Kolejne opowiadanie z tomu "Mury Carcassonne".
Nazwiska i imiona występujących osób zostały wymyślone.

Drogę do Krakowa przemierzałem wielokrotnie, znałem ją prawie na pamięć. Tym razem jednak, ze względu na niecodzienne wydarzenie, miała zupełnie inny przebieg.
Podniosły nastrój towarzyszył każdemu kilometrowi. Sznur świątecznie przystrojonych samochodów dostojnie przestrzegał przepisów drogowych. Wydawało mi się nawet, że zwiększona ilość milicjantów prezentowała swą gotowość niespotykaną świeżością mundurów. Upiększone domostwa i powiewające żółte, białe i niebieskie wstążki oraz mnogość flag państwowych podkreślały szczególny charakter chwili.

Jechałem na spotkanie z Pielgrzymem przemierzającym kraj już ósmy dzień - na spotkanie z papieżem Janem Pawłem II.

Cały naród, od Tatr do Bałtyku, poruszony został odważnymi słowami Wielkiego Polaka.
W czasach pogłębiającego się niedostatku, w ludzkich sercach wezbrała fala nadziei.
W czasach narastającego niezadowolenia, umysły rodaków uniósł duch bohaterstwa.
W czasach nie dającej się już zahamować swobody wypowiedzi, piersi narodu wypełnił zew wolności.

Nie minął jeszcze rok, kiedy to Kardynał Karol Wojtyła opuścił Kraków i objął najwyższą godność w Stolicy Apostolskiej. Nie opadło jeszcze morze emocji z tym związane i nie przestała nas rozpierać duma narodowa.
A On - Ten Największy był znowu wśród nas i wzniecał pożogę uczuć.


Wiosenne słońce spijało ostatnie krople rosy połyskujące na źdźbłach trawy. Zwarte szeregi kolorowych samochodów pokryły zielone połacie łąk.
Owiani świeżością ranka podążaliśmy w stronę Błoni dróżką wydeptaną tysiącem stóp.
Uśmiechnięta Alina entuzjastycznie dźwigała część sprzętu fotograficznego.
Oznaczenia na kartach wstępu, otrzymanych z zakładu pracy, kierowały nas ku wyznaczonemu sektorowi.
Morze głów zwróconych w kierunku olbrzymiego ołtarza ogarnął podniosły nastrój oczekiwania.
Czas mijał na modlitwie.

Szept, z początku nieśmiały, szybko przerodził się w spontaniczny krzyk: Jedzie!... Jedzie!... Jedzie!!!
Rozkołysany tym hałasem ocean wyciągniętych rąk upodobnił się do kłosów zboża poruszanych gwałtownym wiatrem. Z każdą minutą potężniał okrzyk radości. Wzbijał się nad Błonia wysoko w nieskazitelny błękit nieba.

Rozpoczęła się Msza Święta ku czci Świętego Stanisława.
Niewątpliwie uczestniczyłem w uroczystości czysto religijnej.
Odbierałem ją jednak zupełnie inaczej; brałem udział w potężnej manifestacji politycznej wymierzonej przeciwko władzy socjalistycznej. Otaczał mnie milion ludzi, milionami wspierany.
Oczekiwałem na przemówienie Ojca Świętego.
Przez dziesięciolecia nauczyłem się czytać między wierszami. Zrozumienie, prawie zupełnie niezakodowanej homilii, nie przedstawiało najmniejszej trudności,.
Postać biskupa krakowskiego, pochodzącego ze Szczepanowa, znałem z podręczników historii. Zatarg króla Bolesława z polskim możnowładcą ze stanu duchownego, wbrew stwarzanym później pozorom, posiadał charakter czysto polityczny, niemający nic wspólnego ze sprawami wiary.
Istniała różnica między wersją kościelną, a historyczną. Rozbieżności dotyczyły zarówno motywów wydarzenia, jak i faktów związanych z miejscem oraz osobą zabójcy.
Wiedziałem o tym i zdawałem sobie doskonale sprawę, że wcale nie o polemikę chodziło Ojcu Świętemu. Posłużył się pretekstem, pod przykrywką którego krzepił serca i wyzwalał ducha wolności. Przykład walki dobra ze złem w sposób oczywisty prowokował do spojrzenia na otaczającą nas rzeczywistość.

"Iść przed siebie to znaczy mieć świadomość celu". - Zniszczenie komunizmu stanowiło podstawowy cel i nikt nie miał, co do tego, wątpliwości.

"Chrystus ukazał tę drogę". - Czy nie należało tego traktować, jako najwyższego nakaz?!

"Święty Stanisław (...) dał świadectwo Chrystusowi, przelewając krew". - Czyż nie należało odczytywać tego jako wskazówki, na jakie poświęcenie powinno się przygotować w walce ze złem!?

"Od każdej zwycięskiej próby w ostateczności zależy ład moralny. Każda próba przegrana przynosi nieład. Wiemy też doskonale z całych naszych dziejów, że absolutnie, za żadną cenę, nie możemy pozwolić sobie na ten nieład. Za to już wiele razy gorzko zapłaciliśmy w historii". - Huragan braw przerwał na długą chwilę słowa Papieża - Polaka.

"Trzeba pracować na rzecz pokoju i pojednania pomiędzy ludźmi i narodami całej ziemi. Trzeba szukać zbliżeń. Trzeba otwierać granice." - Znowu burza oklasków.

Poczułem skurcz gardła. "Trzeba otworzyć granice." - Rozumiałem to dosłownie. Jak bardzo tego pragnąłem. Czy można marzyć o takiej wolności?

Tyle rzeczy zostało powiedziane, tak jasno wyznaczona droga, a jednak słysząc "Amen" odczuwałem niedosyt.
Chciałem krzyczeć bis!!! Nie uczestniczyłem jednak w spektaklu teatralnym.
Wypełniała mnie radość i... nostalgia.
Skończyło się coś niepowtarzalnego, coś wielkiego. Oddalałem myśl o powrocie do realiów dnia codziennego.
Mimo wszystko nie mogłem pogodzić się z faktem, że Ten, który wywołał lawinę wiary, miłości i nadziei, opuszcza nas.

Rysowała się na szczęście nadzieja zobaczenia Go jeszcze w czasie przejazdu ulicami miasta.
Po obu stronach trasy prowadzącej do lotniska w Balicach ustawiały się szerokie szpalery żegnających. Szukałem dogodnego miejsca do zrobienia ostatnich zdjęć.
W słońcu gorącego popołudnia łagodnie falowały flagi. Ludzie układali wiązanki kwiatów na pasie biegnącym środkiem jezdni. Czerwono-białe główki goździków składały pożegnalny ukłon Naszemu Papieżowi.
Narastało wzruszenie. W oczach zgromadzonych widziałem łzy.
Otwarty "star", specjalnie skonstruowany dla Ojca Świętego, majestatycznie pokonywał gładką powierzchnię asfaltu. Pod delikatnym baldachimem, zamocowanym na jego białej platformie, jaśniała ukochana postać. Była tak blisko. Była taką bliską.

Nie mogłem wydobyć z siebie głosu. Nie słyszałem niczego. Wpatrzony w radosną twarz i ręce chcące przygarnąć wszystkich trwałem w nieprzytomnym szczęściu.

Ludzie zaczęli się rozchodzić. Objąłem Alinę. Przeżywałem po raz pierwszy w życiu stan emocjonalny o tak silnym natężeniu.
Usiadłem na krawężniku. Ulica pustoszała. Mijały długie minuty, a ja nie mogłem wstać.

W drodze powrotnej słuchaliśmy radiowej transmisji z Balic. Papież żegnał się z Polską. Udzielał nam ostatnich wskazówek.

"Czasy nasze ogromnie potrzebują takiego świadectwa, w którym dojdzie wyraźnie do głosu wola zbliżenia pomiędzy narodami i ustrojami jako nieodzowny warunek pokoju na świecie. Czasy nasze domagają się od nas, aby nie zamykać się w żadnych sztywnych granicach, gdy chodzi o dobro człowieka."

- Jak wyobrażasz sobie Alinko zbliżenie pomiędzy ustrojami?
- Nie podniecaj się. Nie zostaniesz na pewno właścicielem jakiejś fabryki i nie zamienisz fiacika na mercedesa.
- To akuratnie mogłoby mi się udać, tylko Wania też chciałby, a tu już papież nie pomoże.