"stałam na środku olbrzymiej, pustej polany. Wokół chyba roztaczał się las, ale nie byłam pewna,bo chmury wisiały dość nisko nad ziemią, i była starszana mgła, więc praktycznie nic nie widziałam. Nie znałam tego miejsca, nigdy wcześniej tu nie zagościłam. Nie będę ukrywać, że troszkę się bałam.
Gdy tak stałam, rozmyślając o tym co robić, gdzie się udać , zobaczyłam trzy postacie idące w moją stronę. Wyjawiły się z mgły niczym anioly. Zdziwiły mnie zwłascza ich stroje, były to białe sukienki, długie aż do kostek i biła od nich niezwykle czysta biel. Trzy kobiety o jaśniutkich blond włosach stanęły na przeciwko mnie. Ich uroda zbiła mnie z tropu - anioły - pomyślałam. Umarłam, jestem w niebie.

- Cześć. Jestem Elżbieta, a to Alicja i Maria. - powiedziała jedna z jasnowłosych piękności.
- Kkkarolina, miło mi ... - wyjąkałam.
- Nie bój się, nie ma czego.
Ulżyło mi. Wypowiedziała tylko kilka słów,a dla mnie to było jak życie i śmierć. Niewątpliwie były dobrymi ludźmi a może i aniołami! Już im ufałam... Zaskakująco szybko jak na mnie. Nawet nie wzięłam pod uwagę opcji, że mogły to być jakieś zaklęte, złe duchu, które sprawiały tylko dobre pierwsze wrażanie.

- Kim jesteście? - spytałam
- Spełnieniem twoich marzeń - usłyszałam tajemniczą odpowiedź
- Nie prosiłam o śmierć - powiedziałam, już zupełnie zbita z tropu
Zaśmiała się.
- Za kogo nas uważasz?
- Za aniołów,nieskazitelnie pięknych aniołów ...

W odpowiedzi usłyszałam tylko bardzo przenikający smiech całej trójki. Wydawało mi się, że wymieniły spojrzenia. "

Obudziłam sie, tak to był sen, TYLKO sen, mimo wszystko dziwny. Miałam wrażenie, że... kontrolowany. Zbyt dobrze go pamiętałam , nie był tylko zarysem, głupim marzeniem sennym... Ale początkiem czegoś... Wiem, że to co myślę jest po prostu błahe i tak strasznie głupie...
Kocham magię i wierzę w nią, już 10 lat, bo od 6tego roku życia. Chciałabym walczyć ze złymi mocami, jednoczyć świat, nawet jeśli wiązało by się to z moją śmiercią. W końcu fajnie umrzeć, za coś co się kocha... (O ile w ogóle "fajnie" jest umrzeć...)
Zawsze marzyłam o byciu wielką czarownicą, o odkryciu nowego zaklęca, które pomogłoby dobrym ludziom. Chciałam , żeby moi wrogowie najbardziej bali się mnie, żebym to ja była ostatnią deską ratunku dla innych, ale takie życie jest tylko w moim wyimaginowanym świecie. W realny praktycznię nie wierzę... Tu jest okorpnie nudno! Nie ma za co umrzeć, nie ma czemu oddać ostatnie sekudny swojego życia.