyna śpiąca w pokoju, była od stóp do głów przykryta grafitową poszewką lśniącej pościeli, gdyż upalne noce dawały się coraz bardziej we znaki i nie lada wyczynem było zaśnięcie pod grubszą warstwą przykrycia. Z początku wydawało się, że nie ma ona najmniejszego zamiaru opuszczać łóżka w przeciągu najbliższych sześćdziesięciu minut, jak to zwykła była robić po każdorazowym wyłączeniu budzika, ponieważ leżała w całkowitym bezruchu, wyszeptała codzienną regułkę brzmiącą: "jeszcze chwileczkę" i mlasnęła ustami.
Jednak poszewka nagle poruszyła się i spod jej górnej części wyłoniły się dwie napięte, dość chudawe ręce, których dłonie w mocnym uścisku obejmowały kciuki, a po jej drugiej stronie pojawiły się podłużne stopy z paznokciami pomalowanymi krwistym, czerwonym lakierem z widniejącymi na nim granatowymi niekształtnymi serduszkami - istna porażka. Janette, bo tak właśnie miała na imię owa dziewczyna, nigdy nie miała wyczucia estetyki i nie znała się na modzie, co odzwierciedlało się w jej ubiorze, niedbałym i prymitywnym makijażu lub jego braku oraz staroświeckiej fryzurze.
To, że w danej chwili Janette rozciągała swoje górne i dolne członki, oznaczało tylko jedno...że zamierza wstać. Było to do niej całkiem niepodobne, chociaż taka sytuacja miała miejsce zazwyczaj, kiedy była bardzo zmęczona i wcześnie kładła się spać. Można by rzec, że wszystko jasne, gdyby nie to, że dziewczyna wróciła do akademika o 3:00 nad ranem, a godzina, w której się właśnie przebudzała, była godziną 8:30 i to było w tym wszystkim najdziwniejsze. Powód mógł być tylko jeden: coś ją dręczyło, coś czego z pewnością nie można było nazwać błahostką, coś co nie pozwalało jej zmrużyć oka na kolejną godzinę, nie tym razem.
Gwałtownym i zdecydowanym ruchem zrzuciła z siebie poszwę, która z lekkim trzepotem opadła z gracją na podłogę i leżąc tam zmarszczona w grafitowym połysku, przypominała płaskorzeźbę wykutą w skale składającą się z licznych rowków.
Janette przez chwilę leżała na łóżku jak skamieniała ze wzrokiem wlepionym w sufit. Jej źrenice nabrały ostrego wyrazu i bez wątpienia tliła się w nich iskierka fascynacji, a zarazem przemawiał przez nie niewymowny strach. Zdawała sobie sprawę, że to dziwne uczucie towarzyszyło jej po raz pierwszy w życiu i tak naprawdę ta myśl wywoływała w niej największą konsternację. Bała się, że nie znając siebie od tej strony, może nie być w stanie utrzymać swojego systemu wartości, który rządził się surowymi zasadami narzuconymi przez nią samą. Z drugiej strony czuła wielkie pragnienie doznania czegoś nowego, czegoś na co nie pozwalały reguły, którymi się kierowała. Tym samym sama sobie zaprzeczała.
Po chwili tych przemyśleń Janette energicznie wstała z łóżka, rozsunęła zasłony okna i z wielkim grymasem spojrzała na niebo, gdzie znów panoszyło się słońce, rozciągając swoje zaborcze promienie najdalej, jak tylko mogło. Zapowiadał się kolejny upalny dzień, których dziewczyna wprost nie znosiła. Była bowiem zwolenniczką chłodnego, rześkiego powietrza, tylko po części zakrapianego promykami pyszałkowatej złotej kuli. Za żadne skarby nie mogła pojąć, dlaczego większość ludzi uwielbiała kąpać się w słonecznym żarze. Z czasem jednak wypracowała własną hipotezę na ten temat, która głosiła, że powodem musi być tymczasowy słoneczny udar mózgu, który zaćmiewał ludzkim istotom problemy dnia codziennego. To ironiczne myślenie miało w sobie wbrew pozorom głęboki sens, gdyż słoneczne dni w rzeczy samej napawają ludzi optymizmem i pozwalają choć na chwilkę zapomnieć o trapiących ich troskach.
Janette czuła, że jak najszybciej musi wziąć prysznic, by chociaż trochę poprawić sobie nastrój. Jednak musiała użyć do tego swojej wyobraźni, gdyż łazienka w akademiku nie zachwycała swoim wyglądem. Ale co jak co wyobraźnię miała dziewczyna nie byle jaką. Wyciągnęła z szafki stojącej przy łóżku kosmetyczkę i wskoczyła w swoje papcie w kształcie monstrualnej głowy Myszki Miki. Owe pantofle dostała zeszłego roku jako gwiazdkowy prezent od swojego chłopaka Jima. Zaraz po tym, jak skończyły się święta wypomniała mu, że nie spełnił jej oczekiwań, wręczając jej tak banalny podarunek. Miała do niego pretensje, że nie potrafił jednoznacznie rozszyfrować, co tak naprawdę stanowiło przedmiot jej pożądania. A przecież naprowadzała go przy każdej możliwej okazji na właściwy trop z a pomocą jakże klarownych wskazówek.
Jim wtedy przyjął te zarzuty na męską klatę z wielką pokorą i cierpliwie czekał, aż jego ukochana przestanie się dąsać. Była dla niego wszystkim.
Janette doszła do wniosku, że w związku należy sobie wybaczać, nawet jeżeli doznaje się takich upokorzeń, jakiego ona doświadczyła i postanowiła ogłosić zawieszenie broni.
Teraz jednak patrzyła na tę sytuację w całkiem innym świetle, uznając ją za czysty kretynizm. Dlatego też papcie przestały być ozdobnymi pluszakami na segmentowych półkach i zostały mianowane na wyższe stanowisko.