Ktoś rozpalił ogień. Od razu wszyscy czekający podróżni zaczęli go lubić i pchać się w jego stronę, wypychając go od ognia.
- Hola! Hola! To moje ognisko - zawołał mag. - Zapalcie sobie własne.
- Jak w takiej ulewie?! - zawołał jakiś rozwścieczony głos.
- No nie bądź rzesz taki! - zapiszczała jakaś kobieta. - Ogień może ogrzać wielu.
- Wszyscy się wokół nie zmieścimy - pokręcił głową.
- Hej! Zapłacę za miejsce przy ognisku.
- Ooo, to rozumiem.
- Całe ognisko dla mnie i dla ciebie - dopowiedział nieznajomy, od razu podniosły się protesty.
- Nie wyglądasz na tak szerokiego - zaśmiał się mag.
- Mam import z krain - skrzywił się. - dzieciaki są nieprzyzwyczajone.
Ktoś splunął, pomruki wyrażały niechęć.
- Handlarz niewolników - pokręcił głową mag.
- Pieniądze nie śmierdzą. Zresztą od zimna nie zginął, ale mi ich żal, jeszcze na tyle serca mam.
Handlarz przyprowadził czwórkę dzieci, ze związanymi rękami. Trzęsły się, spoglądały nieśmiało przerażonymi oczami na oczekujących podróżnych. Rozstawił je wokół ognia.
- Hej jak tam jest w tych krainach? - spytał nostalgicznie jakiś młody podróżnik, który dopchał się na czołowe miejsce, za dziećmi.
Nie odpowiedziały.
- Nie widzisz, że są przerażone - skarcił go handlarz.
- A ty się akurat tym przejmujesz - obruszyła się piszcząca kobieta.
Mag spojrzał w górę na niebo zasłane planetoidami.
- Mam nadzieję, że pociąg przyjedzie nim zapadnie noc.
- Tu zawsze jest noc - syknęła dziewczynka z krain, na oko dwanaście lat, wtuliła twarz w dłonie by powstrzymać łzy.
To był błąd, nie powinna się odzywać. Posypał się grad pytań.
- Czy tam jest naprawdę tak jasno?!
- Jaśniej niż w Mieście Mocy?
- Słyszałem że wszyscy są wykształceni!
- Jedzenie jest tam tanie i łatwe w produkcji, prawda?
- Naprawdę używanie magii jest u was zakazane?
Dziewczynka zatkała dłońmi uszy.
- Przestańcie, dzieciaki zawsze źle to przechodzą - powiedział handlarz.
- A może ty wiesz jak tam jest? - spytał młody podróżnik.
- Jestem tylko przekaźnikiem. Odbieram dzieciaki od kolegi, który specjalizuje się w ich zdobywaniu.
- Ale opowiadał ci?
- Raczej opowiadali. Wiesz ilu już zginęło, którzy trudnili się tą profesją? Wielu już nie wróciło. Władca krain jest wobec nas bezlitosny. Nie wolno przekraczać granicy, a jeszcze wykradać...
- Jak ci się to opłaca.
- Krainowcy są silni. Urodzili się w słońcu, wielu jest wiele skłonni zapłacić. Najwięcej za takie dzieci jak to - wskazał trzyletniego zapłakanego chłopca. - Wkrótce będzie miał nowych rodziców, którzy już mają dosyć umierających potomków. Tu będzie mu lepiej.
- Lepiej? - szyderczy śmiech piszczącej kobiety. - Lepiej niż w krainie wiecznej szczęśliwości?
- Krainy wcale nie są tak wspaniałe jak w legendach - pokręcił głową handlarz. Po czym zwrócił się do dzieci - świat podróżników też nie jest taki zły jak u was mówią.
- Tu w dzień panuję półmrok, a no..nocą... - zająknęła się dwunastolatka, przełykając głośno ślinę.
- Nocą nic już nie widać - dopowiedział handlarz. - W końcu się przystosujecie, nauczycie się czuć przestrzeń węchem i słuchem, tak właśnie poruszają się nocą podróżnicy.
- Chyba że kupią ich osadnicy - wzruszył ramieniem mag. - Będziecie wtedy pracować na roli.
- Albo w manufakturze - dodał ktoś z tłumu.
- Gardzicie osadnikami, bo są bogatsi? - zaszydził młody podróżnik.
- Może jesteśmy biedni, ale jesteśmy wolni, w pełni wolni! - zawołał ktoś dalej w tłumię.
- Mów za siebie - zawadiacko uśmiechnął się mag. - Ja jestem bogaty.
- Tak, wszystko zależy od profesji - dodał handlarz. - Ja też nie jadam byle czego i nie śpię byle gdzie.
Tłum się obruszył.
- Myślicie, że kosztem tych dzieci? A myślicie, że jak one zdobyte, że kradzione? Własni rodzice je sprzedali, z biedy - groźnym tonem szepnął handlarz.
- Jak z biedy? W krainach bieda? - dziwili się wszyscy.
- Tak jest najbezpieczniej, kupować je. Inaczej rodzice zgłoszą zaginięcie, a służba bezpieczeństwa na pewno cię dopadnie - dokończył handlarz.
- A myślisz, że tu im jest lepiej? - wybuchnął młody podróżnik. - Myślisz, że przychodzisz tu z misją? Myślisz, czasem o tym, że już nigdy nie ujrzą słońca? Nawet gdyby wrócili to nikt ich nie wpuści! Nikt! Bo byli tu, w strefie zakazanej.
- Ależ nie robię tego z misji. To moja praca - przekornie uśmiechnął się handlarz.
- Pociąg niedługo przyjedzie - szepnął mag. - A ty młody, założę się, że jesteś jednym z nich. Tych porwanych krainowców, co?
- Nie, nie jestem - zaprzeczył młody.
- Nie wkręcaj nas. Musisz mieć coś wspólnego.
Młody milczał.
- No powiedz prawdę, już i tak wszyscy wiedzą - zachęcał mag.
Milczał.
- Słuchaj, jeśli powiesz, to obiecuje wziąć cię na praktykanta. No młody, mów.
- Ech... I tak się nie nadam. Nie mam zdolności.
- Skąd wiesz? Skąd wiesz? Zawsze warto spróbować.
Godzinę później przyjechał pociąg. Młody wsiadł za magiem do pierwszej klasy. W pierwszej klasie są siedzenia! Szarpnął go za płaszcz.
- Tak jestem krainowcem.
- O!
- Wygnali mnie, gdy miałem siedem lat. Czytałem zakazaną książkę.
W tym momencie pociąg ruszył.
- Za późno młody. Umowa się skończyła, trzeba było się przyznać przy wszystkich.
- Nie mogłem, przecież nie mogłem.
- Niech będzie, że zapłacę za twój bilet, ale tylko do następnego przystanku, potem przesiądź się do trzeciej klasy.
- Ale mogę ci wiele opowiedzieć o krainach.
- Nie jesteś mi potrzebny. Sam stamtąd jestem. Dlatego wiem, jak trudno się przyznać.