Była godzina osiemnasta pięćdziesiąt siedem. Zuza z zadowoleniem stwierdziła, że nareszcie będzie mogła w spokoju poczytać. Zostało jej tylko kilkanaście stron do końca książki. Od dwóch dni nie mogła jednak znaleźć czasu, żeby w końcu dowiedzieć się, czy Melania popełni samobójstwo, czy Michałowi uda się ją uratować i będą żyli długo i szczęśliwie. Oczywiście podświadomość podpowiadała jej drugie rozwiązanie, ale nie wierzyła - musiała to sprawdzić.
Poprawiła poduszki na łóżku, wzięła szklankę i butelkę wody mineralnej średnio gazowanej, po czym ułożyła się wygodnie, z książką w dłoni.
Po mniej więcej trzech minutach coś zaczęło bzyczeć. Zuza niecierpliwie machnęła ręką. Niestety - na jej stopie usiadła mucha i patrzyła na nią ironicznie. Dziewczyna wiedziała, że muchy nie potrafią tak patrzeć, ale... Ta ewidentnie właśnie taki miała wzrok. Zuza poruszyła stopą, a owad odleciał.
Po dwóch stronach mucha bezczelnie usiadła jej na ramieniu i wydawało się, że ją też interesują losy Melanii i Michała. Zuza otrząsnęła się ze wstrętem i energicznie zamknęła książkę.
- Kurcze blade! Skąd ty się tu wzięłaś, głupia mucho? - spytała. Retorycznie, rzecz jasna.
Sięgnęła po packę i stanęła na środku pokoju. Uważnie obserwowała ruchy owada. Jeden zamach, drugi... Trzecim ciosem niemalże rozbiła wazonik z różami. Owad wyszedł z opresji cało.
W końcu, zmęczona, po raz kolejny poprawiła poduszki i postanowiła nie zwracać uwagi na męczącego stwora. Mucha jednak, niezrażona, nadal bzyczała Zuzie nad głową, nie pozwalając skupić się na książce.
Nagle drzwi się otworzyły i stanął w nich spocony Duży.
- O, żyjesz. - Głos Zuzy był głównie złośliwy, ale też nieco bezczelny, a w małym stopniu nawet można było wyczuć w nim miłość. Dużemu nie chciało się niczego wyczuwać, więc odparł:
- Bardzo śmieszne.
- No, nie złość się. Jak się biegało?
- Dobrze. Gorąco jest...
Duży położył się na środku dywanu i zaczął robić brzuszki, a mucha postanowiła o sobie przypomnieć.
Na twarzy Zuzi wykwitł uśmieszek. Stanęła nad Dużym z packą w ręku, i kiedy odpoczywał między seriami, pacnęła go z całej siły w brzuch.
- Cholera!
- Co ty robisz? Oszalałaś?
- Ciii... - Skupiona mina i rozbiegane oczka zamknęły usta zdziwionemu chłopakowi. Do momentu kolejnego machnięcia...
- Nie w twarz! Co ty właściwie robisz?
- Poluję na muchę, ciii...
- Ale dlaczego mnie bijesz? Jej przywal... - powiedział żałośnie.
- Bo brzydko pachniesz, a muchy to lubią. O! Jest! - Pacnięcie w ramię nie dało pożądanego efektu - mucha znów odleciała.
Duży żwawo zebrał się z podłogi.
- Idę się wykąpać.
- Hmm... A jakbyś zostawił tu swoje skarpetki...?
- Co?!
- No też śmierdzą, a jak będą sobie leżały, to może do nich przyleci... - Zuza mówiła zupełnie poważnie. W głosie Dużego było słychać rezygnację:
- Żyję z wariatką...
Buzię dziewczyny rozjaśnił pogodny, szczery uśmiech:
- Ale jaką śliczną!