Na dodatek Kat wyraziła swoje powątpiewanie w słuszność takiego postępowania (oraz totalną niewiarę w skuteczność postanowień Cozy), kiedy powiedziała jej o powrocie Jona i tym, że mogłby jej pomóc:
- Co właściwie zamierzasz, jeśli Igor naprawdę się pojawi?
- Nie rozumiem. Co mogę "zamierzać"? Będę tu po prostu mieszkać z dziećmi.
Kat spytała:
- A Jon? - Coza machnęła ręką:
- Zrobi, co zechce. Jeśli wytrzyma w tym kraju, będzie wpadał na kawę od czasu do czasu. No i pomoże mi w powrocie do stanu używalności. - Kat zaśmiała się:
- W jakim sensie "używalnosci"?
Coza uścisnęła jej rękę:
- Oj, Kat, ja za stara już jestem, żeby mi robić takie aluzje. W takim sensie, że teraz wyję z tęsknoty za Igorem, a Jon to dobry psycholog. Gdybyś dała sobie pomóc po porwaniu Jasia, to sama byś wiedziala. I nie uśmiechaj się tak ironicznie, ja to widzę. Pomagał mi wcześniej, bez użycia... ekhm... oprzyrządowania naturalnego...
Kat wzruszyła ramionami:
- To twoj przyjaciel i psycholog. Pominę fakt, ze Edi też był twoim "najlepszym przyjacielem". Nie ja cię będę oceniać, ale to mi pachnie tragedią.
- Kat, na starość robisz się przeraźliwie poważna i nudna. I zaczynasz myśleć stereotypami!
Kat prychnęła:
- Ja myślę stereotypami? A kto zostawił Igora, bo "napalony facet poleci za dupą"? Ja? Może normalny facet tak, ale jak zwykle trafiłaś na kogoś wyjątkowego, czyli nienormalnego!
Coza westchnęła:
- Ja tego tak nie powiedzialam. Ale i tak będę mieć do konca życia kaca moralnego.
Kat odparła:
- Przynajmniej ci dziecka nie zrobił.
Coza odwrociła głowę, żeby ukryć łzy:
- A ja żałuję. To mój ostatni dzwonek chyba, wiesz, dopada mnie menopauza. Mogłabym mieć kawałek jego. Dzieciaka, który miałby jego zielone oczy i ciepły uśmiech...
- Mówisz, jakbyś nie miała trójki ślicznych, udanych dzieci.
Do pokoju weszła Joasia, przez co Coza pomyślała, że stała pod drzwiami, podsłuchując. Dziewczyna rzekła:
- Mamo, jesteś świnia!
Coza przytuliła ją:
- Chodź tu, mała. Jesteście moim celem w życiu. Zawsze byliście i będziecie.

Pytanie Kat o przyszłość sprawiło, że Coza nie mogła zasnąć. Właściwie musiała pogodzić się z tym, że Igor się poddał. Półtora miesiąca temu była za niego tak pewna, a teraz... Czyżby go idealizowała? Tak, wydawał się jej doskonałym uzupełnieniem jej życia, ale najwyraźniej zapomniała, że przecież on ma już swój świat i niekoniecznie da się ciągać po świecie. Właściwie, czego mogła się spodziewać po kimś, kto od iluś tam lat przywykł do stanu kawalerskiego, w samotności i spokoju? Czy na pewno chciało mu się bawić w niańczenie cudzych dzieci (chociaż tego od niego nie zamierzała wymagać), na dodatek dzieląc łóżko i dom z rozpieszczoną ( pomimo wszystkich przejść za taką się uważała), dojrzałą kobietą? "UŻYWANĄ. Tak cię nazwał Jon. Oj, gdyby Kat wiedziała, jak skutecznie potrafi on ostudzić zapał i chęci ciała, nie sądziłaby, że się kochamy. Zresztą, nie chce mi się i tak, a tym razem Jon to uszanuje. Uczy się na błędach. Dziwne? Nie. Ja go znam lepiej. Wiem, ze chce osiągnąć swój cel, czyli to, żebym przyszła do niego z własnej woli. Może mu naprawdę zależy na mnie, a tamta słabość była tylko chwilowa?" Nie chciała go jeszcze w swoim domu. A "jeszcze" było słowem kluczowym.