27 kwietnia Chicago

Charles Doody stał zdezorientowany pośrodku pustej uliczki. Otaczała go grupa mężczyzn w czarnych garniturach. System nie odpowiadał na jego wezwania. Jeden z nieznajomych wyciągnął broń.
"Do cholery! odezwijcie się" - Szeptał Charles wysyłając kolejne sygnały SOS do systemu.
Brak sygnału. Usłyszał cichy dźwięk. Broń z tłumikiem wystrzeliła. Zmarł na miejscu.
Morderca odwrócił się i zniknął za rogiem.


tego samego dnia Kraków

Każdy e-mail przynosił nowe zadanie. Dziewczyna o jasnobrązowych włosach siedziała w kawiarni. Na stoliku leżał netbook. Urządzenie wielkości małej książeczki ciężko pracowało. Pasek postępu mozolnie przesuwał się w prawo. Beatrix dobrze wiedziała co to oznacza - dane do zaszyfrowania miały spory rozmiar. Westchnęła. Znowu czekał ją ogrom pracy. Plik trafił już na komputer. Założyła ciemne okulary. Przez chwilę mechanizm skanował siatkówkę oka. W szkle widziała tylko odbicie swych oczu koloru morskiego błękitu. Po zalogowaniu szkła na powrót stały się przezroczyste. Obraz systemowy uzupełniał rzeczywistość. Spojrzała w stronę młodego mężczyzny, który siedział po przeciwległej stronie sali. Nad jego głową unosił się napis "Moderator". Dobrze wiedziała, że nie było to jego prawdziwe nazwisko. W systemie każdy posiadał nick. Jej identyfikator brzmiał "Beta". Uśmiechnęła się i skinęła głową. Moderator odwzajemnił uśmiech. Zamknął swój netbook. Na ekranie jej urządzenia pojawił się napis 'połączenie zerwane'. Mężczyzna wyszedł szybko z kawiarni. Beatrix otworzyła pliki z danymi. Były to ciągi cyfr. Po chwili zamknęła swój komputer i także opuściła pomieszczenie.

Taka jest praca szyfrującego. Ukrywała dane w taki sposób, by tylko należący do systemu mogli je odczytać. Wymagało to pomysłowości i częstej zmiany stosowanych kodów. Ciągi cyfr, które otrzymała, mogła ukryć na wiele sposobów. Dobrze wiedziała do czego posłużą - od razu rozpoznała koordynaty GPS. Ktoś chciał zebrać większą liczbę osób w jedno miejsce. Te dane zamierzał ukryć w pliku audio. Wprowadzenie do mp3 dźwięków niesłyszalnych dla ludzi, lecz zauważalnych dla komputera, było dziecięcą zabawą. Biorąc pod uwagę ilość danych, będzie musiała utworzyć setki plików mp3 z zakodowanymi informacjami. Zapowiadał się ciężki dzień...

Wracając do domu wciąż czuła na plecach czyjś wzrok. Była wręcz pewna, że ktoś depcze jej po piętach. Próbowała zgubić ogon wchodząc do tramwaju. Mężczyzna w czarnym garniturze wsiadł w ostatnim momencie. Zajął miejsce naprzeciw niej i przyglądał się jej zza przyciemnianych okularów. Zalogowała się do systemu. Nad nim nie pojawiła się żadna informacja - program go nie rozpoznał. Ruchami gałek ocznych sterowała swoimi okularami. Wysłała krótki sygnał ostrzegawczy. Po chwili wyświetlił się mały napis.
"Hardcor do Beta: co się dzieje?"
Odesłała kilka krótkich sygnałów. Nie mogła mówić w obecności człowieka, który ją śledził.
"Hardcor: jesteś śledzona?"
Pokiwała głową. System automatycznie rozpoznał to jako wiadomość.
"Hardcor: jestem na następnej stacji. Pozbędę się ogona."
Delikatnie kiwnęła głową. Miała jeszcze kilka minut Sięgnęła do okularów. Zrobiła kilka zdjęć nieznajomemu.
"Ding-dong! Za chwilę będziemy na stacji!"
Zerwała się z miejsca. Podbiegła do drzwi. Człowiek w garniturze spokojnie podążał za nią.
Drzwi otworzyły się. Okulary wskazały jej znajomego.
Hardcor był ubrany w granatową bluzę. W mistrzowski sposób wpadł na nieznajomego oblewając go colą.
- Bardzo pana przepraszam! - usłyszała jego głos, nim zniknęła w tłumie.
Do jej mieszkania nie było daleko. Uczucie bycia śledzonym zniknęło.


Leżąc na łóżku czekała, aż komputer wykona zautomatyzowane zadania. Jej stacjonarny PC nie był zbyt silny, więc mogło to potrwać jeszcze kilka minut. Rozmyślała nad wydarzeniami całego dnia. Po raz pierwszy jej praca okazała się niebezpieczna. Jako pracownik systemu odbierała dane od Moderatora, ukrywała je w jakichś plikach i wysyłała wynik pracy na wskazany serwer. Wskazówki, jak odzyskać dane, przekazywała do administratora przez bezpieczne połączenie. Nigdy nie zastanawiała się, czemu to służy. Po prostu to robiła, a na jej konto wpływały pieniądze. Nie było tego dużo, ale wystarczyło na dość komfortowe życie.
Komputer wydał z siebie cichy pomruk. Praca została wykonana. Beatrix wstała i wysłała dane. Otworzyła bezpieczne połączenie. Odebrał admin o nicku "P-Banan". Przełączyła się na tryb głosowy.
- Beta do admin: Podaję sposób kodowania danych.
Zamiast usłyszeć odpowiedź "przyjmuję" przez chwilę odbierała same trzaski. Myślała, że coś się stało ze słuchawkami, lecz one były w porządku. Nagle odezwał się głos P-Banana.
- P-Banan do Beta: wyjrzyj za okno. Jest czarna limuzyna?
Beatrix odsunęła delikatnie zasłonę. Faktycznie stał tam długi czarny samochód.
- Beta do P-Banan: Tak.
- Uciekaj Beta. Uciekaj!
Nie użył formy systemowej "P-Banan do Beta" co oznaczało nagły wypadek.
- Co z danymi? - spytała.
- Oryginały usuń lub zabierz ze sobą. Postaraj się ich nie spotkać. Zobaczymy się w Sukiennicach.
Szybko odpięła netbook od stacjonarnego. Wpakowała go do torby, między książkę a laptop. Wybiegła z mieszkania zamykając za sobą drzwi na klucz. Trochę potrwa, nim ustalą że jej tam nie ma.
Schowała się za rogiem pustego korytarza. Winda powoli wspinała się w górę. Spojrzał w dół. Na schodach nikogo nie było.
"Jadą windą" przemknęło jej przez myśl.
Nie namyślając się wiele zaczęła biec po schodach.
Nic z tego nie rozumiała, ale ktoś musiał jej wyjaśnić to wszystko. Pobiegła na spotkanie z P-Bananem.