Jestem szeptem na wietrze. Dotknij a zmienię się w dym. Słowa są ulotne, delikatne, ale powalają mury. Jestem takim słowem. Znajdziesz mnie w dźwiękach spokojnych melodii. W wołaniu kruchych marzeń. Między płatkami radości. Odnajdź...

Szukam samej siebie, ale trafiam na pustkowie, gdzie nawet myśli nie dochodzą. Błąkam się między słowami daleko i blisko. Gdzie zaczyna się daleko, a kończy blisko?

Rozsmakowuję się w tej chwili. Ma smak przebudzenia się w środku nocy. Cichutko dręczące pytanie Co dalej? przerywa potok myśli. Nie, ja nie wiem.

Dni spokojnie płyną. Lata odbijają się w czasie głuchym echem. Marzenia związane białą wstążką leżą pod poduszką zapomniane. Otulona puchem wspomnień siedzę na peronie dworca. Patrzę na przyjeżdżające i odjeżdżające pociągi ludzi. Każdy z nich chwilę był.

Błękitne niebo przeszywa nadzieja. Leci niczym samolot i za chmurami znika.

Cierpliwie czekam na coś. Nie wiem na co, ale czuję, że mi tego brakuje, ale doczekam się. Przyjdzie...

Tęsknie za miejscami, w których jeszcze nie byłam, za ludźmi, których nie poznałam, za życiem, o którym zapomniałam...

Sama, ale nie samotna tkwię tutaj. W świecie gdzie biały i czarny wymieszał się tworząc jedną szarą plamę.

Mam zimne dłonie, ale nie serce... Duże oczy, w których zapala się iskierka widząc kogoś kto na tym peronie siada obok na ławce. Małe wargi nieśmiało rozchylające się wzdychając. Loki subtelnie opadają na twarz. Ręką zaczesuję je do tyłu po czym trafiam na usta i palcami chwilę błądzę po nich. Zawsze tak robię gdy jestem myślami nieobecna.

Zamykam oczy. Słyszę dźwięki muzyki. Spokojny taniec na klawiaturze wzruszeń. Ach gdyby móc zatrzymać czas!

Ciii.... to tylko ja... ciii...
Czy teraz wiesz kim jestem?