Pan Bóg najpierw stworzył bakterie beztlenowe. I nazwał je... jakoś po łacinie. Późniejszą historię znacie. Ryby, gady, ptaki, ssaki, no i człowiek. Opowiem wam jak było naprawdę dalej, bo wieść ta, choć ukryta przez stulecia pod płaszczykiem niedomówień, grzeszków, jabłoni i węży syczących, bieg swój w rzeczywistości miała zgoła inny.
Adam był doskonały. Piękny, zgrabny, wysportowany. W raju nikt mu nie dorównywał. Rozwinięty umysł dawał mężczyźnie przewagę nad każdym innym rajskim stworzeniem, a Bóg widział, że to było dobre. Jednak Adam nie do końca czuł się spełniony. Odkrył w sobie potrzebę, którą coraz trudniej było mu zaspokoić. Imał się różnych sposobów lecz wszystkie, choć dawały chwilowe ukojenie, nie spełniały jego oczekiwań. Adam stał się markotny, przestał jeść i uśmiechać się. Jego głowa zaprzątnięta była tylko jedną myślą. Pewnego dnia jedząc owoc, który ani smakiem, ani kolorem, ani kształtem jabłka nie przypominał (to ci draka!) wpadł na iście genialny pomysł. Co z tego, skoro nie mógł go wprowadzić w życie, bo mimo że był sprawny fizycznie, skakał, biegał i żonglował, tego pomysłu zrealizować zwyczajnie nie mógł. Poszedł więc do Pana Boga.
- Panie mój, wiesz jak cudownie jest u ciebie w domu, jak wspaniale się tu baw...
- Adamie, jam jest wszechmogący, wszechwiedzący, więc mi tu nie gadaj za dużo, tylko przejdź do konkretów.
- Panie, uczyń tak, bym mógł sam się ustami zaspokajać, a raj twój będzie rajem ponad inne raje!
- Hmm - zamyślił się Pan Bóg - ale jak to uczynić Adamie?
- Tutaj mam takie kości, żebrami je nazwałeś, to chyba one mi przeszkadzają - rzekł Adam.
Bóg spojrzał raz jeszcze na swoje dzieło, i mimo że krytyki nie znosił, ani złośliwych komentarzy, pstryknął palcami wyrywając jeden poziom żeber Adama po czym rzucił je na rajską trawę.
- Spróbuj teraz, człowieku.
Adam, mimo ogromnej chęci, nadal nie sięgnął swego węża (masz ci los!). Próbował na wszelkie sposoby: kucał, klękał, stawał na głowie, lecz wciąż nie mógł spełnić swych marzeń.
- Panie mój! Nadal nie dam rady! Wyrwij proszę jeszcze jeden poziom żeber, bo już wiele mi nie brakuje.
- Adamie, oszalałeś chyba. Masz flaki w środku, mniejsza ilość kości żebrowych ich nie utrzyma. Konstrukcja twoja jest tak misterna, że więcej zrobić nie mogę.
- Panie, tyś wszechwiedzący i wszechmogący spraw, by usta mogły węża chwycić, jak ja jem tego banana.
Zrozpaczony Adam zaczął namiętnie gryźć i ssać bladożółty owoc, jak ciele ssie matkę, by pokazać Panu Bogu o co konkretnie mu chodzi.
Pan Bóg spojrzał na biednego Adama i w duchu świętym przeklął swoje niedopatrzenie. Chwilę pomyślał, spojrzał na zakrwawione żebra, które leżały nieopodal w trawie. Odgonił muchy srające na nie i dwie hieny, które nieopodal czaiły się, by chwycić smakowity kąsek. Pstryknął palcami i z żeber powstała Ewa.
- Proszę Adamie. Twa wola spełniona.
A Bóg wiedział, że to nie było dobre, więc wygnał ich z raju.