Wspomnienia wróciły. To okropne miejsce potrafi poruszyć człowiekiem.

Leżę na podłodze okryta kocem. Zimno spod piwnic co chwile przypomina mi o sobie. Mimo to zastanawiam się co by było gdybym była najedzona. Chrupiąca bułka posmarowana masłem rozpływa się w moich ustach. Wędruje przełykiem do żołądka i dodaje mi sił.

- Cholera! - wykrzykuję głośno.
Znów brzuch przypomniał o sobie.

Odnoszę wrażenie jakby cała armia wojsk niemieckich przechodziła po moim żołądku. Głód mi doskwiera, mimo to próbuję wejść w sieć wyobraźni. Ona zawsze pomaga mi przezwyciężyć najgorsze ściskanie żołądka.
Coraz to mocniej duszę ręką brzuch. Fantazja pomaga mi coraz dosadniej.

Znów myślę o kromkach chleba, o bułkach, szynce i innych produktach bez, których nie potrafimy żyć. Każdy chce egzystować, więc je.

Czuje, że zasypiam. Budzę się jeszcze dwa razy, lecz w finale śpię, aż do godziny ósmej rano.

Obudziły mnie dopiero odgłosy mojego żołądka, hucznie grające z braku pożywienia.

Krople deszczu spadały mi na twarz. Dziura w naszej stodole była niewielka, ale wystarczająca, abym była w stanie ocenić pogodę. Oprócz deszczu zauważyłam kawałek słońca, które próbowało przebić się przez granatowe chmury. Niestety marne były jego starania. Obłoki coraz bardziej się zwężały, aż w końcu całe niebo było wręcz czarne.

Wstałam szybko z podłogi i ruszyłam w stronę prowizorycznych drzwi. Za rękę chwyciła mnie siostra i powiedziała:

- Chrupiąca bułka... - jej delikatny głos był resztką energii jaką posiadała.

Jedyne na co było mnie stać to nieznaczny uśmiech w jej kierunku.

Wyszłam więc na świeże powietrze i zaczęłam poszukiwać pożywienia. Tak dla mnie jest to pożywienie nie jedzenie. Muszę przeżyć, zaczynam być jak zwierzę, które zrobi wszystko, aby egzystować.

Dobiegałam już do miasteczka, w którym widziałam swoją szansę na przeżycie. Niestety mocny skurcz zaatakował mój brzuch i nie pozwolił mi biec dalej. Spanikowałam, nie wiedziałam co mam robić. Chwyciłam się latarni. Krzyczałam z całych sił, (których i tak miałam mało) o pomoc. Niestety nikt mnie nie słyszał. Do miasteczka jeszcze około dwieście metrów.

Gdy już staczałam się z bólu i leżałam na ziemi, usłyszałam kroki. Te kroki mogły uratować mi życie - pomyślałam. Po chwili podszedł do mnie mężczyzna ubrany w biały płaszcz i szary kapelusz. Podał mi rękę. Następnie wyjął z papierowej torby dwie bułki i powiedział:

- Jedna dla siostry.
Zamurowało mnie jak nigdy. Nawet gdy moja wyobraźnia osiągała szczyty smaków nie zaskakiwała mnie, aż tak jak ten mężczyzna.

Spełniłam jego życzenie. Od razu pobiegłam do stodoły. Dałam jedną bułkę siostrze. Razem, pod kroplami deszczu zjadłyśmy swoje jedzenie.

Warto doceniać coś co mamy na co dzień. Coś bez czego nie możemy żyć. W moim przypadku było to jedzenie. W twoim może to być coś innego.