Johan, Niemiec, był szarmanckim panem po pięćdziesiątce. Przyjechał, swoim srebrnym Jaguarem, dziś rano do Polski, by zrobić zwyczajny dla siebie interes, Geschäft. Johana ceniono w ojczyźnie za jego analityczny zmysł ekonomiczny, sam Johan po kilkunastu latach teoretycznego władania gospodarką postanowił zająć się nią w sposób czynny. Rzucił posadę na uniwersytecie i wraz z kilkorgiem przyjaciół założył gigantyczną spółkę. Spółkę, która była właścicielem sieci ekskluzywnych restauracji, jak choćby ta, w której szpakowaty Niemiec jadł właśnie, zapijane szampanem, śniadanie.

Miasto tonęło w gęstwinie spalin, restauracja Johana także, na przeciwległym jego krańcu Czerstwy szybkim i nerwowym krokiem prowadził, trzymając filigranową rączkę, swoją córkę. Obydwoje mijali kuszące dla małej dziewczynki, kolorowe, pełne zabawek sklepowe witryny, ale Czerstwy nie zwalniał ani na moment. Trącał barkami kłębiących się na chodnikach przechodniów i chociaż wciąż trzymał rączkę Martynki, to dziewczynka traciła z oczu plecy ojca, które co po chwilę przesłaniane były tułowiami olbrzymich, obcych ludzi. Chude nóżki plątały się - szybki krok Czerstwego był dla małej biegiem.
- Tatusiu, zgubiłam klapek.
- Nie teraz Martynko, nie teraz. Musimy iść szybciej.
- Chciałabym pić.
- Soczek?
- Tak... z rurką.
- Kupię ci soczek, ale nie teraz, za chwilę.
"Za chwilę" pogrążyło do reszty wątłe nerwy dziewczynki. Gdyby miasto nie było w swojej naturze tak głośnym, przestrzeń okalałby głośny płacz Martynki. Ale nikt nie słyszał jej szlochu. Dźwięki metropolii przytłaczały ze wszystkich stron Czerstwego; było to dla niego pomocne. Nie chciał słyszeć córki. Nie umiałby.

Śniadania niemieckiego przedsiębiorcy zawsze wyglądały obficie. Po pochłonięciu stosu parówek, salcesonu, żółtego sera, zagryzanych ciężkim, niemieckim chlebem i zapijanych szampanem przyszedł czas na deser. Przy jedzeniu Niemiec nie dbał o etykietę. Jadł co się da i ile się da. Na ozdabianym talerzyku spoczywał przed nim wielki kawałek tiramisu. Johan jednakże przerwał na chwilę rytuał konsumpcji. Spoglądał w okno uśmiechając się do własnego odbicia. "Mein klein Geschäft" - myślał. Robiło się coraz cieplej, elegant odwinął z szyi biały, aksamitny szal i zatopił srebrną łyżeczkę w ciastku.

Ten sam upał, który wyzbył Niemca jego eleganckiego szalu przytłaczał Czerstwego. Młody ojciec wolałby, żeby było zimno i padało. Żeby nic nie wyglądało tak pięknie, spokojnie, normalnie. Dwójka oddaliła się nieco od ścisłego centrum miasta. Świat wirował w oczach Czerstwego, którego bolał każdy, najmniejszy nawet, mięsień, ścięgno, kawałek skóry. Mijali właśnie zapuszczone, odrapane kamienice, takie same jak ta w której mieszkał Czerstwy, z takimi samymi mieszkaniami jak to przed którego drzwi, pewnego dnia, jego rodzice wynieśli rzeczy syna. Martynka została w środku. Czerstwy przywykł do bycia pozostawianym. Sara, matka Martynki, urodziła, a raczej wydaliła z siebie zbędny, dwukilogramowy element. A następnie wręczyła piętnastoletniemu ojcu efekt mitotycznych rozrostów jego zaopatrzonej w wić komórki. Odwiedziła go w domu w środku nocy, rozczochrana jak zawsze, powiedziała że "Nie zamierza mieć nic wspólnego z tym rozwydrzonym bachorem i jego ojcem ćpunem" po czym zamknęła drzwi, uciekając boso w czerń brudnej dzielnicy. Sara nienawidziła ani narkomanów ani narkotyków. Ale to ona potrzebowała odlotów najbardziej, do tego stopnia najbardziej, że jeden z tripów kilka lat temu zaprowadził ją wprost trzy metry pod ziemię. Lęk i ból Czerstwego wciąż się wzmagały. Już obie bose stopy Martynki poobcierały się do krwi.

Johan skończył jeść deser. Rozejrzał się wokół, czy aby nikt nie patrzy, po czym oblizał talerz. Drzwi restauracji otworzyły się z hukiem, objawiając wątłą sylwetkę Czerstwego i jego córkę.
- Witam, moi mili - Johan mówił łamaną polszczyzną. - Bite, siadajmy.
- Her Johan? - zapytał Czerstwy.
- Ja, natürlich. Ja z pan robimy interes.
Ojciec z córką, która przestała już płakać, ale której oczy stały się ogromne i wystraszone, dosiedli się do "dziwnego pana".
- Zco zamówiś? - zaproponował Niemiec uśmiechając się w stronę małej. - Kelner!
Do stolika podeszła młoda, ponętna kelnerka.
- Co państwo zamawiają?
Czerstwy spojrzał na kobietę nieco wystraszony.
- Sok dla małej...
- Lody - wtrąciła dziewczynka.
- ... I lody, dużo lodów.
- Jakie?
- Lepij mała sama iźe i wybiera przy bufet - zadecydował właściciel.
- Tak, idź Martynko z panią i wybierz sobie lody - polecił ojciec.
Dziewczynka z kelnerką zniknęły z pola widzenia mężczyzn.
- Barzo ladna, jak z porselana. Schönen kind - powiedział Johan.
Czerstwy reagował bardzo powoli na słowa Niemca, siedział sztywno jak nabity na pal. Umysł ojca zamieniał się w wyzbytą logiki papkę. Nie było odwrotu.
- Zna pana dobźe? - kontynuował przedsiębiorca.
- Tak... to córka... kuzyna kolegi... zna mnie... bardzo dobrze - głos Czerstwego załamywał się. - Cena nie ulega zmianie.
- Och, ja. Mam w sasetka.
Johan położył skórzaną saszetkę na stole. Czerstwy szybko chwycił ją i otworzył, przesuwając suwak zamka.
- Tak, jak mówil z pan na telefon. Zgaza sie, nie ma so liczyś. Musi pan bardzo czekaś na pienonc.
- Tak... na wielką... krechę... w kształcie zjednoczonej Europy - wyjąkał Czerstwy. - Co jej zrobicie?
- My nie gwałsimy. Tylko fotki i filmy. Dotyk i oglondanie. Naga dziesi. Do dwanascie rok żysia. Potem wianek fruu - zaśmiał się Johan. - I nie raze jej nigdy szukaś. Te luzie so lubiom dziesi, majom długa rense. Nie warto!
Sumienie Czerstwego nie było bezgranicznie wielkie, ani czyste. Obrzydliwy Niemiec siedzący kilkadziesiąt centymetrów przed nim, który będzie gwałcił jego sześcioletnią Martynkę wzmagał jednakże resztki człowieczeństwa u zdegenerowanego ojca. Sumienie krzyczało przez żołądek; Czerstwy chciał zrzygać się na twarz niemieckiego pedofila. Uciekł z restauracji wymiotując po drodze. Johan był do tego przyzwyczajony. Kontrahenci często uciekali. Interes dobiegł końca. Martynka została sprzedana. Czerstwy zaspokoi głód.